Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Ο Κατίδης και τα ... λαμόγια της Ελληνικής πολιτικής σκηνής...


Ο νεαρός ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ είναι φανερό ότι δεν έχει… χάσει απλώς τη μπάλα, αλλά έχασε και τα αυγά και τα πασχάλια, εδώ και πάρα πολύ καιρό. Είναι σίγουρο ότι δεν είναι ναζιστής, αλλά ένας νέος που στο φτωχό του το μυαλό έχει ανακατέψει πολλές έννοιες, ιδεολογίες και απόψεις και πλέον μοιάζει με καράβι ακυβέρνητο που πάει ολοταχώς στα βράχια!
Αλλά τη μπάλα δεν την έχει χάσει μόνο ο νεαρός ποδοσφαιριστής, όχι μόνον η πλειοψηφία των συνομηλίκων του, που εγκλωβισμένοι σε μια κοινωνία που «βαριανασαίνει» από την κρίση, βλέπουν όχι μονάχα τους γονείς τους αλλά και το σύνολον των μεγαλυτέρων τους οι οποίοι δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να μαλώνουν και να βγάζουν τα μάτια τους για το ποιος φταίει για το κατάντημά μας, για το «ποιος τα έφαγε» και να μοιρολογούν για τα χαμένα χρήματα και τα περασμένα μεγαλεία, αντί να εκμεταλλευτούν την κρίση για επιστροφή σε χαμένες αξίες!
Ο κάθε ένας απ’ αυτούς τους νεαρούς, είναι σίγουρο ότι δεν έμαθε ποτέ, ότι όταν ανήκεις σε μια ομάδα ή σε ένα σύνολο, σέβεσαι πάντα τους κανόνες της λειτουργίας του. Ο νεαρός ποδοσφαιριστής με το γκολ επί της Βέροιας πίστεψε ότι του ανήκει όλος ο κόσμος και αποφάσισε να πανηγυρίσει με έναν ξεχωριστό τρόπο που στο μυαλό του τον θεωρούσε μάγκικο! Δεν αντιλήφθηκε - και κυρίως- κανείς δεν του επισήμανε ότι με το να παίζει σ’ έναν μεγάλο ποδοσφαιρικό σύλλογο όπως η ΑΕΚ, είσαι πλέον δημόσιο πρόσωπο, μέλος μιας μεγάλης και ιστορικής ομάδας που τίποτα δεν είναι πιο ισχυρό και πιο μεγάλο απ’ αυτήν. Πανηγυρίζοντας με το υψωμένο χέρι, κατάφερε να επισκιάσει ακόμα και τη σημαντική νίκη επί της Βέροιας που ουσιαστικά εξασφαλίζει στο «Δικέφαλο» την παραμονή στη Σούπερ Λίγκα, «γεγονός που κάποιοι δεν θα του το συγχωρήσουν»! Ακόμα περισσότεροι, όμως, είναι αυτοί που δεν θα συγχωρήσουν ότι τη συγκεκριμένη χειρονομία την έκανε, ως παίκτης μιας ομάδας που έχει νιώσει καλά στο πετσί της – και πιστεύω ότι εξακολουθεί να νιώθει – διωγμούς, κυνηγητό, εξορία και «πόλεμο» από το παρασκήνιο.
Για όλους αυτούς τους νεαρούς το ποδόσφαιρο είναι εύκολα και ξεκούραστα χρήματα, τατουάζ, μοδάτα κουρέματα, γρήγορα αυτοκίνητα και γκόμενες. Κανείς δεν τους είπε - άρα δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό τους - ότι το ποδόσφαιρο είναι πρώτα προπόνηση, μετά προπόνηση και πάλι προπόνηση, κόπος, ιδρώτας και συνεχής προσπάθεια για βελτίωση. Κι όταν φτάσεις κάποια στιγμή στην ποδοσφαιρική καταξίωση, τότε μπορείς να ασχοληθείς με άλλα λιγότερο σοβαρά και ενδεχομένως περισσότερο διασκεδαστικά…
Ο νεαρός αυτός ζήτησε συγνώμη κι όσο κι αν κάποιοι (ενδεχομένως όλοι) διαφωνούν με την πράξη του, πιστεύω ότι δικαιούται μια δεύτερη ευκαιρία, όπως όλοι μας άλλωστε! Μια μικρή και όχι καταδικαστική τιμωρία, ίσως του ανοίξει τα μάτια και κυρίως το μυαλό. Ωστόσο δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία για μια χώρα που διαρκώς ολισθαίνει και οι πολίτες της έχουν ξεχάσει εδώ και καιρό την έννοια και τον ρόλο της Παιδείας των νεαρών αυτών παιδιών.
