Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Οι σημερινοί Γερμανοί «επενδυτές» άξιοι απόγονοι των Ναζιστών

Αργεντινή, το τεράστιο πλυντήριο ξεπλύματος κλεμμένων χρημάτων των Εβραίων, καθώς επίσης χρυσού από τις κεντρικές τράπεζες των κατεχομένων χωρών, – με τη βοήθεια του οποίου η βιομηχανία στη Γερμανία τελικά ανέκαμψε και αργότερα αναπτύχθηκε, στο μεταπολεμικό θαύμα.
.
«Το ευρώ είναι κατά πολλούς το νόμισμα, μέσω του οποίου «θα αναδυθεί από τη στάχτη» ξαφνικά, χωρίς να το περιμένει κανείς, η τέταρτη γερμανική αυτοκρατορία – το 4ο Ράιχ όπως ήδη ορισμένοι φοβούνται.
Η νέα αυτή μεγάλη δύναμη στον πλανήτη θα διεκδικήσει, εφάμιλλα με τις υπόλοιπες (Η.Π.Α., BRICS), την παγκόσμια ηγεμονία – αφού συμπληρωθεί με τα κράτη που ήδη βρίσκονται στην «ουρά αναμονής» (Βουλγαρία, Ρουμανία, Πολωνία, Κροατία, Τσεχία και Ουγγαρία), επεκτεινόμενη στην ευρύτερη περιοχή της Ευρασίας.
Εν τούτοις, η ευρωπαϊκή κρίση χρέους ναι μεν ενίσχυσε σε πολύ μεγάλο βαθμό τη Γερμανία, οικονομικά και πολιτικά, αλλά προκάλεσε σημαντικούς τριγμούς στο οικοδόμημα, με βασικό υπαίτιο την Ελλάδα – αφενός μεν λόγω της πλήρους αποτυχίας του προγράμματος λιτότητας, αφετέρου επειδή είναι η μοναδική χώρα που ένας μεγάλος αριθμός των Πολιτών της, επίσης των πολιτικών κομμάτων, έχει τοποθετηθεί εναντίον των μνημονίων.
Φαίνεται λοιπόν πως αποτελεί ένα μεγάλο εμπόδιο, όσον αφορά τα γεωπολιτικά σχέδια της Γερμανίας, το οποίο δεν μπορεί να «υπερπηδηθεί» απλά και μόνο με την καταδίκη της χώρας μας στην χρεοκοπία, καθώς επίσης στην έξοδο από την Ευρωζώνη –αλλά με την άνευ όρων υποταγή και τη συνθηκολόγηση της, την οποία θα επιδιώξει να επιτύχει η καγκελάριος, με κάθε θυσία».


Από άρθρο του Άρη Οικονόμου, Οικονομικού Αναλυτή
«Κάθε κράτος έχει τους δικούς του μύθους, οι οποίοι έχουν ελάχιστη ή και καθόλου σχέση με την πραγματικότητα», αναφέρει στην εισαγωγή του μικρού της φιλμ, μια συμπαθέστατη κατά άλλα γερμανίδα Δόκτορας του ελεύθερου πανεπιστημίου του Βερολίνου (FU Berlin), καταλήγοντας στο μύθο της χώρας της – σύμφωνα με τον οποίο το γερμανικό θαύμα της μεταπολεμικής εποχής οφείλεται στον υπουργό οικονομικών και μετέπειτα καγκελάριο L. Erhard.
Σύμφωνα με την εν λόγω Γερμανίδα οικονομολόγο, το θαύμα οφείλεται επί το πλείστον στο δεξί χέρι του τότε προέδρου της Αργεντινής του γνωστού μας Peron, κ. Jorge Antonio, ο οποίος ήταν εκείνος που ξέπλυνε τα χρήματα των ναζί.
