Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Αποχή ή Ψήφος;


Στο δίλημμα αυτό, η απάντηση είναι ‘ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΨΗΦΟΣ’!
Η αποχή θυμίζει τον Πόντιο Πιλάτο, που ενώ είχε τη δύναμη και την εξουσία να σώσει τον Ιησού Χριστό, αυτός ένιψε τα χέρια του, νομίζοντας πως έτσι θα έφευγε η ευθύνη από πάνω του! Άλλο όμως έγραψε η ιστορία.
Η ψήφος μας είναι η μόνη δύναμη που έχουμε απέναντι σε κάθε πολιτική ηγεσία. Είναι η μοναδική έννομη πράξη αντίστασης που έχει ο λαός για να εκφράσει την άποψή του.
Με την αποχή, στην ουσία αρνούμαστε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το «όπλο», είναι σαν να σιωπούμε μπροστά στους πολιτικούς που μας κοροϊδεύουν, σαν να αδιαφορούμε και τελικά σαν να δίνουμε την συγκατάθεσή μας στις αποφάσεις τους κι ας μην τους ψηφίσαμε. Διότι, όταν απέχουμε από τις εκλογές, μπορεί να μην επιβραβεύουμε με τη στάση μας τους πολιτικούς, αλλά ούτε τους αποδοκιμάζουμε.
Στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, η αποχή άγγιξε το 30% του εκλογικού σώματος, δηλαδή 2900000 ψηφοφόρους. Τότε, κάποιοι από τους απέχοντες πανηγύριζαν γιατί πίστευαν πως έστειλαν το μήνυμα τους. Κι όμως, αυτό που κατάφεραν ήταν να βγάλουν κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ με 33% του εν δυνάμει εκλογικού σώματος (44% των πραγματικών ψήφων) με τα γνωστά, σε όλους μας, αποτελέσματα.
Αν το 30% της αποχής μεταφραζόταν σε ψήφους σε οποιαδήποτε από τα μικρά κόμματα, το 44% των πραγματικών ψήφων που κέρδισε το ΠΑΣΟΚ θα γινόταν 33% με αποτέλεσμα να μην σχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση και ίσως το παρόν μας να ήταν διαφορετικό.
Για να γίνει πιο κατανοητό αυτό που θέλω να πω, θα χρησιμοποιήσω ένα ακραίο, μη πραγματοποιήσιμο παράδειγμα που όμως μπορεί να αποδώσει την πραγματικότητα. 
Αν υποθέσουμε, λοιπόν, πως σε αυτές τις εκλογές απέχουν όλοι οι Έλληνες και πάει να ψηφίσει μόνο ο κ. Ε. Βενιζέλος, τότε θα είχαμε μόνο μια ψήφο υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Ο εκλογικός νόμος που ισχύει προβλέπει νίκη του ΠΑΣΟΚ με 100% των ψήφων και αυτοδυναμία 300 εδρών στη Βουλή.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν, πως η αποχή ευνοεί μόνο αυτούς που φοβούνται τον λαό και τη δύναμή του, γι αυτό και προσπαθούν να απαξιώσουν τον θεσμό με διάφορα μέσα.
Μην απέχετε από τις εκλογές. Οι νέοι, μην επιτρέψετε να αποφασίσουν για το μέλλον σας οι γηραιότεροι. Οι εργαζόμενοι, μην αφήσετε να αποφασίσουν για εσάς οι «βολεμένοι». Ψηφίστε ότι νομίζετε, αλλά ψηφίστε κάτι.
Η ψήφος είναι το όπλο μας, με την αποχή το παραδίδουμε άνευ όρων.

