Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Αμοραλισμός και Ελληνική πολιτική σκηνή

Στη σημερινή Ελλάδα η διαπλοκή, ο παρασιτισμός, η διαφθορά, ο εκφυλισμός και τελικά η σαπίλα, έχουν εγκατασταθεί περίπου σαν επίσημοι πολιτικοί όροι.
Οι αρχαίοι Έλληνες οι οποίοι υπήρξαν οι πρώτοι δάσκαλοι της πολιτικής τέχνης, είχαν ταυτίσει την πολιτική με την ηθική. Την θεωρούσαν ως την υψηλότερη έκφραση κοινωνικής λειτουργίας. Αντ’ αυτού όμως σήμερα βιώνουμε τον απόλυτο πολιτικό αμοραλισμό.
Με λίγα λόγια, αμοραλισμός είναι η απόρριψη των ηθικών κανόνων και ευρύτερα ο τρόπος συμπεριφοράς, ζωής και λειτουργίας που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ηθικών ενδοιασμών. Αμοραλισμός στην πολιτική είναι και η σκόπιμη νομοθέτηση μέτρων και λήψη αποφάσεων που παρουσιάζονται τεχνητά και επικοινωνιακά ως «κοινωνικά δίκαια» πλην όμως αποκρύπτουν σκοπούς άλλους, οι οποίοι πολύ απέχουν από την απόδοση κοινωνικής ή άλλης δικαιοσύνης.
Η πολιτική έχει μετατραπεί σε αγυρτεία. Έχουμε φτάσει στο σημείο να ιδεολογικοποιούμε την πολιτική ανηθικότητα. Ως πολιτικό «πιστεύω», η κοινωνία σήμερα προσφέρει στους νέους την πασίγνωστη φράση του Μακιαβέλι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και όχι κάποιες αρχές απ’ τα «Ηθικά» του Αριστοτέλη ή την Ηθική γενικότερα. Οι ηθικές αξίες πάνω στις οποίες στηρίζεται ο πολιτισμός – μέσα στον οποία περιλαμβάνεται και η πολιτική – πλέον εκλείπουν.
Ζούμε σε μια κοινωνία, σε μια χώρα η οποία για πολλές δεκαετίες λειτούργησε με παντελή έλλειψη ορίων, σεβασμού του δημόσιου χώρου, αίσθησης του «καθήκοντος του πολίτη». Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν μας γαλούχησε με το κράτος δικαίου και το κράτος πρόνοιας, που έτσι ή αλλιώς, γνώρισαν οι «ευρωπαϊκές χώρες», καπιταλιστικές ούσες. Αντίθετα, επιβιώναμε με το «κράτος χωροφύλακα και φορομπήχτη», την λογική «των δικών μας», «της φάρας» και «του έχει ο θεός».
Στη Βουλή, ζούμε τον έσχατο εκφυλισμό του πολιτικού λόγου και ταλαιπωρούμεθα απ’ τον εκφαυλισμό του. Είναι αυτός ο λόγος που αφήρεσε κάθε περιεχόμενο και νόημα απ’ τις ιδέες, είναι ο λόγος που εξομοιώθηκε με την δημαγωγία και τον άκρατο λαϊκισμό, εκμαυλίζει του Έλληνες και τους καθιστά μαζανθρώπους και υποκαθιστά την αλήθεια.
Απ’ το ένα μέρος εύκολες ρητορικές εξάρσεις, ωραίες λέξεις βαλμένες πλάι – πλάι, λέξεις που χαϊδεύουν τα’ αυτιά και παρακάμπτουν τα πραγματικά προβλήματα και την αλήθεια και απ’ το άλλο αγοραίες εκφράσεις, χυδαίες ύβρεις και ασύστολες απειλές.
Επιχειρήματα δεν υπάρχουν, αλλά και αυτά που αναπτύσσονται είναι μόνο για να αποπροσανατολίζουν και όχι να διαφωτίζουν. Όλα τα αναπτυσσόμενα επιχειρήματα είναι προς «ψυχικήν έγερσιν», προς ευκολώτερη εξαπάτηση, προς ψηφοθηρική σαγήνη – δίχτυ για «ψάρια μικρά» και για γενικώτερες παγιδεύσεις. Εκφέρουν έναν ανούσιο λόγο που μοναδικό σκοπό έχει να παραπλανήσει, να διαστρέψει τις έννοιες και να προσεταιρισθεί οπαδούς. Κυριαρχεί μια ακατάσχετη φλυαρία που με την αοριστία της, υποδηλώνει το άψυχο κενό, που «μπάζει» καθώς λέει ο λαός, και προδηλώνει τον πολιτικό μας εκφυλισμό, καρφώνοντας στο πνεύμα και την ψυχή των Ελλήνων, την ιδέα της μηδαμινότητας και της ανικανότητας.
Ο Έλληνας πολίτης βιάζεται και κακοποιείται πνευματικά από τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους του και δολοφονείται συνειδησιακά. Οι ίδιοι οι εκπρόσωποί του παραποιούν και διαστρεβλώνουν την ιστορία. Η Βουλή έπαψε να είναι το «κοινωνικό» κέντρο αποφάσεων που ονειρεύεται ο λαός, αλλά είναι το κέντρο της αθλιότητας απ’ όπου διέρχονται όλες οι αιτίες της παρακμής και της παραλυσίας, που συνθλίβουν την πατρίδα μας. Είναι η αντανάκλαση και το κέντρο ισχύος του χρήματος, είναι το σημείο εφαρμογής όπου εξασκούνται οι δυνάμεις παραμόρφωσης της Ελλάδας. Είναι το νευρικό κέντρο ενός ασθενούς Έθνους και η παραλυσία του αντιπροσωπεύει την ανικανότητα στην οποία ευρίσκεται η άρχουσα ελίτ να ταξινομήσει την έκφραση της εθνικής θέλησης.
Αλλά ακριβώς αυτή η βουλή, η οποία θα έπρεπε να είναι ο ενσαρκωτής της θέλησης του «κυρίαρχου» λαού, για καλύτερη παιδεία, καλύτερη υγεία, εθνική υπερηφάνεια και δικαίωμα στην ευτυχία, είναι καταδικασμένη να είναι ένα ασθματικό, εξασθενημένο και άχρηστο όργανο. Σήμερα η κομματική πειθαρχία έχει αντικαταστήσει την αυτόνομη σκέψη, την αυτόνομη παρουσία, την ανεξαρτησία γνώμης του βουλευτή. Μπορεί να ψελλίζουν κάποια διαφωνία από το βήμα της Βουλής ή απ’ τα τηλεπαράθυρα. Σταματάνε όμως εκεί, «τα κεφάλια μέσα» και στην ώρα της αλήθειας ψηφίζουν όπως πρέπει και όπως τους θέλει ο αρχηγός τους. Ο βουλευτικός θώκος είναι πολυτιμότερος από την πραγματική βούληση και από το μαρτύριο των Ελλήνων πολιτών.
Οι κοινοβουλευτικές ομάδες δεν είναι παρά μαντριά χειροκροτητών, πειθαρχημένων εκφραστών της κομματικής γραμμής. Ολόκληρη η πολιτική ζωή υποβιβάζεται σε επίπεδα αγοραία και φθηνά για τον πολιτικό μας πολιτισμό και το μέλλον του τόπου. Έτσι οι πολίτες μαθαίνουν να κυβερνώνται φθηνά, και οι «πολιτικάντηδες» (επαγγελματίες πολιτικοί) να προσφέρουν φθηνό πολιτικό έργο. Στην Ελλάδα που γέννησε το θέατρο, την τραγωδία και την κωμωδία, η Βουλή έχει γίνει πλέον ένα απέραντο θέατρο που παίζει μόνο φάρσα, με θέμα και θύμα τους Έλληνες πολίτες.
Έτσι, μέσα απ’ τον εκφυλισμό της πολιτικής, καταδεικνύεται και ο εκφυλισμός της Ελληνικής κοινωνίας.