Ο συγκεκριμένος Αργεντινός, ο κ. Jorge Antonio, «ξέπλυνε» από το 1949 και εντεύθεν, μαζί με την Daimler Benz (Mercedes) ως εκπρόσωπο της βαριάς γερμανικής βιομηχανίας, σε μεγάλη κλίμακα τα κεφάλαια ολόκληρης της βιομηχανίας της χώρας και όχι μόνο, τα οποία είχαν φυγαδευτεί στην Ελβετία – έχοντας φυσικά τη ρητή άδεια των Η.Π.Α. και λειτουργώντας κάτω από τις οδηγίες του τότε γερμανού καγκελαρίου L. Erhard.
Παράλληλα, ως συμπλήρωμα του «πακέτου υπηρεσιών» με αποδέκτη τη ναζιστική Γερμανία, μεταφέρθηκαν μυστικά πολλοί σημαντικοί ναζί στην Αργεντινή – με τη βοήθεια της «αυτοκρατορίας» του Jorge Antonio, η οποία χαρακτηρίσθηκε αργότερα από τους δικαστές ως μία «τερατώδης, εγκληματική οργάνωση».
Ο ίδιος ο Jorge Antonio βέβαια θεωρούσε τον εαυτό του «δώρο Θεού» για τους ναζί – αφού, για να εκπληρώσει την «αποστολή» του, κατάφερε να δημιουργήσει ένα σύστημα χειραγώγησης νομισμάτων, φοροδιαφυγής, διαφθοράς, διαπλοκής και μαύρων ταμείων, μοναδικό ίσως στην ιστορία.
Περαιτέρω, πάντοτε σύμφωνα με τη γερμανίδα δόκτορα, οι μύθοι που καλλιεργούν τα κράτη κρύβουν την πραγματικότητα – όπου όμως μόνο αυτός που λαμβάνει υπ’ όψιν του την ψυχρή πραγματικότητα είναι σε θέση να ενεργεί πολιτικά. Όλα τα άλλα συνιστούν προφανώς αυταπάτες, οι οποίες μπορεί μεν να είναι βολικές, αλλά δεν παύουν να ανήκουν στον κόσμο της φαντασίας – με αποτέλεσμα να μη βοηθούν καθόλου τους λαούς.
Εάν τώρα εξετάσει κανείς ρεαλιστικά τα τεκταινόμενα, θα συμπεράνει εύκολα πως από το ξέπλυμα των χρημάτων των ναζί δεν ωφελήθηκαν μόνο οι ίδιοι και η γερμανική βιομηχανία – αλλά, επίσης, όλοι οι υπόλοιποι Γερμανοί, ακόμη και οι επικριτές του τότε καθεστώτος.
Άλλωστε, εάν είχε εφαρμοσθεί στην πράξη το «σχέδιο Morgenthau», όπως είχε προτείνει ο ομώνυμος υπουργός οικονομικών των Η.Π.Α., σύμφωνα με το οποίο η Γερμανία έπρεπε να μετατραπεί σε μία αγροτική χώρα, έτσι ώστε να εμποδιστεί μακροπρόθεσμα η διενέργεια ενός ακόμη πολέμου εκ μέρους της, η εξέλιξη της χώρας θα ήταν εντελώς διαφορετική – ενώ φυσικά δεν θα είχε επιτραπεί στη βιομηχανία της το ξέπλυμα των χρημάτων.
Αντί αυτού όμως οι Η.Π.Α. επέλεξαν να καταστήσουν τη Γερμανία αιχμή του δόρατος τους στην Ευρώπη, απέναντι στη Σοβιετική Ένωση του Ψυχρού Πολέμου – υποχρεώνοντας όλες τις άλλες χώρες να αποδεχθούν τη διαγραφή του 50% των χρεών της, καθώς επίσης να αναβάλλουν τις απαιτήσεις τους από τις πολεμικές επανορθώσεις για την εποχή μετά την τυχόν ένωση της (κάτι που φυσικά δεν σεβάσθηκαν οι Γερμανοί μετά το 1990).