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ


Δυστυχώς, αν και απέμειναν ελάχιστες μόνον ημέρες για τη διενέργεια των εκλογών της 6ης Μαΐου, οι αρχηγοί μικρών και μεγαλύτερων αντιμνημονιακών κομμάτων, αντί να δώσουν τα χέρια τους σε κοινό αγώνα απελευθέρωσης της χώρας, αναλώνονται σε αλληλοκατηγορίες και σε μέτρηση του βαθμού δογματικής ορθοδοξίας στις κατευθύνσεις του, καθένα απ’ αυτά.
Παρότι οι λόγοι της, όντως, ασυγχώρητης άρνησης συμφωνίας μεταξύ των αντιμνημονιακών κομμάτων, η οποία κινδυνεύει να παρατείνει την καταστρεπτική παραμονή μνημονιακών στην εξουσία, είναι πολυάριθμοι, ωστόσο διαπιστώνεται ότι οι σημαντικότεροι εξ αυτών επικεντρώνονται στις διαφορές «πολιτικών πεποιθήσεων», όπως επίσης και ότι οι όποιες διαφορές πιθανώς υπάρχουν και εμποδίζουν τον κοινό αγώνα, είναι οριακές, και θα έπρεπε προς το παρόν να παραβλεφθούν.
Όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, πρέπει να παρακάμψουν τα ταμπού των «πολιτικών πεποιθήσεων», ανεξαρτήτως αν αυτές εκφράζονται στον αριστερό, στον κεντρώο ή στον δεξιό χώρο. Τώρα που η πατρίδα χάνεται και ξεπουλιέται, ο λαός της εξαθλιώνεται και δεν υπάρχει ελπίδα καμιά αν παραμείνουμε στο θανατηφόρο αγκάλιασμα των Μνημονίων και των Μνημονιακών, δηλαδή αυτών που αφού τα υπέγραψαν, τώρα κόπτονται για την πιστή εφαρμογής τους, επείγει η σωτηρία της, που μόνο οι Αντιμνημονιακοί μπορούν να της εξασφαλίσουν.
Σε πείσμα του εξαιρετικά αβέβαιου και ρευστού εκλογικού σκηνικού, που θα συγκεκριμενοποιηθεί στις 7 Μαΐου, ας ελπίσουμε όλοι σε μια μετεκλογική αντιμνημονιακή συμμαχία. Και αν αυτό επιτευχθεί, τότε θα έχει αρχίσει η εκστρατεία απελευθέρωσης της Ελλάδος.
Σε σχολιασμό της η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, ανέφερε τα εξής:
«Με το εξαιρετικά υψηλό αντιμνημονιακό ποσοστό, που δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, και που ξεπερνά το 80%, ο ελληνικός λαός εκφράζει σταθερά την αντίθεση του, και γιατί όχι και την οργή του, για την άθλια κατάσταση στην οποία τον έσυραν τα Μνημόνια, θέτοντας έτσι ως πρωταρχικό στόχο την άμεση απελευθέρωσή του από το ζυγό του κατακτητή.
Ο στόχος αυτός, θεωρητικά, θα μπορούσε να επιχειρηθεί με σχετική ευκολία, αν τα αντιμνημονιακά κόμματα και κινήματα έσπευδαν να συνεργαστούν, προεκλογικά. Θα ικανοποιούσαν έτσι, την επιθυμία της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Οι διαφορές κατευθύνσεων, ανάμεσά του, δεν θα ήταν πρόβλημα, εφόσον η όποιας μορφής κυβέρνηση συνεργασίας θα ολοκλήρωνε το έργο της με την εκδίωξη, από τη χώρα, των κατακτητών. Αργότερα, θα υπήρχε ο απαραίτητος χρόνος δημιουργίας μιας μακροβιότερης κυβέρνησης, για να προχωρήσει προς την αναγέννηση και την ανασυγκρότηση της χώρας.
Μια τέτοια ισχυρή συμμαχική κυβέρνηση, που θα εκπροσωπούσε το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού, θα είχε τη δύναμη να καταγγείλει τις «αθλιότητες», που έδεσαν το λαό μας χειροπόδαρα, να επικαλεστεί το απεχθές και επαχθές περιεχόμενό τους, να αναφερθεί στη σωρεία των νομικών ατοπημάτων και ανεπαρκειών τους, να υποστηρίξει την παντελή έλλειψη ειλικρινούς πληροφόρησης, που αντιθέτως υποκαταστάθηκε από συνεχή κατατρομοκράτηση και από ανείπωτης έκτασης εκβιασμούς. Να στραφεί, στη συνέχεια, προς την υπόλοιπη Ευρώπη, που άρχισε και αυτή να δεινοπαθεί, από την μερκελική μονομανία της χωρίς ημερομηνία λήξης λιτότητας, και επιτέλους να ζητήσει βοήθεια για την οικονομική γενοκτονία, που οι δυνάστες του τού επιβάλλουν ανενδοίαστα.»