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Το πολιτικό Θέατρο του παραλόγου

Ο ​​διεθνής ορίζοντας ανησυχητικά θολός, οι παράγοντες των εξελίξεων αστάθμητοι. Η συνοχή (άρα η ύπαρξη) της Ε.Ε. διακυβεύεται από μέρα σε μέρα, ο διεθνοποιημένος ολοκληρωτισμός των «Αγορών» και οι φιλοδοξίες της «ενιαίας παγκόσμιας διακυβέρνησης» πυροδοτούν την έκρηξη ακραίων κινημάτων σε όλες τις προηγμένες κοινωνίες. Ο προεκλογικός αγώνας στις ΗΠΑ ξεγύμνωσε τον αμοραλισμό και την παρακμιακή ευτέλεια του παιχνιδιού της εξουσίας στην πολιτισμική μας παρουσία στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Και την ίδια ώρα οι «καθ’ έξιν» ταραξίες της Ιστορίας, ο γερμανικός και ο τουρκικός ηγεμονισμός, σηκώνουν και πάλι κεφάλι.
Μέσα σε αυτό το διεθνές σκηνικό, το ελλαδικό κράτος κυριολεκτικά παραπαίει. Δεν είναι συναισθηματισμός να θυμόμαστε ότι για να υπάρξει και να διασώζεται έως σήμερα αυτό το κράτος θυσίασαν τη μία και μοναδική ζωή τους κάποιες εκατοντάδες χιλιάδων Ελλήνων, σε πεδία μαχών ή σφαγιασμένοι από τους κατά καιρούς Αττίλες που γεννάει η αδυσώπητη Ιστορία.
Το παράλογο πολιτικό θέατρο που παίζεται πάνω σε μια αποτυχημένη αλλά αμοραλιστική πολιτική σκηνή συνεχίζει τις ψεύτικες παραστάσεις του, ενώ παράλληλα συνεχίζεται και επιδεινώνετε η τραγωδία του ελληνικού λαού που καρατομείται καθημερινά και τώρα αναμένεται να οδηγηθεί στο ικρίωμα για τον τελικό του αποκεφαλισμό, κατά το… «πρότυπο» των Τζιχαντιστών. Το θέατρο εκτυλίσσεται με την απειλή της εκλογολογίας απ’ όλα τα κόμματα του υποτιθέμενου ‘δημοκρατικού τόξου’ με την ψήφιση των απαιτούμενων μέτρων που ζητούν συνεχώς ‘οι φίλοι, εταίροι, σύμμαχοι’ μας. Αν δεν ψηφισθούν, «… θα οδηγηθεί η χώρα στις εκλογές ….».
Και ποιοι θέλουν εκλογές; Κανένας!
Δεν θέλει εκλογές η κυβέρνηση για να διασωθεί από την νέμεση του κόσμου για την προδοσία και για την καταστροφή που επέφερε στην χώρα. Είναι γνωστή στην ιστορία η τύχη των προδοτών.
Δεν θέλει η οικονομία που θα στενάξει ακόμα μια φορά και θα υποστεί τα πάνδεινα, ενώ οι φήμες για «καταστροφική» εκλογή της νυν αντιπολίτευσης θα οργιάσουν, με συνέπεια να φύγουν και τα εναπομείναντα κεφάλαια στο εξωτερικό.
Δεν θέλει όμως και η νυν αντιπολίτευση, γιατί γνωρίζει πως το «πικρό» ποτήρι θα έρθει μπροστά της αμέσως μετά τις εκλογές στην περίπτωση, που είναι και η πιο πιθανή, της εκλογικής της νίκης. Και δεν θέλει τις εκλογές γιατί γνωρίζει ότι μπροστά σε όλους μας στέκονται κραδαίνοντας τα νέα δολοφονικά μέτρα «της Τρόικας – θεσμών», που χωρίς έλεος πλέον, αφού εμείς οι ίδιοι τους δώσαμε αυτό το δικαίωμα, σκοπεύουν στην τελειωτική και ολοκληρωτική εξόντωση του ελληνικού λαού. Γιατί αν πραγματικά ήθελε την ανατροπή, θα έλεγε την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Ότι δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι, δεν μπορεί να επιβιώσει η χώρα μέσα σε αυτό το στραγγαλιστικό πλαίσιο του ευρώ και αυτής της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι Τούρκοι το κατάλαβαν εδώ και καιρό και έριξαν «μαύρη πέτρα» στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μόνο οι «σύντροφοι» του Περισσού (συνιστώσα του δημοκρατικού τόξου γαρ) μας λένε εδώ την αλήθεια. Και στο κάτω – κάτω, ποιος «καίγεται» για το ποιος θα είναι ο αυριανός κυβερνήτης και πρωθυπουργός, όταν δεν έχει την δυνατότητα επιβίωσης ; 
Η αποθέωση της υποκρισίας και της απατής!
Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως αυτή η εξόντωση, αυτή η ολοκληρωτική λεηλασία της ελληνικής κοινωνίας, έχει ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για το τελικό γενικό ξεπούλημα όλων των εθνικών θεμάτων, για τα οποία, εκτός από κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις, κανένας πλέον δεν μιλά.
Κανείς δεν μιλά γι’ αυτά λες και όλοι έχουν πιει το αμίλητο νερό. Αποφεύγουν να αναφερθούν στα εθνικά θέματα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Αισθάνονται άβολα όταν κάποιος τολμά να τα θίξει και τότε γίνονται «τυφλοί» και «κωφάλαλοι», ενώ μόνο τότε θυμούνται πως οι Έλληνες πεινούν, (φυσικά δεν ομολογούν ότι πεινούν εξ’ αιτίας τους) και δεν έχουν καιρό να ασχοληθούν με την ΑΟΖ, το Καστελόριζο, την τουρκική προκλητικότητα, το Σκοπιανό, τον αλβανικό επεκτατισμό και όλα τα συναφή.