Λογικά λοιπόν οι Η.Π.Α. της έδωσαν την άδεια να ξεπλύνει τα ναζιστικά χρήματα, αφού ήταν απαραίτητα για την επίτευξη του γερμανικού θαύματος – καλύπτοντας όλο αυτό το ξέπλυμα με την παροχή ενός δήθεν γενναιόδωρου σχεδίου Marshall, το οποίο γνωρίζουμε σήμερα πως ήταν εξαιρετικά χαμηλό, ενώ δόθηκε σε πολλές άλλες χώρες. Εκτός αυτού, ήταν αυτονόητη η χρησιμοποίηση των γερμανικών εμπειριών από το τότε ξέπλυμα αργότερα – όπως στην περίπτωση της Deutsche Bank σήμερα, ενός από τα μεγαλύτερα «πλυντήρια» παγκοσμίως.

Η μέθοδος της «ρευστοποίησης» (ξεπλύματος)
Όλες οι λεπτομέρειες αναπτύσσονται απ’ την Γερμανίδα Δόκτορα, τεκμηριωμένες με πάρα πολλά ντοκουμέντα – τα οποία βρέθηκαν στο αρχείο του Αργεντινού Jorge Antonio, κρυμμένο στα υπόγεια ιδιωτικοποιημένης τράπεζας στην Αργεντινή. Τα έγγραφα της «αυτοκρατορίας» της Mercedes κατασχέθηκαν, μαζί με όλα τα ντοκουμέντα των βιβλίων των μαύρων ταμείων, των διπλών λογιστικών καταχωρήσεων και των νομισματικών χειραγωγήσεων, το 1955 – όταν ο πρόεδρος της Αργεντινής καθαιρέθηκε μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα.
Η ιστορία δημοσιεύθηκε σε όλες τις εφημερίδες τότε, αλλά οι Η.Π.Α. δεν κατήγγειλαν ποτέ δημόσια τη γιγαντιαία αυτή επιχείρηση ξεπλύματος – παρά το ότι παραβίαζε μαζικά τα δικαιώματα των νικητριών συμμαχικών δυνάμεων, ενώ τεκμηρίωνε πως η Γερμανία διέθετε αρκετά χρήματα, για να εξυπηρετεί τις οφειλές της.
Όσον αφορά την έκθεση εκείνης της εποχής του πρώην υφυπουργού των Η.Π.Α. για το ξέπλυμα των χρημάτων των ναζί (Eizenstat), ένα μεγάλο μέρος των οποίων είχε κλαπεί από τους Εβραίους, αφορούσε κυρίως το ρόλο των ελβετικών τραπεζών που υποχρεώθηκαν τελικά να πληρώσουν αποζημιώσεις – ενώ δεν υπήρξε καμία αναφορά στην τεράστια βιομηχανία ξεπλύματος της Αργεντινής.
Εν τούτοις, βρέθηκε στα αμερικανικά αρχεία αρκετό υλικό της OSS και του στρατού, σύμφωνα με το οποίο θα μπορούσε να επαναληφθεί μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο μία κατάσταση που είχε ήδη συμβεί μετά τον 1ο Παγκόσμιο – δηλαδή, μία συμμαχία μεταξύ των ακροδεξιών πολιτικών οργανώσεων και της γερμανικής βιομηχανίας (η οποία ανέκαθεν κυβερνάει τη Γερμανία).
Οφείλει δε να σημειωθεί εδώ πως η γερμανική βιομηχανία ήταν κατά τη διάρκεια  του εθνικοσοσιαλισμού στενά συνδεδεμένη με το ναζιστικό καθεστώς, έχοντας ως εκ τούτου αποκομίσει τεράστια κέρδη – μέσω της καταναγκαστικής απασχόλησης εργαζομένων από τις κατεχόμενες χώρες, της «ενσωμάτωσης» των εργοστασίων και των πρώτων υλών των κατεχομένων κρατών, καθώς επίσης του εξοπλισμού του γερμανικού στρατού.
Συνεχίζοντας, υπάρχουν πολλοί υπολογισμοί των χρημάτων που ξεπλύθηκαν στην Αργεντινή – τα οποία, σύμφωνα με δηλώσεις του Jorge Antonio, ήταν της τάξης των 100 εκ. $, με την τότε αγοραστική τους αξία (με 1.000 $ το 1953 κατασκεύαζε κανείς ένα σπίτι). Είναι όμως γεγονός ότι, ο Αργεντινός δημιούργησε μία πραγματική αυτοκρατορία η οποία, με σημερινά συγκριτικά στοιχεία, είναι του μεγέθους των DeutscheBank, της Mercedes, της BMW και της Volkswagen μαζί. Η αυτοκρατορία αυτή δημιουργήθηκε κυριολεκτικά σε χρόνο μηδέν, ενώ δεν βρέθηκε ούτε ένα τραπεζικό έμβασμα, το οποίο να ερμηνεύει τη μεταφορά αυτού του τεράστιου ποσού στην Αργεντινή.
