Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Οι Βέβηλοι

Κ᾿ εγώ αποκρίθηκα: «Ας περάσω κι ας πεθάνω!
Πλάστης κ᾿ εγώ μ ᾿ολο το νου και μ᾿ ολη την καρδιά μου
λάκκος κι ας φάη το πλάσμα μου, από τ᾿ αθάνατα όλα
μπορεί ν᾿ αξίζει πιο πολύ το γοργοπέρασμά μου»
Κωστής Παλαμάς, Η ασάλευτη ζωή 




Το παρόν άρθρο εγράφη από τον συγγραφέα Ευάγγελο Χ. Χανιώτη και δημοσιεύθηκε στον 'Ελεύθερο Κόσμο', όπως επίσης και αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του Ε.Κ. με τον τίτλο 'Εκάς οι Βέβηλοι'.


Ο Παλαμάς υπήρξε η ψύχη του Νέου Ελληνισμού. Υπήρξε η φωνή της ιστορικών του πεπρωμένων, η συνείδηση της ιστορικής του διαχρονίας. Μόλις πριν από δυο χρόνια συμπληρώθηκαν εκατόν πενήντα χρόνια από τη γέννηση του, και κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του. Το σημερινό προτεκτοράτο, η μαριονέτα των διεθνών αγορών, δεν έχει καμία θέση για τον Παλαμά. Οι ιδέες και τα αισθητά πράγματα τα οποία εκφράζουν είναι δυο εντελώς αντίθετοι κόσμοι. 
Απ' τη μια ο κόσμος του Παλαμά, ένας κόσμος μυθικός γεμάτος θρύλους, πεπρωμένα, ιδέες, κατάρες, αφορισμούς μα και οράματα. Ένας κόσμος που μίλησε στην ψυχή ενός σκλάβου έθνους και το οδήγησε στη μεγαλύτερη δόξα της σύγχρονης ιστορίας του, στις εσχατιές της Μικρασίας. Απ' την άλλη η πολυπολιτισμική, φιλελεύθερη, «σοσιαλιστική», δημοκρατική, «ανοιχτή», Ελλάδα. Ένα κρατικό μόρφωμα ντροπή στην αθώρητα αχανή ιστορία του Ελληνισμού. Μια ντροπή που έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα της τόσο στις σελίδες της ιστορίας, όσο κυρίως στην ψυχή των ανθρώπων. Όχι μόνον των Ελλήνων αλλά όλων των ανθρώπων. Όλα αυτά που πρέσβευε η σχεδόν μαγική έννοια «Ελλάς» έχουν γκρεμιστεί. Οι ιδέες, η ηρωική θεώρηση του βίου, η φυσική ύπαρξη του ανθρώπου και η μεταφυσική του κοινωνία με τον Θεό, η ανθρωποκεντρική και ταυτόχρονα θεοκεντρική αντίληψη της κοινωνικής δομής έπαψαν να πηγάζουν από την ελληνική σκέψη, από τον ελληνικό πολιτισμό, από το ελληνικό γίγνεσθαι. 
Ο κόσμος βυθίζεται μέρα με τη μέρα σε ένα τρομακτικό πνευματικό σκοτάδι. Η Ελλάς δεν έχει πλέον να του πει τίποτα. Ίσως να είναι και ο ίδιος ο κόσμος τώρα πια ανίκανος να κατανοήσει την ελληνική κοσμοαντίληψη, η οποία στον μεταμοντέρνο κόσμο έχει καταστεί ένα αντικείμενο μουσειακού θαυμασμού και φιλολογικής μελέτης, πολύ μακριά από την ζώσα πραγματικότητα. 
Απέναντι σ' όλα αυτά στάθηκε η φωνή και η πένα του Παλαμά. Μια έκφραση σκοτεινά μυστική και ταυτόχρονα λαμπερά φωτεινή. Μια γλώσσα που κατόρθωνε να καταριέται τον Έλληνα σαν γραικύλο και ταυτόχρονα να τον αποθεώνει ως αυτοκράτορα.