Αυτό το θέατρο θα είναι το πιο θλιβερό θέατρο όλης της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Οι πρωταγωνιστές είναι όλοι αυτοί οι πολιτικοί που σαν τα κοράκια ρήμαξαν την χώρα, σαν τα βαμπίρ ήπιαν το αίμα του ελληνικού λαού, σαν τους Τζιχαντιστές αποκεφαλίζουν κάθε προοπτική για την σωτηρία αυτής της χώρας. Είναι όλοι αυτοί που θα αρχίσουν να παρελαύνουν από τις οθόνες μας με γεμάτες τσέπες, με καλοβολεμένα παιδιά που τα περισσότερα σπουδάζουν στα καλύτερα πανεπιστήμια του εξωτερικού, με πανάκριβες και αδήλωτες βίλες, με πανάκριβα τελευταίου μοντέλου τετρακίνητα, για να παίξουν το «παιχνίδι» της εκλογής του νέου κυβερνήτη της χώρας, την ίδια ώρα που ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι προσπαθούν να επιβιώσουν με τα ψίχουλα της κρατικής μέριμνας.
Αντί όλοι αυτοί να μας πουν πως θα αποτινάξει η χώρα την ξένη τοκογλυφική σκλαβιά που σκυλεύει πάνω στο κορμί της, αντί να μας πουν πως θα ανασάνει ένας δυστυχισμένος κόσμος, αντί να μας πουν πως θα προστατέψουν την απειλουμένη άμεσα εθνική μας ακεραιότητα, μας παίζουν το θέατρο της πολιτικής αντιπαράθεσης, Έλεος!
Αυτή είναι η χώρα που ετοιμάζεται να υποδέχτηκε το 2017 με τους ξένους «φίλους» και «συμμάχους» της να ακονίζουν τα μαχαίρια τους, σκοπεύοντας να τα μπήξουν στον λαιμό της για να την αποτελειώσουν!
Αυτή είναι η χώρα όπου η προδοσία είναι εθνικό προϊόν!
Αυτή είναι η χώρα που αναζητά την φλόγα μέσα από τις στάχτες.
Αυτή είναι και η χώρα όπου ο φοίνικας αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες!
Και να μην ξεχνάμε ότι ο από μηχανής Θεός, είναι ελληνικό δημιούργημα!
Η Ελλάδα αποτελεί κλασσική περίπτωση φθίνουσας χώρας. Δυστυχώς στον λαό της Ελλάδας είναι εξόφθαλμη η έλλειψη της φιλοπατρίας και της επαναστατικής ορμής. Αποχαυνωμένοι και απαθείς, παρακολουθούμε ανήμποροι να σταματήσουμε τον καταστροφικό κατήφορο στον οποίο μας οδήγησαν και μας οδηγούν οι θλιβερές μας ηγεσίες.
Και ο Ελύτης συμπλήρωνε: «Η συρρίκνωση του ελληνισμού μετά την επικράτηση των εθνικισμών –δεν το συνειδητοποιήσαμε ποτέ όσο έπρεπε– μας αποστέρησε από τον τρόπο να βλέπουμε τα πράγματα με την ανοιχτοσύνη εκείνη και την ισχύ που διέθετε το ίδιο μας το γλωσσικό όργανο σε μια μεγάλη έκταση του πολιτισμένου τότε κόσμου.»
Μέσα σε ελάχιστο διάστημα (πενήντα χρόνια είναι λιγότερο κι από στιγμή μέσα σε τριάντα πέντε αιώνες ιστορίας) ο Ελληνισμός συρρικνώθηκε εξοντωτικά. Επαψε να πατάει και στις δύο όχθες του Αιγαίου – πανάρχαιο δεδομένο ορισμού και ταυτότητας της παρουσίας του στην Ιστορία. Ξεριζώθηκε από τη Θράκη, την Ανατολική Ρωμυλία, την Κωνσταντινούπολη, την Ιμβρο, την Τένεδο, διώχτηκε από τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, τη Ρωσία, την Αίγυπτο, του αφαίρεσαν ληστρικά τη Βόρεια Ηπειρο, τη Βόρεια Κύπρο.
Αποδείχτηκε πανεύκολο στον όποιο ιταμό επίβουλο να αρπάζει και να σφετερίζεται εδάφη πανάρχαιων κοιτίδων του Ελληνισμού μακελεύοντας τους αυτόχθονες – όταν η ισχυρή Δύση με ποικίλα προσχήματα συναινούσε, το εξαρτημένο (πάντοτε και μονότροπα) από αυτήν ελλαδικό κρατίδιο συμμορφωνόταν πειθήνια. Μοιάζει να μην καταλάβαμε ποτέ οι Νεοέλληνες ότι την «προστάτιδά» μας Δύση την ενδιαφέρει να διαχειρίζεται ένα «ελληνικό» προτεκτοράτο, που θα της έφτανε να τελειώνει στη Μελούνα στον Κάτω Όλυμπο (η Ελλάδα του 1897), αφού θα περιλάμβανε τα αρχαία τοπωνύμια (Αθήνα, Σπάρτη, Μυκήνες, Θήβα, Ολυμπία) των οποίων το πολιτισμικό αντίκρισμα θέλει να μονοπωλεί. Η Τουρκία είναι πολύτιμη για τη Δύση, όχι σαν φραγμός στη ρωσική επέκταση και επιρροή, αλλά σαν εγγύηση οριστικής ταφόπλακας του πιο μισητού ιστορικού της Δύσης αντιπάλου: της ελληνορωμαϊκής «οικουμένης» – του «Βυζαντίου», όπως δυσφημιστικά επέβαλαν οι Δυτικοί να αποκαλούμε την αυτοκρατορία της Nova Roma.
Μέσα σε ένα τέτοιο διεθνές σκηνικό, ποια θα ήταν η ενστικτώδης αντίδραση οποιουδήποτε οργανωμένου σε κράτος λαού, που θέλει να συνεχίσει να υπάρχει μέσα στην Ιστορία; Θα έβαζε στην άκρη, εντελώς στο κοινωνικό περιθώριο, τους καριερίστες της εξουσίας. Που δοκιμάστηκαν επανειλημμένα και αποδείχτηκαν κατ’ εξακολούθησιν ανίκανοι ή αηδιαστικά φαύλοι – άνθρωποι άρρωστοι, ψυχοπαθολογικά εξουσιολάγνοι. Κατάστρεψαν τις ζωές μας, βύθισαν μια ολόκληρη κοινωνία σε εξαθλίωση και πανικό, σε εφιάλτη εξωφρενικού υπερδανεισμού που θα κρατάει σε υποτέλεια και τα τρισέγγονα των τρισεγγόνων μας, με χαμένη την εθνική ανεξαρτησία και ατιμασμένο και ντροπιασμένο, το όνομα των Ελλήνων.
Οι γύπες έχουν αρχίσει το κλωθογύρισμα πάνω από το κορμί της Ελλάδας που αναδίνει πτωμαΐνη, παίζουμε μάλλον το τελευταίο χαρτί της ιστορικής μας επιβίωσης. Άραγε το Σύνταγμα, αυτό το σεσημασμένο κουρελόχαρτο που καθορίζει και προστατεύει το «δημοκρατικό» μας πολίτευμα, προϋποθέτει τη δημοκρατία μόνο αυτονοήτως δέσμια των κομμάτων και του πελατειακού κράτους που τα κόμματα (όλα) πρωτευόντως υπηρετούν; Δημοκρατική έξοδος από αυτόν τον εφιάλτη και κοπρώνα είναι δυνατό να μην υπάρξει;