Σε τελική ανάλυση ο Jorge Antonio και η Daimler Benz εξαγόρασαν δεκάδες επιχειρήσεις, οι οποίες είχαν ηγετική παρουσία στη Λατινική Αμερική στους κλάδους των ορυχείων, της πολεμικής βιομηχανίας, της γεωργίας, της παραγωγής αυτοκινήτων κοκ. – έχοντας δημιουργήσει μία τεράστια βιομηχανία που ανήκε σε Γερμανούς και ελεγχόταν από Γερμανούς.
Η βιομηχανία αυτή διευθυνόταν από ναζί, οι οποίοι κατείχαν επίσης τις σημαντικότερες διοικητικές και λοιπές θέσεις στο εξωτερικό – λειτουργώντας ως ένα τεράστιο πλυντήριο κλεμμένων χρημάτων/περιουσιακών στοιχείων των Εβραίων και κλεμμένου χρυσού από τις κεντρικές τράπεζες των κατεχομένων χωρών (μεταξύ των οποίων της Τράπεζας της Ελλάδας/κατοχικό δάνειο) με τη βοήθεια του οποίου η βιομηχανία στη Γερμανία τελικά ανέκαμψε και αργότερα αναπτύχθηκε, στο μεταπολεμικό θαύμα.

Το τέταρτο Ράιχ
Περαιτέρω, με βάση τα αρχεία που ανακαλύφθηκαν, οι ναζί είχαν σχέδιο ανάκτησης της εξουσίας, μετά την ήττα τους στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη βοήθεια της βιομηχανίας της χώρας τους – γεγονός στο οποίο οφείλεται το παραπάνω ξέπλυμα, καθώς επίσης και η στήριξη της γερμανικής βιομηχανίας με τα κλεμμένα περιουσιακά στοιχεία των θυμάτων του ναζιστικού καθεστώτος.
Ο καγκελάριος Erhard ήταν άλλωστε κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της επεκτατικής πολιτικής των εθνικοσοσιαλιστών – ήταν παρών στην ιστορία του ξεπλύματος των χρημάτων των ναζί, ενώ ταξίδεψε τότε και στην Αργεντινή.
Σύμφωνα με μαρτυρία του Jorge Antonio, πριν ξεκινήσει τη βιομηχανία ξεπλύματος στην Αργεντινή ήθελε να είναι απολύτως σίγουρος – κάτι που πέτυχε αφού πήρε την άδεια τόσο του καγκελαρίου Erhard, όσο και της Daimler Benz που ουσιαστικά εκπροσωπούσε όλους τους γερμανικούς βιομηχανικούς κολοσσούς (Siemens, Krupp, Hochtief κλπ.). Επομένως έμμεσα και των Η.Π.Α., αφού διαφορετικά δεν θα είχε την παραμικρή δυνατότητα επιτυχίας ολόκληρο το εγχείρημα.

Επίλογος - Σχόλια
Είναι ακατανόητη η επιμονή ορισμένων Ελλήνων να ειρωνεύονται τις προσπάθειες της χώρας μας, όσον αφορά την πληρωμή των γερμανικών επανορθώσεων – πόσο μάλλον όταν οι ίδιοι οι Γερμανοί (κάποιοι Οικονομολόγοι και διάφορα οικονομικά έντυπα) τεκμηριώνουν το δικαίωμα μας να τις απαιτήσουμε.