Αν τα παιδιά δεν μαθαίνουν από νωρίς την ιστορία της χώρας, αν δεν τους έχει γίνει «κτήμα» ο κίνδυνος του φασισμού, αν δεν καταλαβαίνουν τον κίνδυνο από τα εθνικιστικά και ακραία κόμματα, αν δεν γνωρίσουν την έννοια της διαφορετικότητας και του σεβασμού των απόψεων, τότε το μέλλον μας είναι τουλάχιστον δυσοίωνο. Είναι σίγουρο ότι στην Ελλάδα της “αρπαχτής”, του βολέματος και του ατομικού συμφέροντος, δεν μπορούμε πλέον να συζητούμε για πραγματική παιδεία των νέων αυτών …
Γιατί ποτέ ως τώρα τα τελευταία χρόνια δεν αναρωτηθήκαμε όλοι μας ποιοι είναι οι πραγματικοί φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της ανόδου αυτών των ακραίων ιδεών στην ελληνική πολιτική  και κοινωνική σκηνή. Φωνάζουν όλοι οι δήθεν δημοκράτες πολιτικοί για την άνοδο των ακροδεξιών, όταν οι ίδιοι με τα πεπραγμένα τους, ώθησαν σε μια ανοδική πορεία το σύνολο των ακραίων τάσεων, δημιουργώντας μ’ αυτόν τον τρόπο “δεδικασμένο” και ισχυρά προγεφυρώματα ανόδου αυτών των ρευμάτων στην μελλοντική εξουσία.
Οι κύριοι αυτοί διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό ο οποίος ήταν το πραγματικό τείχος προστασίας της λειτουργίας της δημοκρατίας στην χώρα μας. Έφεραν οι ίδιοι τον φασισμό στη χώρα, εγκαθιστώντας ως αρχηγούς και διαχειριστές της ζωής των Ελλήνων αυτούς που πραγματικά την οδήγησαν σ’ αυτήν την κατάντια…
Προ ημερών, είδαμε σε συνέδριο πολιτικού κόμματος, να φωνάζουν και να ζητωκραυγάζουν κάποιοι, «ζήτω» και «νάτος – νάτος ο πρωθυπουργός», εκθειάζοντας αυτόν ο οποίος με τις παρασκηνιακές του πολιτικές κινήσεις οδήγησε την χώρα σ’ αυτόν τον δίχως τέλος κυκεώνα… Είδαμε επίσης, κάποιους να ζητωκραυγάζουν και να επαινούν αγκαλιάζοντας αυτόν ο οποίος επί της παντοδύναμης υπουργίας του, όχι μόνον καταχράστηκε ως δημόσιος λειτουργός σε ανώτατο αξίωμα δημόσιο χρήμα, αλλά καταχράστηκε την εμπιστοσύνη και τις αξίες ενός ολόκληρου λαού…
Οι ζητωκραυγές αυτές πέρασαν στα “ψιλά” γράμματα των εφημερίδων και σε δεύτερο χρόνο  σε σατυρικές εκπομπές της τηλεόρασης λες και αυτά τα γεγονότα ήταν λόγοι γέλιου και όχι κλαμάτων και διαλογισμού για την κατάντια της κοινωνίας μας…
Ύστερα μας φταίνε οι άλλοι….