Το ένστικτο αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας των πολιτών προστάζει να χάσουν οι φυσικοί αυτουργοί του εφτάχρονου ολέθρου τα πολιτικά τους, τουλάχιστον, δικαιώματα, να τους τα αφαιρέσει η ψήφος του λαού. Όταν όμως η ψήφος είναι εξ ανάγκης πουλημένη, γιατί μόνο έτσι εξαγοράζει ο πολίτης το ψωμί του και το ψωμί των παιδιών του, τότε τι γίνεται;

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Ο Θάνατος του Σταυραετού...

Ο θάνατος ενός εκλεκτού ανθρώπου με ισχυρό και πειστικό λόγο για τα τοπικά δεδομένα όπως του Θανάση Κατσακιώρη ασφαλώς και δεν πέρασε απαρατήρητος.
Αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στους κόλπους της μικρής κοινωνίας του χωριού μας.
Προσηνής και συζητήσιμος με όλους και για όλα, και με μία διάθεση προσφοράς ανεξάντλητη.
Τις τελευταίες μέρες του, μέσα στους πόνους του μούχε πεί. Ρε Μάκη μάγκας ήμουνα σ' όλη μου τη ζωή και μάγκας θέλω να φύγω...
Και μάγκας έφυγε γιατί δεν έδωσε σε κανέναν δικαίωμα για σχόλια για το βάσανο που περνούσε...
Κανείς μας δεν μπορεί να εκφράσει το μέγεθος της θλίψης του με πολλά λόγια... Γιατί απλά δεν υπάρχουν...
Καλό ταξίδι λοιπόν φίλε κι αδελφέ Θανάση εκεί πού πάς, μακριά από την δική μας καθημερινότητα και τις πολυποίκιλες μικροκακίες μας, και εύχομαι ο Χριστός να σ’ έχει μαζί Του στον ευλογημένο Του Παράδεισο…
Κλείνω με το ποίημα του Κώστα Κρυστάλλη ‘στον Σταυραετό’, γιατί μόνο σταυραετός μπορούσε να χαρακτηριστεί ο φίλος κι αδερφός Θανάσης...



Στ Σταυραητό
Του Κώστα Κρυστάλλη

π μικρ κι π᾿ φαντο πουλάκι, σταυραητέ μου,
παίρνεις κορμ
μ τν καιρ κα δύναμη κι γέρα
κι
πλώνεις πχες τ φτερ κα πιθαμς τ νύχια
κα
μέσ᾿ στ σύγνεφα πετς, μέσ᾿ στ βουν νεμίζεις
φωλιάζεις μέσ
᾿ στ κράκουρα, συχνομιλς μ τστρα,
μ
τν βροντ ρωτεύεσαι, κι πιδρομς κα παίζεις
μ
τγρια στροπέλεκα κα βασιλι σ κράζουν
το
κάμπου τ πετούμενα κα το βουνο ο πετρίτες.