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Η Ομολογία ενός στρατιώτη... Μια συγκλονιστική εξομολόγηση!!!γ


Κατά την διάρκεια του τελευταίου μεγάλου πολέμου στο Ιράκ, στο χιτώνιο ενός Αμερικανού στρατιώτη, ο οποίος έπεσε στο πεδίο της μάχης, βρέθηκε ένα σημείωμα, το οποίο περιείχε μια συγκλονιστική εξομολόγηση, μια συγκλονιστική προσευχή.
Ένας μέχρι τότε «άθεος» νέος, γνήσιο παιδί της εποχής μας, εύρισκε στο διάβα της ζωής του τον Σωτήρα Χριστό, μέσα στην αντάρα του πολέμου.
***
 «Άκουσε, Θεέ μου.
Ακόμα δεν σου έχω μιλήσει. Όμως τώρα επιθυμώ να σου πω φιλικά: Τί κάνεις; Τί γίνεσαι;
Μου είπαν ότι δεν υπάρχεις και σαν ανόητος το πίστεψα. Όμως χθες βράδυ, από το βάθος του κρατήρα μιας οβίδας, είδα τον Ουρανό Σου, είδα το μεγαλείο Σου, και τότε κατάλαβα ότι μου είχαν πει ψέματα!
Είναι παράξενο, ότι χρειάσθηκε να έρθω στον καταχθόνιο αυτόν τόπο, για να ανακαλύψω το πρόσωπό Σου! Τώρα που Σε γνώρισα θέλω να Σου πω ότι Σ’ αγαπώ τρομερά Θεέ μου! Αυτό θέλω να το ξέρεις!
Σε λίγο θα γίνει μια ακόμα απαίσια μάχη. Ποιος ξέρει; Μπορεί και να φτάσω στο σπίτι Σου απόψε! Δεν υπήρξαμε όμως ποτέ σύντροφοι μέχρι τώρα· και αναρωτιέμαι αν θα με περιμένεις στη πόρτα Σου! Και να, να, κλαίω! Και χύνω δάκρυα! Τι παράξενο άραγε! Αχ, και να Σε είχα γνωρίσει πιο νωρίς, Θεέ μου!
Θεέ μου, που Είσαι; Πού κατοικείς;
Σε αναζητούσα παντού, ακόμα και μέσα στη δική μου καρδιά, στο σπίτι μου και στην οικογένειά μου. Μα δεν Σε εύρισκα πουθενά! Μα συνέχιζα να Σε αναζητώ και γύρω μου και μέσα μου.
Και ένοιωσα την παρουσία Σου και είδα την μορφή Σου και άκουσα την φωνή Σου:
-          Είμαι δίπλα σου, είμαι κοντά σου! Άνοιξέ μου την καρδιά σου. Θέλω να περάσω σ’ αυτήν, να στήσω τον θρόνο Μου και να την κάνω Βασίλειό Μου...!
 Ω Κύριε! Έλα, Σε περιμένω..., Σε λαχταρώ... Θέλω να είμαι αιώνια μαζί Σου· για πάντα κοντά Σου!»