Επίσης ακατανόητη είναι η στάση αυτών που δεν συμφωνούν στη διεκδίκηση της διαγραφής ενός μεγάλου μέρους των δημοσίων χρεών της πατρίδας μας – χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν κάναμε πολλά λάθη στο παρελθόν, τα οποία δημιούργησαν ένα αξιόλογα μεγάλο μέρος τους. Εν τούτοις, δεν αιματοκυλίσαμε τον πλανήτη, όπως η Γερμανία, στην οποία εγκρίθηκε μία ανάλογη διαγραφή, με την πληρωμή των υπολοίπων με ρήτρα αύξησης των εξαγωγών – ενώ διέθετε τα χρήματα για να πληρώσει, όπως φαίνεται από την έρευνα της γερμανίδας δόκτορος.
Βέβαια, εάν η Γερμανία εξοφλούσε τα χρέη της απέναντι μας, τα οποία υπερβαίνουν τα 250 δις € με τους πλέον μετριόφρονες υπολογισμούς, τότε δεν θα είχαμε κανένα λόγο να απαιτήσουμε διαγραφή – κάτι που όμως είναι αδύνατον να επιβάλλουμε, εάν δεν μας στηρίξουν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες και οι Η.Π.Α.

Σε κάθε περίπτωση η γερμανική ηγεσία, ειδικά όσον αφορά τη συμπεριφορά της απέναντι μας, τους χιλιάδες εξευτελισμούς και την επιμονή της στην υποδούλωση μας, είναι εντελώς αδικαιολόγητη – ενώ η βαριά βιομηχανία που ουσιαστικά κυβερνάει τη Γερμανία, δεν είναι καθόλου απίθανο να υπηρετεί ακόμη και σήμερα τα σχέδια των εθνικοσοσιαλιστών, όσον αφορά την ανάκτηση της εξουσίας. Φυσικά δεν πρόκειται να τα καταφέρει, παρά τις πρώτες νίκες της μετά το ξέσπασμα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους – αφού η χώρα πάντα κέρδιζε τις μάχες, αλλά τελικά έχανε τον πόλεμο.

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Δικτατορία ή πόλεμος; Η μόνη 'διαλεκτική' της αλλαγής.

Τα έχουμε πει και παλαιότερα. Η δημοκρατία είναι ένα πολύ ευαίσθητο πολίτευμα. Ένα πολίτευμα που προϋποθέτει ανθρώπους που έχουν βαθιές άριστες ιδέες, περί της ευγενούς πολιτικής στην υπηρεσία του αντικειμενικώς κρινόμενου κοινωνικού καλού.
Στην περίπτωση αυτή συνομολογούμε δανειζόμενοι από τον Ρουσώ την έκφραση περί ‘γενικής βούλησης’ η οποία οφείλει σε κάθε περίπτωση να εκφράζει το άτομο όχι ως μονάδα, αλλά ως ενταγμένο συνειδητά υπήκοο στην υπηρεσία ενός κοινωνικού συνόλου το οποίο και αποφασίζει για τον εαυτό του (το κοινωνικό σύνολο) τα καλύτερα.
Κάθε προσωπική προτίμηση-όφελος-συμφέρον, οφείλει να περνάει σε δεύτερη τρίτη ή τέταρτη μοίρα, εφόσον δεν συμβαδίζει με τον στόχο τον οποίο και έθεσαν οι εκλεγμένοι δημοκρατικά από τον λαό, ηγέτες…
Η πολιτική ως εργαλείο εφαρμογής, έρχεται και καλύπτει το κενό της φύσης, του φυσικού κόσμου όπου τα πάντα ανήκουν σε όλους (Χομπς) όπου δεν υπάρχει ούτε αδικία και συνεκδοχικά ούτε και ανομία. (Πώς θα μπορούσε άλλωστε ελλείψει νόμων, μια και αυτοί υφίστανται από τη δημιουργία της πολιτείας και εντεύθεν, αφού η ίδια τους θέσπισε, πολιτευόμενη.)
Ο κάθε ένας από εμάς, ψηφίζει πλημμυρισμένος αλτρουισμό!
Μέσα στο κοινωνικό το ενιαίο κράτος δεν θα πρέπει να υπάρχουν μεμονωμένες ομάδες -φράξιες- που να μάχονται για το δικό τους καλό, διότι πιθανόν αυτό το καλό να αναμετράται με το άλλο, το δημόσιο. (Βλέπε συνδικαλισμό).