τσι γεννήθηκε μικρς κι πόθος μου στ στήθη,
κι
π᾿ φαντο κι π᾿ πλερο πουλάκι σταυραητέ μου,
μεγάλωσε, π
ρε φτερά, πρε κορμ κα νύχια
κα
μο ματώνει τν καρδιά, τ σωθικά μου σκίζει
κι
γινε τώρα πόθος μου ητός, στοιχει κα δράκος
κι
φώλιασε βαθι - βαθι μέσ᾿ στ᾿ σαρκο κορμί μου
κα
τρώει κρυφ τ σπλάγχνα μου, κουφοβοσκάει τν νιότη.

Μπεζέρισα ν περπατ στο κάμπου τ λιοβόρια,
Θέλω τ᾿ ψήλου ν᾿ νεβ ν᾿ ράξω θέλω, ητέ μου,
μέσ᾿ στν παλιά μου κατοικιά, στν πρώτη τ φωλιά μου,
Θέλω ν᾿ ράξω στ βουνά, θέλω ν ζάω μ᾿ σένα.

Θέλω τ᾿ νήμερο καπρί, τ᾿ ρκούδι, τ πλατόνι,
καθημερνή μου κι
κριβ ν τχω συντροφιά μου.
Κάθε βραδούλα, κάθε α
γή, θέλω τ κρύο τ᾿ γέρι
ν
ρχεται π τν λαγκαδιά, σν μάνα, σν δέρφι
ν
μο χαϊδεύει τ μαλλι κα τ᾿ νοιχτά μου στήθη.

Θέλω βρυσούλα, ρεματιά, παλις γλυκές μου γάπες
ν
μο προσφέρνουν γιατρικ τ᾿ θάνατα νερά τους.
Θέλω το
λόγγου τ πουλι μ τν κελαϊδισμό τους
ν
μ κοιμίζουν τ βραδύ, ν μ ξυπνον τ τάχυ.
Κα
θέλω νχω στρμα μου, νχω κα σκέπασμά μου
τ
καλοκαίρι τ κλαδι κα τν χειμώ᾿ τ χιόνια.

Κλωνάρια π᾿ γριοπρίναρα, φουρκάλες π λάτια
θέλω ν
στρώνω στοιβανις κι πάνου ν πλαγιάζω,
ν
᾿ κούω τν χο τς βροχς κα ν γλυκοκοιμιέμαι.

π μερόδεντρον ητέ, θέλω ν τρώω βαλάνια,
θέλω ν
τρώω τυρ λαφιο κα γάλα π᾿ γριο γίδι.
Θέλω ν
᾿ κούω τριγύρω μου πεκα κι ξις ν σκούζουν,
θέλω ν
περπατ γκρεμούς, αϊδιά, ψηλ στεφάνια,
θέλω κρεμάμενα νερ
δεξι ζερβι ν βλέπω.
Θέλω ν
᾿ κούω τ νύχια σου ν τ τροχς στ βράχια,
ν
᾿ κούω τν γρια σου κραυγή, τν σκιο σου ν βλέπω.
Θέλω, μ
δν χω φτερά, δν χω κλαπατάρια,
κα
τυραννιέμαι, κα πον, κα σβυιέμαι νύχτα μέρα.

Παρακαλ σε, σταυραητέ, γι χαμηλώσου λίγο
κα
δσ᾿ μου τς φτερογες σου κα πάρε με μαζί σου,
πάρε με
πάνου στ βουνά, τ θ μ φά κάμπος!


Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Σφύριγμα Λήξης

Η πρώτη αφρικανική τριτοκοσμική χώρα που είναι κράτος-μέλος της ΕΕ, είναι η Ελλάδα. Όπως οι τσέπες μας είναι άδειες από τα ευρωπαϊκά νομίσματα , έτσι πλέον είναι άδειο και το σακούλι που κουβαλούσε ο καθένας μας και μέσα είχε Ελλάδα. Μας έμεινε ένα σακούλι αδειανό, ούτε ψίχουλο πατρίδας μέσα.
Απομονωμένοι στον μικρόκοσμο του εγωκεντρισμού μας αφήσαμε τα πάντα να γίνουν σκόνη νομίζοντας ότι η Ιστορία θα μας σώσει για άλλη μια φορά, η Παναγία θα μας σώσει για άλλη μια φορά, η θεά Τύχη θα μας σώσει για άλλη μια φορά. Φθάσαμε στο σημείο να παρομοιάζουμε το γκολ του ποδοσφαιριστή Σαμαρά σαν αυτό που θα τύχει και σε εμάς γιατί είμαστε Έλληνες, αλλά ουδείς σκέπτεται ότι για εμάς διαιτητής δεν σφύριξε μέσα σε 5 χρόνια ούτε ένα πέναλτι υπέρ μας την ώρα που παίζαμε στο δικό μας γήπεδο που λεγόταν «Ελλάδα», θα σφυρίξει τώρα που το γήπεδο ανήκει σε άλλους; 
Μελέτες σχεδιασμού είναι ήδη φτιαγμένες για το πως θα πρέπει να ζεις για τα επόμενα 30 χρόνια. 650,000 Έλληνες θα πρέπει να αλλάξουν είδος εργασίας. 20 χρόνια οικοδόμος και τώρα θα πρέπει να μάθεις πώς να ανακατεύεις μπεσαμέλ για μια θέση σε εστιατόριο για βόρειους τουρίστες. 500,000 εργαζόμενοι θα πρέπει να μεταναστεύσουν εσωτερικά από τη Αθήνα και την Θεσσαλονίκη για να βρουν μεροκάματο. Να πάνε μισό εκατομμύριο εργάτες στο χαμό σε μια άλλη πόλη και στον χαμό να ζητήσουν μεροκάματο από ποιον; Έχουν αποφασίσει μετακίνηση εργατικού δυναμικού κι εμείς ακόμη λέμε ότι είμαστε ελεύθεροι επειδή δεν είμαστε φυλακή. Ο αναγκαστικός περιορισμός κατ’ οίκον που έχουν επιβάλλει στους Έλληνες αφού ούτε ποδήλατο δεν έχουν να μετακινηθούν, τον λένε ελευθερία. Καλύτερα τότε στην φυλακή να έχεις και παρέα γιατί η μοναξιά της απόγνωσης και της αναμονής της απώλειας στέγης είναι αβάσταχτες. 
Ποιοι θα είναι αυτοί οι Έλληνες που θα πάνε σε χωριά και νησιά να χτίσουν ξενοδοχεία αφού με την τροπολογία που πέρασε ο Μανιάτης για τον πολεοδομικό σχεδιασμό, δεν υπάρχει περιορισμός κλινών σε περιοχές κάτω των 2,000 κατοίκων. Αφού κατέστρεψαν οικογένειες επί δύο δεκαετίες με οικοτουρισμούς και ξενώνες 5 δωματίων, που κόστισαν με τις μίζες σε επιτροπές ελεγκτών όσο 10 πολυκατοικίες, έρχεται τώρα ο υπουργός να τα κάνει όλα ίσιωμα. Κάτσε εσύ που περίμενες με ένα room to let στα Κύθηρα και στην Σαμοθράκη να βγάλεις μεροκάματο. Όπως θα στηθεί το πολυτελές τέρας του Άραβα ή του Γάλλου επενδυτή δίπλα στην θάλασσα ή πάνω στον Όλυμπο δεν θα έχεις ούτε room να κοιμίσεις την οικογένειά σου. 
Και σαν να μην έφτανε το ξεπούλημα το δικό σου αλλά πάνω από όλα της ελληνικής γης, η κυβέρνηση λέει το ασύλληπτο μέσα στην Βουλή: «αν θέλουμε να παράγουμε πλούτο χωρίς δανεικά, από την αγοραπωλησία και όχι από άυλους τίτλους, τότε χρειαζόμαστε επενδύσεις». Τα συμβόλαια που δίνουν γη και ύδωρ για την κυβέρνηση είναι «άυλοι τίτλοι», μόνο αέρας και γη. Γι αυτό κατευθείαν να χτίσουν οι επενδυτές για να υπάρχει πλούτος. Πλούτος για ποιον; Για την Ελλάδα που έδωσε ελληνική κυριαρχία και ο Μανιάτης το ονομάζει αυτό «άυλο τίτλο»; 
Αυτό ακούστηκε μέσα στην Βουλή που ψήφιζαν οι κυβερνήτες και αντί οι αντιπολιτευόμενοι να κάνουν το Α’ Θερινό Τμήμα της Βουλής πραγματικά θερινό μην αφήνοντας καρέκλα και έδρανο στην θέση του, είπαν απλά ΟΧΙ. Το «ΟΧΙ» δεν είναι λέξη, κύριοι της αντιπολιτευόμενης συμπολίτευσης, είναι πράξη. Αλλά εσείς τον χαβά σας. Κουβέντες, κουβέντες, κουβέντες να τσουλάνε οι μέρες και οι «άυλοι τίτλοι» να δίνονται άνευ αντίδρασης. 
Ειλικρινά, είναι να αναρωτιέται κανείς τι έχει μέσα στο κεφάλι του ο κάθε ένας που ακόμα δεν έχει πάρει είδηση του τι έχει συμβεί και τι θα συμβεί αποδεδειγμένα από το 2015 και μετά. Νομίζει ότι θα πέφτει ο παράς μήνας μπαίνει-μήνας βγαίνει; Θεωρεί ότι θα συνεχίσει να κόβει χρήμα η ΕΕ για να τον πληρώνει; Να τον πληρώνει να τον κάνει τι; Να τον ντύσει δημόσιο υπάλληλο τσολιά και να φωνάζει έξω από τις ελληνικές ταβέρνες «edo to kalo germaniko loukaniko”; Θεωρεί ότι οι συντάξεις των γερόντων θα τον σώσουν; Θεωρεί ότι θα γυρίσει ο τροχός; Θεωρεί ότι τα δύσκολα πέρασαν; 
Πέρασαν τα δύσκολα, αλλά όχι για εμάς αλλά για την Δημοκρατία του Σαμαρά ο οποίος στο Αμερικανοεβραϊκό Συνέδριο στις Βρυξέλλες δεν είδε καμία ρατσιστική επίθεση εναντίον του ελληνικού λαού αντιθέτως μέσα στην αλαζονεία του νικητή δήλωσε: «Στην Ελλάδα η Δημοκρατία παρά τα πλήγματα που δέχθηκε από λαϊκιστές, στάθηκε όρθια» χαρακτηρίζοντας ότι όποιος στραφεί ενάντια στην δική του Δημοκρατία είναι τρομοκράτης. 
Εκεί φθάσαμε. Χαρακτηρισμένοι τριτοκοσμικοί μετανάστες μέσα στην ίδια μας την χώρα, κατ’ οίκον περιορισμένοι σε ένα σπίτι προς κατάσχεση χωρίς μερτικό δικαιοσύνης και με την σφραγίδα του τρομοκράτη χαραγμένη στο χέρι μας. Ευχαριστούμε Ellada.-


Πηγή: Στον Τοίχο

Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

Benny über alles..