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

ΜΜΕ & 1821

Για μια ακόμα φορά, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ποδοπατώντας την ιστορία στον βωμό του κέρδους, της ακροαματικότητας, ή ακόμα χειρότερα λειτουργώντας ως έρμαια αλλοτρίων συμφερόντων, έδειξαν ένα ακόμα δείγμα, ακαταλληλότητας ενημέρωσης, και έλλειψης σεβασμού στην ιστορία και αν μη τι άλλο στην πραγματικότητα.
Αυτή τη φορά, ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΪ, ξεκίνησε την πολυδιαφημισμένη του σειρά,
"1821-η γέννηση ενός Έθνους", αγνοώντας την πληθώρα των διαμαρτυριών, ότι το 1821 ξεκίνησε η γέννηση ενός κράτους και όχι έθνους, αλλά για ένα έθνος, το οποίο σε μια εποχή κατοχής του τουρκικού ζυγού, όσο και εάν οι διάφορες τηλεοπτικές σειρές προσπάθησαν να ωραιοποιήσουν την τότε κοινωνική κατάσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, κράτησε την ταυτότητά του, και προσπάθησε να δημιουργήσει το ανεξάρτητο και ελεύθερο κράτος που ονειρευόταν για εκατονταετίες.
Ανάπτυξη αναλυτικών σχολίων στην πιο κάτω διεύθυνση, στο link που ακολουθεί,
"ΣΚΑΪ και 1821-η γέννηση ενός έθνους".

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

‘Σιωνιστικά’ ιδεώδη και οι Ελληνικές ηγεσίες



Ο Παγκόσμιος Πολιτικός χάρτης με νέα ‘Σιωνιστικά’ ιδεώδη και οι Ελληνικές ηγεσίες


1945 – 2010. Ακριβώς εξήντα πέντε χρόνια από το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Του πολέμου, με τα εκατομμύρια νεκρούς σε όλη την υφήλιο. Και όμως, ο διεθνής σιωνισμός, εξακολουθεί να έχει δέσμια την ανθρωπότητα με την αναμφίβολα θυσία του λαού τους στα ναζιστικά σχέδια, την μόνιμη καραμέλα τους, ‘το ολοκαύτωμα’. Λες και δεν υπάρχει ολοκαύτωμα εις βάρος των παλαιστινίων, στα εξήντα χρόνια του κράτους του Ισραήλ. Λες και δεν υπάρχει ένα συνεχές παγκόσμιο ‘ολοκαύτωμα’ στις ορέξεις του διεθνούς σιωνισμού, για την επιβολή της παγκόσμιας διακυβέρνησης και διαχείρισης των λαών.
Ξεκίνησα το παρόν άρθρο, με ένα σχόλιο για τους διεθνείς ‘γκαιμπελ-ιστές’, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από εκείνους οι οποίοι, αφού θεώρησαν ‘την επί του σταυρού εκσπερμάτωση’ ως έργο τέχνης, απ’ την άλλη οι απόψεις του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ - ο οποίος αν μη τι άλλο είναι καταξιωμένος για τις δημοκρατικές του πεποιθήσεις - ότι κύριος υπαίτιος για τα προβλήματα παγκοσμίως, πολιτικά, οικονομικά και μη, δεν είναι άλλος παρά ο ‘διεθνής σιωνισμός’, θεωρήθηκαν από τους διάφορους εκπροσώπους και υποστηριχτές των σιωνιστών, όπως ο πρόεδρος του «Ευρωπαϊκού Εβραϊκού Κογκρέσου κ. Moshe Kantor», μέχρι και τον νυν κυβερνητικό εκπρόσωπο κ. Πεταλωτή, ως ‘χιτλερικές’, εξαπολύοντας ανήκουστο και ανηλεή επίθεση εναντίον του. Στο τέλος, ο κ. Moshe Kantor έκανε τη δουλειά του, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος όμως δεν έπρεπε να ανακατευτεί, εκτός ποιά και αν όντως και εδώ, στο ελληνικό κράτος ζει, βασιλεύει και μας κυβερνά μια ‘σιωνιστική’ σκιώδη κυβέρνηση, πράγμα που δεν θα προκαλούσε σε κανένα καμιά μα καμιά έκπληξη, αν αναλογισθεί κανείς τις ενέργειες σε Ελλάδα και εξωτερικό του “αμερικανοτραφούς” πρωθυπουργού μας κ. Γεωργίου Α. Παπανδρέου (Jeffrey).