Συνεχίζοντας, ο πολίτης μετά από την καταμέτρηση των ψήφων γίνεται υπήκοος. Υπακούει στη θέληση των πολλών, της πλειοψηφίας δηλαδή αποδεχόμενος πως οι πολλοί κατέχουν το δίκαιο. Το ορθό, το μη λανθασμένο.
Δεν γίνεται αλλιώς. (Εννοώ στα αισιόδοξα παραμύθια…)
Στα δικά μας τώρα, η δημοκρατία είναι εσώρουχο μεταξωτό πλήρες αραχνοΰφαντων δαντελών. Αποδέχεται μονάχα ανάσες θερμές –όχι αφές – έμπειρων εραστών. Δεν ζει όπως της πρέπει πλάι σε νεοέλληνες τουτέστιν σε ανθρώπους ξαναμμένους των σπηλαίων.
Είμαι βέβαιος πως περί αυτού, ουδείς αμφιβάλει. 
Η ισότητα μεταξύ των πολιτών έχει από καιρό διαρρεύσει και αναζητείται, η διαπλοκή φροντίζει επαξίως κάτι που έπαψε να μας ξενίζει. Γίνεται τίμια προσπάθεια σε σικέ αγώνα; Ποιος δεν θα κλέψει τον κλέφτη; Απογοήτευση…
Στο δια ταύτα, οι μεγάλες αλλαγές έχουν πάψει να υπακούν σε ευγενείς διαλλακτικές. Θα έλεγα πως μας έχουν εξαντληθεί τα επιχειρήματα καθώς μετήλθαμε τον κάθε τρόπο. Καταναλώσαμε ακόμη και την αριστερή ελπίδα μας.
Ο φόβος μήπως και χαθεί η θέση μας στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, η καχυποψία, ο εγωισμός: γιατί αυτός να έχει δίκιο και όχι εγώ… Η πάγια στρέβλωση της όποιας υποψίας αληθείας έχει απομείνει ακόμη από τους πολιτικούς, ο σκοπός τους στέμματος, του θώκου που αιωνίως έλκει και πολλά άλλα, μας κάνουν τους συντριπτικά πολλούς, ανάξιους πολίτες. Ίσως και ανάξιους υπηκόους. 
Ίσως, διότι δεν είμαι βέβαιος για το πόσο θα πρέπει κάποιος να παραμένει υπήκοος (εκ της υπακοής) σε στρεβλές στοχοθεσίες…
Η κατάσταση νοσεί. Όλοι βάλλουμε κατά πάντων. Αρκεί ο ηγέτης ενός κόμματος να πει ‘άλφα’ κι αμέσως ο του αντιπάλου να βροντοφωνάξει ‘βήτα’. (Πίσω κι εμείς ευνοημένοι με διορισμούς ή όχι)
Έχει χαθεί η αίσθηση, όχι, της κόσμιας ορθής πολιτικής (αυτή παλεύει να ανασάνει στον απόπατο των νοσηρών συμφερόντων) αλλά ακόμη και εκείνη της των τύπων. 
Της ευγένειας. (λέμε και κανένα αστείο να γελάσουμε...)
Της ελάχιστης αξιοπρέπειας.
Κανείς πολιτευόμενος πλέον δεν συλλογίζεται αν αυτά που ισχυρίζεται είναι άξια να λεχθούν σε κύκλους ηλιθίων ή σε πολίτες με κρίση, που φορολογούνται αδυσώπητα. Θεωρείται -από τους σφετεριστές της λογικής μας- δεδομένη η απόδειξη καθόσον τεκμηριώνεται αβασάνιστα από τον σκληρότατο φανατισμό, οργή, μίσος. (Σε αυτό το τελευταίο φταίμε όλοι εμείς με τρόπο ακέραιο και γιατί σκεφτόμαστε όπως το κάνουμε, αλλά και γιατί εκλέγουμε εκείνους που μας κυβερνάνε).