Από τί υλικό πρέπει να είναι επιτέλους φτιαγμένος αυτός ο Τούρκογλου;
Πόση συμπυκνωμένη αχρειότητα πρέπει να κυλάει στις φλέβες του;
Από ποιά συμπαγή εγωπάθεια είναι φτιαγμένος ο οργανισμός του;
Τί ιταμή προκλητικότητα και γαϊδουρινή αδιαφορία για το κοινωνικό σύνολο εξουσιάζει την φαιά ουσία του εγκεφάλου του;
Αυτός που (δεν λέμε ''ο άνθρωπος που..'' για ευνόητους λόγους..) με τους νόμους του και τις συνταγματικές του ερμηνείες, εδώ και 20-25 χρόνια βοήθησε δύο τουλάχιστον ως τώρα γενιές πολιτικών να κατακλέψουν το κράτος, να ληστέψουν προμήθειες, κοινοτικά κονδύλια κι επιδοτήσεις, .. οδηγώντας την χώρα ολοταχώς προς την πτώχευση και την ''αγκαλιά'' της τρόϊκας, .. δεν μπορεί παρά να θεωρείται ο ηθικός αυτουργός κάθε μίζας και κάθε ''νόμιμης''  ή νομιμοφανούς κλοπής του Δημοσίου.
Είναι αδιανόητο αυτός ο τύπος να έχει το θράσος να επιτίθεται εναντίον όποιου τού ασκεί έλεγχο, και ειδικά εναντίον ανώτερων λειτουργών της Δικαιοσύνης.
Και είναι ακόμα πιο αδιανόητο να μεθοδεύεται η συγκάλυψή του με κάθε τρόπο και η διατήρησή του μακριά απ' το χέρι της δικαιοσύνης, από τον συνέταιρό του ''πρωθυπουργό'', ..με μοναδικό κριτήριο την μακροημέρευση της συγκυβέρνησης του αίσχους, και την εξυπηρέτηση των γερμανικών και τοκογλυφικών συμφερόντων!
Κάποια στιγμή θα πρέπει να υπάρξει η κάθαρση των καθαρμάτων, για να υπάρξει κοινωνική γαλήνη και συναίνεση στον απίστευτα δύσκολο και ανηφορικό δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε ως κράτος και ως πολίτες, για να διορθώσουμε όσα δεινά μας φόρτωσαν ο Τούρκογλου και οι διάφοροι ''τούρκογλου'' αυτού του τόπου.

Κλείνω με την αναφορά για την Ελληνική κρίση του πρώην Έλληνα διπλωμάτη Λεωνίδα Χρυσανθόπουλου,
“Η Κοινωνική έκρηξη είναι αναπόφευκτη, είναι απλώς θέμα χρόνου το πότε θα συμβεί”.

Πηγή:Ουδέν Σχόλιον’

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Ιταλία και Ελληνικά ΜΜΕ!!!

Αναρωτιέται κάθε σώφρων άνθρωπος γιατί κανείς, μα κανείς, δεν μιλάει για ότι συμβαίνει από χτες στην Ιταλία όπου όλα τα κινήματα ενώθηκαν κάτω από την ομπρέλα των "Forconi" και μπλόκαραν όλες τις πόλεις της χώρας για να αντιδράσουν για τον προϋπολογισμό.

Γίνεται χαμός και η αντίσταση θα είναι διαρκείας, χιλιάδες άνθρωποι συμμετέχουν, έχουν καταλάβει σιδηροδρομικούς σταθμούς, πολυεθνικές, ο εθνικός οργανισμός είσπραξης Equitalia, μέχρι που η αστυνομία έβγαλε τα κράνη ... και ενώθηκε με τους διαδηλωτές.
Μήπως φοβούνται όλοι να το δημοσιεύσουν, για να μην σηκωθούμε από το καναπέ και να καταλάβουμε ότι μόνο ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε;
Δεν γίνεται αναφορά σε ότι συμβαίνει στην Ιταλία -όπως και σε άπειρες άλλες περιπτώσεις- επειδή αυτοί που ελέγχουν τα ΜΜΕ προσπαθούν να συγκαλύψουν τα ιταλικά δρώμενα, από φόβο μην ενθαρρύνουν ανάλογη εξέγερση και στην Ελλάδα!
Έτσι ζούμε εδώ και έτσι πορευόμαστε.


Πηγή: ‘Secret Real Truth

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Φωτιά και Τσεκούρι στους προσκυνημένους!!!

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ: 4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1843
«Φωτιά στα σπίτια και τσεκούρι στην περιουσία και το λαιμό εκείνων που κάνουν τα χατίρια των ‘Τούρκων’. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!»

 

“Όταν αποφασήσαμε να κάμομεν την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε:

«Που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;», αλλά, ως μία βροχή, έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν τον σκοπόν και εκάμαμε την Επανάσταση.”

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης αποτέλεσε μία από τις σημαντικότερες μορφές της Επαναστάσεως του 1821. Γεννήθηκε στις 3 Απριλίου του 1770 στο Ραμαβούνι Μεσσηνίας και έφυγε μια μέρα σαν σήμερα στις 4 Φεβρουαρίου του 1843, αλλά συνεχίζει να ζει για πάντα μέσα στις ψυχές των Ελλήνων που διψούν για Πατρίδα και Ελευθερία.
Ο όρος «Νενέκος», είναι συνώνυμος της εθνικής προδοσίας και μάλιστα του χειρίστου είδους, καθώς ο προδότης δεν περιορίζεται απλά στην επαίσχυντη πράξη της προδοσίας, αλλά παίρνει εμφανώς το μέρος του εχθρού, τασσόμενος εμπράκτως εναντίον των συμπατριωτών του.
Ήταν τότε, που ο Γέρος του Μωριά, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, βλέποντας τις θυσίες και τους αγώνες των Ελλήνων, να πηγαίνουν χαμένοι, από την μάστιγα των «προσκυνημένων» (στα απομνημονεύματά του ο Κολοκοτρώνης μάλιστα σημειώνει χαρακτηριστικά: «Μόνον εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα διά την πατρίδα μου»), αντέτεινε το ιστορικό «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!» και «ξαναζωντάνεψε» την ετοιμοθάνατη Επανάσταση.

«Φωτιά στα σπίτια και τσεκούρι στην περιουσία και το λαιμό εκείνων που κάνουν τα χατίρια των ‘Τούρκων’. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!»
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης


Μήπως είναι σημαδιακά τα λόγια τούτα του Γέρου του Μωριά για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί σ’ αυτόν τον τόπο απ’ τους υπάρχοντες ‘νενέκους-σωτήρες’ και τους ‘άσπονδους φίλους’ της χώρας μας;

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Σε σημείο υπό το μηδέν!