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ

Μετά από, αιώνες αντεκλήσεων και αλλήλων διεκδικήσεων και αντιπαραθέσεων, σε διακρατικό και διεθνές επίπεδο, φθάσαμε ακόμα μια φορά, να παραδεχτούμε την "ραγιαδοσύνη" μας, όταν στην επίσημα ιστοσελίδα του πρώτου δήμου της χώρας, η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, αποκαλείται πλέον ISTANBUL, για να μην στεναχωρηθούν οι κουμπάροι μας. ΑΠΛΑ ΑΙΣΧΟΣ, και γι αυτούς που τόγραψαν και γι αυτούς που υποτίθεται ότι ελέγχουν τα γραφόμενα σε επίσημα site του διαδικτύου. Κατωτέρω, παραθέτω την ανακοίνωση όπως ακριβώς γράφηκε, στο site του Δήμου Αθηναίων, 

Τον Δήμαρχο του Μητροπολιτικού Δήμου της Istanbul κ. Kadir Topbas θα δεχθεί αύριο στις 11 το πρωί στο Δημαρχιακό Μέγαρο της πλατείας Κοτζιά ο Δήμαρχος Αθηναίων κ. Γιώργος Καμίνης.

Και κλείνω με το ίδιο απόσπασμα του εθνικού μας ποιητή, που είχα γράψει και σε προγενέστερη ανάρτηση,

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι…
(Κωστής Παλαμάς)

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

ΚΑΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ - ΑΓΑΘΟΙ ΞΕΝΟΙ

Τις 11/1/2011 δημοσιεύθηκε σε κάποιες εφημερίδες και επίσης αναρτήθηκε σε πολυσύχναστα site στο διαδίκτυο, ένα άρθρο του κυρίου Ανδρέα Ανδριανόπουλου, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ, αφού κατακεραύνωσε τον συγγραφέα άρθρου το οποίο δημοσιεύθηκε στα Επίκαιρα στις 10/1/2011, αναφερόμενο στα χάλια της ελληνικής οικονομίας, με το 1.000.000 ανέργους και τα χιλιάδες λουκέτα μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αναφέρθηκε τέλος με περίσιο μένος κατά όλων των Ελλήνων γενικά, θεωρώντας αυτούς ως κύριους υπεύθυνους, για το κατάντημα της χώρας, βγάζοντας σχεδόν "λάδι", τους ηθικούς και εν πράξη αυτουργούς, αυτής της κατάστασης. Τους Έλληνες πολιτικούς, κυβερνώντες και μή, όπως και τους περι αυτών περιστασιακούς συμβούλους, με τα δεκάδες οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα, των αναρίθμητων εκατομμυρίων ευρώ. Αυτούς οι οποίοι με την πολιτική τους, αφού αλυσόδεναν τους έλληνες με υποσχέσεις πρόσληψης στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, με αντάλλαγμα την επόμενη ψήφο, για τον λόγο ότι δεν ήθελαν να χάσουν την καρέκλα της διακυβέρνησης της χώρας, αυττούς οι οποίοι έφθασαν σήμερα να έχουν την ξεδιαντροπιά, να υποστηρίζουν ότι είναι και σωτήρες της χώρας απ' το υπάρχον κατρακύλισμα. Και σαν να μην έφθανε αυτό, κάποια φερέφωνα ως κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος, και κάποιοι άλλοι "δοτοί", δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι και πολλοί άλλοι,  να φθάνουν στο έσχατο σημείο της αναλγησίας να κατακρίνουν τον απλό έλληνα, που βασανίζεται για το μεροκάματο. Κατωτέρω, όποιος έχει όρεξη ας διαβάσει το κατ' εμέ επαίσχυντο άρθρο.

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

ΑΣ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ

Αυτή είναι η μοναδική αληθινή απάντηση, στο ελληνικό πρόβλημα. Μιά φωτογραφία με πολλά λόγια.
"'Ολοι Μαζί Τα Φάγαμε!!!"