Αναμφίβολα τα 400 χρόνια του τούρκικου ζυγού φέρουν τεράστια ευθύνη. Όταν οι Γάλλοι διαφωτίζοταν εμείς τζογάραμε εξυπνάδα με μπαξίσια και δόλιες συμπεριφορές ώστε να ανταπεξέλθουμε… Μας έμεινε από τότε. (θυμάμαι τον συχωρεμένο τον παππού μου: 'Να είσαι έξυπνος άσε τους άλλους να τρέχουν μπροστά... να κοιτάς το συμφέρον σου... Ρε χέσε τους άλλους, εσύ κοίτα να κονομήσεις...')
Πόσοι δεν μεγαλώσαμε με αυτές τις αξίες...
Τρωγόμασταν από παλιά. Είναι στο αίμα μας η φαγωμάρα. Πώς λέμε ότι οι Γερμανοί είναι (αυτή την εποχή αυτό ισχύει θεωρητικά, έχουν δούλους να δουλεύουν γι αυτούς) 'δουλευταράδες';  Έτσι και εμείς είμαστε τζόροι, αλλά εκεί που μας παίρνει -έξυπνα είπαμε-, όχι στο εξωτερικό σαν εργαζόμενοι… Εκεί, όπως τα βρήκαμε τα ακολουθούμε χωρίς να δίνουμε δικαίωμα σε κανένα. Γατάκια!
Αυτή λοιπόν η αλλαγή συμπεριφοράς, στοιχειοθετεί μια ηθική απαξία. Δεν είμαστε τζόροι παντού, αλλά μονάχα εκεί που μας παίρνει και αυτό μου κάνει κάπως σαν ψευτομαγκιά.
Καρπαζιά στον ανήμπορο, στον δυνατό χαμογελάκι να τη βγάλουμε καθαρή. Δεν πάει έτσι όμως και καθώς τίποτα δεν είναι τυχαίο, δεν είναι ούτε και οι ηγέτες που διαχρονικά ψηφίζουμε, ούτε και –άρα- η θλιβερή κατάσταση την οποία βιώνουμε.
Κακά τα ψέματα.
Δυστυχώς οι μεγάλες κοινωνικές αλλά και ιδεολογικές αλλαγές επέρχονται της ισοπέδωσης του πολέμου όπου το κράτος μετά τη λήξη του αναδημιουργείται ή δικτατορίας. (πεφωτισμένου ηγέτη και όχι τύπου Παπαδόπουλου…)
Δυστυχώς, αλλά έτσι είναι, μια και πιαστήκαμε αδιάβαστοι, ανάξιοι δημοκρατίας. Ή μήπως όχι… 
Δείτε τη σημερινή κατάσταση όπου ο κάθε ένας πολιτικός βαφτίζει ότι θέλει, όπως θέλει, σε σημείο να μιλούν για εκ διαμέτρου υπάρχουσες αλήθειες το ίδιο λεπτό, στους ίδιους –ασφαλώς άνοες- ανθρώπους και ο κάθε ένας να πιστεύει εκείνο που θέλει από εμπάθεια, από βλαμμένη ταγή. Ο κάθε ενταγμένος  να αδυνατεί να ξεχωρίσει από την κομματική του τύφλα, δύο γαϊδάρων άχυρα..
Χρειάζεται τέλος δηλαδή, ισοπέδωση, κατακρήμνιση πάντων, υλικών αγαθών και πνευματικών αξιών) εξαθλίωση, τρόμο να δούμε τον πραγματικό πάτο του βαρελιού ώστε να καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα χάρτη ιδεών και κατόπιν αυτών να αποκτήσουμε μια νέα συνείδηση.
Υπάρχει άλλη πρακτική λύση; Ποιος έχει κάτι να προτείνει περί της αλλαγής νοοτροπίας;
Διάλυση κράτους και επανασύστασής του με πολίτες που έχουν δει όλοι τα πραγματικά δύσκολα και επιθυμούν μέσα από την ψυχή τους την αναβίωση του έθνους.

Όλοι οι άλλοι τρόποι έχουν δοκιμαστεί. Μας απέμειναν μονάχα οι απευκταίοι και αυτό διότι η λογική κάποτε παύει...