Ο ιός είναι ταυτοποιημένος και δεν είναι παρά η διαπλοκή των εξουσιών κατά παράβαση των θεμελιωδών συνταγματικών επιταγών. Ο ιός είναι η ατροφία όλων ανεξαιρέτως των θεσμών, που επιτρέπει τη μακροημέρευση των αρπακτικών και των υποτακτικών τους που μας κυβερνούν…

Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια επίπλαστης ευτυχίας που τα ζήσαμε εν υπνώσει κι επί πιστώσει.
Χρόνια ανέμελα που, μέσα στις ηδονιστικές καταναλωτικές μας παραισθήσεις, αφεθήκαμε αμέριμνοι να γίνομε βορά στα γαμψά νύχια των αρπακτικών και των φαυλοκρατών «αιρετών» υπαλλήλων τους που μας κυβέρνησαν και που συνεχίζουν να μας κυβερνούν, μέχρι που πριν το καταλάβουμε, φθάσαμε πια σε σημείο υπό το μηδέν.

Σε σημείο υπό το μηδέν βρισκόμαστε όταν λιποθυμούν παιδιά από ασιτία, όταν μεγαλώνουν οι ουρές των συσσιτίων, όταν κινδυνεύουμε να χάσουμε το κεραμίδι που έχουμε πάνω από το κεφάλι μας, όταν πεθαίνουν άνθρωποι από τις αναθυμιάσεις μαγκαλιών, όταν οι αυτοχειρίες των πιο αδύναμων  από μας, γίνονται καθημερινές πλέον ειδήσεις, αδιάφορα καταχωρισμένες στα ψιλά των εφημερίδων.
Σε σημείο υπό το μηδέν βρισκόμαστε όταν αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά που μας έχουν συμβεί μέχρι σήμερα, δεν είναι παρά μόνον η αρχή της κατηφόρας και καθώς  συνειδητοποιούμε ότι αυτά που διαδραματίζονται γύρω μας δεν είναι ένας απαίσιος εφιάλτης, αλλά η ζώσα, ζοφερή πραγματικότητα με την οποία καλούμαστε να συμβιβαστούμε.
Σε σημείο υπό το μηδέν βρισκόμαστε όταν κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει αν, πότε και πώς θα ξεσπάσει αυτή η υποβόσκουσα οργή που έχει αρχίσει να ξεχειλίζει τα σωθικά μας.
Τα θέματα των αμυντικών εξοπλισμών, της ληστείας στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο μαζί με την άρνηση κάλυψης του πάλαι ποτέ τσάρου (sic) της Οικονομίας,  που είναι ετούτες τις μέρες στην επικαιρότητα, αν δεν είναι άλλο ένα άνοιγμα της ασφαλιστικής δικλείδας που θα δημιουργήσει συνθήκες εκτόνωσης της σωρευμένης οργής μας, ενδέχεται να υποδηλώνουν  ότι σπάνε μερικά από τα πολλά πυώδη αποστήματα που ταλαιπωρούν το κορμί της Ψωροκώσταινας.
Ο θεσμός της Δικαιοσύνης επιτέλους λειτουργεί, σκέφτονται οι πιο αισιόδοξοι.
Αλλά τα πυώδη αποστήματα, θα αντέτειναν άλλοι, είναι μόνο το σύμπτωμα της ασθένειας, δεν είναι ο ιός!
Ο ιός είναι ταυτοποιημένος και δεν είναι παρά η διαπλοκή των εξουσιών κατά παράβαση των θεμελιωδών συνταγματικών επιταγών. Ο ιός είναι η ατροφία όλων ανεξαιρέτως των θεσμών, που επιτρέπει τη μακροημέρευση των αρπακτικών και των υποτακτικών τους που μας κυβερνούν.
Οι λιγότερο αισιόδοξοι, οι περισσότερο πραγματιστές, δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη, επειδή, εύλογα εικάζουμε ότι μόνο λειτουργοί της Δικαιοσύνης δεν μπορούν να είναι πολλοί από αυτούς που έχουν αναρριχηθεί στα ανώτερα κλιμάκια της δικαστικής εξουσίας εν μέσω του ευρύτερου καθεστώτος σήψης, της περιρρέουσας ηθικής κατάπτωσης και της διαφθοράς που ταλανίζει την κοινωνία μας.
Γιατί άραγε, κάνει η Δικαιοσύνη σήμερα το καθήκον που συστηματικά παραμελούσε χρόνια τώρα, αναρωτιόμαστε ευλόγως οι περισσότερο υποψιασμένοι.
Για κάποιους λόγους που είναι αδύνατο αυτή τη στιγμή να εκτιμηθούν, οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης αποφασίζουν αυτές τις μέρες να πετάξουν στην αρένα με τα θηρία κάποια από τα τρωκτικά που ανέκαθεν ροκάνιζαν τα θεμέλια της κοινωνίας μας και πάντα υπονόμευαν την εθνική μας αξιοπρέπεια.
Όμως στην τροφική αλυσίδα, πάνω από τα τρωκτικά, ως γνωστόν, βρίσκονται τα αρπακτικά.
Όσο τα αρπακτικά παραμένουν στο απυρόβλητο, δεν δικαιούμαστε ούτε να ενθουσιαζόμαστε με τις πρωτοβουλίες των ανακριτικών αρχών ούτε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον ούτε να κατευναζόμαστε απλά και μόνο επειδή ενδέχεται να δούμε πίσω από τα σίδερα κάποιους από αυτούς που κάποτε –μέσα στην τύφλωσή μας- φθονούσαμε ή θαυμάζαμε μέσα από τους δέκτες των τηλεοράσεών μας.
Μόνο αν το χέρι της δικαιοσύνης τολμήσει να ακουμπήσει τα αρπακτικά, τότε και μόνο τότε θα πεισθούμε κι εμείς οι καχύποπτοι κινδυνολόγοι, εμείς οι λαϊκιστές καταστροφολόγοι, ότι οι τελευταίες εξελίξεις δεν είναι, για άλλη μια φορά,  το άνοιγμα της βαλβίδας ασφαλείας που θα επιχειρήσει πάλι να εκτονώσει την οργή μας και που θα επιτρέψει στους εθνικούς Ολετήρες να συνεχίζουν να παρασιτούν εις βάρος της κοινωνίας μας.


Πηγή: ‘Ας μιλήσουμε επιτέλους’