Ας τιμωρηθούν κάποιοι!  Tου Αλεξη Παπαχελα

Τέτοιες μέρες που μας αρέσει να σκεφτόμαστε Αγιοβασίληδες, κρυμμένους θησαυρούς κ.ά. παρόμοια, αναρωτιέμαι και εγώ αν υπάρχει κάπου κλεμμένο χρήμα που ανήκε στον ελληνικό λαό, αλλά πήγε σε λάθος τσέπες.
Νομίζω ότι υπάρχει, ότι είναι άφθονο, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί
  1. να βρεθεί,
  2. να διεκδικηθεί από το ελληνικό Δημόσιο και,
  3. να τιμωρηθούν αυτοί που εγκλημάτησαν για να το βγάλουν.
Σε ποιους ανήκει; Πρώτα απ’ όλα, σε μια ειδική κατηγορία προμηθευτών του Δημοσίου οι οποίοι λεηλάτησαν τη χώρα επί δεκαετίες, έχοντας εξασφαλίσει την ασυλία των πολιτικών και εκατοντάδων κρατικών λειτουργών, προφανώς με το αζημίωτο γι’ αυτούς. Είναι πάρα πολλές οι ιστορίες που ακούμε από ανθρώπους της πιάτσας, για προμηθευτές ιατρικού υλικού, μεσάζοντες εξοπλιστικών συστημάτων, εθνικούς προμηθευτές συστημάτων πληροφορικής ή του ΟΤΕ για να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει τέτοιο χρήμα. Το πρόβλημα είναι πως ένα μεγάλο τμήμα των χρημάτων αυτών βρίσκεται τώρα σε ασφαλή καταφύγια σε οφ σορ εταιρείες ή στην Ελβετία. Η διεθνής εμπειρία έχει αποδείξει ότι άπαξ και παραχθεί ο πλούτος, είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθεί και να φορολογηθεί εφ’ όσον οι άνθρωποι που τον κατέχουν διαθέτουν τη γνώση και το επίπεδο που χρειάζεται για να τον κρύψουν καλά.

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΑΙΣΟΔΟΞΟΥΜΕ

Γιατί να αισιοδοξούμε... Tου Νικου Κωνστανταρα
 
Το 2010 τελειώνει μέσα σε διαδοχικές απεργίες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και με τις γειτονιές της Αθήνας γεμάτες σκουπίδια, όπως είναι και η ύπαιθρος με τις αμέτρητες παράνομες χωματερές. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που αυτά τα Χριστούγεννα είναι διαφορετικά απ' όσα θυμόμαστε - επειδή απεργίες στην καθαριότητα και στα μέσα μεταφοράς είναι μόνιμοι συνοδοί των εορτών, είτε τα Χριστούγεννα είτε το Πάσχα είτε τον Δεκαπενταύγουστο. Η διαφορά σήμερα βρίσκεται στην ένταση και επιμονή των κινητοποιήσεων, και στην αίσθηση ότι η Ελλάδα δοκιμάζεται σε κάθε τομέα και σε κάθε επίπεδο. Συμμετέχουμε όλοι σε ένα τεστ κοπώσεως. Από τη μία πλευρά, η αμφίθυμη και φοβισμένη κυβέρνηση, υπό την άγρυπνη επίβλεψη της τρόικας, προσπαθεί να φέρει τα πάνω κάτω στην οικονομική και κοινωνική ζωή των Ελλήνων από την άλλη, όσοι πλήττονται από τις αλλαγές (όλοι, δηλαδή, σε κάποιον βαθμό) αγωνιούν για το μέλλον τους, είτε σιωπηλά είτε με δυναμικές κινητοποιήσεις. Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη. Τραβάει ο ένας από δω και ο άλλος από κει. Κι όποιος αντέξει.
Ισως εδώ βρίσκεται ο σημαντικότερος λόγος για να αισιοδοξούμε. Αρχισε να γίνεται κατανοητό ότι η χώρα έχει φθάσει στα όριά της. Αν δεν είχαμε συνάψει το τριετές δάνειο για 110 δισ. ευρώ η Ελλάδα θα είχε χρεοκοπήσει ήδη. Το γεγονός ότι εξασφαλίσαμε το δάνειο, και ότι οι μισθοί του δημόσιου τομέα και οι συντάξεις καταβάλλονται, έστω με σοβαρές περικοπές, μας δίνει την πολυτέλεια να αναλύουμε πώς φθάσαμε εδώ και αν η ευθύνη βαρύνει περισσότερο τη Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ. Η συζήτηση αυτή δεν θα έχει τέλος, επειδή και τα δύο κυβερνητικά κόμματα επιδόθηκαν για δεκαετίες σε ένα μοιραίο παιχνίδι όπου το ένα προσπαθούσε να υπερκεράσει το άλλο στις παροχές που έδινε σε ομάδες ψηφοφόρων.
Οσο η χώρα δανειζόταν χωρίς όρια, τα προβλήματα έμπαιναν κάτω από ένα χρυσό χαλί. Οποτε έκαναν την καθιερωμένη εορταστική τους απεργία οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα, απαιτώντας τη μονιμότητα των συμβασιούχων, ο δήμος και η κυβέρνηση ενέδιδαν. Και πλήρωναν. Οταν οι εργαζόμενοι σε οργανισμούς κοινής ωφέλειας ζητούσαν ευνοϊκότερους όρους εργασίας και λεφτά, απειλώντας να στερήσουν τους πολίτες από το αγαθό που ήλεγχαν, η κυβέρνηση ενέδιδε. Και πλήρωνε. Οταν οι αγρότες έκλειναν τους δρόμους και τα λιμάνια, η κυβέρνηση ενέδιδε. Και πλήρωνε. Η ζημία που προκαλούσε η μια ομάδα στην άλλη παραγνωριζόταν, αφού στο τέλος περισσότερο χρήμα έρρεε μέσα στην κοινωνία και όλοι ήλπιζαν να πάρουν κάτι.
Σήμερα η πραγματικότητα τράβηξε το χαλί από τα πόδια μας, και είμαστε μόνοι με τα προβλήματα που θέλαμε να αγνοούμε. Σήμερα βλέπουμε πού οδήγησε αυτό το εθνικό reductio ad absurdum, ποια τέρατα γεννήθηκαν από την ανεύθυνη παράδοσή μας στην υπερβολή και το παράλογο. Ανάμεσα στις σοβαρότερες συνέπειες είναι το οικονομικό αδιέξοδο, η έλλειψη αντιμετώπισης των πραγματικών προβλημάτων κάθε κλάδου και η εξοικείωση του κοινωνικού συνόλου με ακραίες συμπεριφορές κάποιων ομάδων ειδικών συμφερόντων. Για να μη μιλάμε μόνο για τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα και τους αγρότες, τι έκαναν κλάδοι όπως αυτοί των δημοσιογράφων ή των φαρμακοποιών ή των φορτηγατζήδων, να λύσουν τα πραγματικά προβλήματά τους, να ετοιμαστούν για το μέλλον; Ολοι απαιτούσαν το μάξιμουμ, δρώντας σαν να ήταν απλώς θέμα της κυβέρνησης να ενδώσει, να δώσει από τα άφθονα χρήματα του κρατικού κορβανά. Ρίχναμε νερό σε τρύπιο κουβά - και τώρα είμαστε στερημένοι και οργισμένοι. Για πρώτη φορά δεν διεκδικούμε νέες κατακτήσεις και προνόμια αλλά δίνουμε μάχη για να σώσουμε ό,τι μπορούμε.
Δεν γνωρίζουμε πότε θα πιάσουμε πάτο, πόσο ακόμη θα αλλάξει η ζωή μας στα χρόνια της στέρησης. Πιθανότατα, τα πράγματα θα χειροτερέψουν πριν βελτιωθούν. Οταν βλέπουμε τις απλοϊκές θέσεις που διατυπώνονται στον δημόσιο διάλογο να γεννούν τον διχασμό, ο οποίος οδηγεί στη βία, φοβόμαστε ότι δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι το σκοτάδι θα είναι σύντομο. Οταν, όμως, γυρίζουμε το βλέμμα στους διπλανούς μας -στους συναδέλφους, φίλους και συγγενείς, σε κάποιο δημόσιο πρόσωπο που θα διατυπώσει ουσιαστικό λόγο και θα πάρει σαφή θέση, σε υπάλληλο που μας εξυπηρετεί με σοβαρότητα και ευγένεια- τότε βλέπουμε ότι ανάμεσα στα σκουπίδια, η δύναμη του λαού είναι ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης. Μέσα στο σκοτάδι, βλέπουμε τη φλόγα.