Σε σημείο υπό το μηδέν!

‘Ο ιός είναι ταυτοποιημένος και δεν είναι παρά η διαπλοκή των εξουσιών κατά παράβαση των θεμελιωδών συνταγματικών επιταγών. Ο ιός είναι η ατροφία όλων ανεξαιρέτως των θεσμών, που επιτρέπει τη μακροημέρευση των αρπακτικών και των υποτακτικών τους που μας κυβερνούν…’

Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια επίπλαστης ευτυχίας που τα ζήσαμε εν υπνώσει κι επί πιστώσει.
Χρόνια ανέμελα που, μέσα στις ηδονιστικές καταναλωτικές μας παραισθήσεις, αφεθήκαμε αμέριμνοι να γίνομε βορά στα γαμψά νύχια των αρπακτικών και των φαυλοκρατών «αιρετών» υπαλλήλων τους που μας κυβέρνησαν και που συνεχίζουν να μας κυβερνούν, μέχρι που πριν το καταλάβουμε, φθάσαμε πια σε σημείο υπό το μηδέν.

Σε σημείο υπό το μηδέν βρισκόμαστε όταν λιποθυμούν παιδιά από ασιτία, όταν μεγαλώνουν οι ουρές των συσσιτίων, όταν κινδυνεύουμε να χάσουμε το κεραμίδι που έχουμε πάνω από το κεφάλι μας, όταν πεθαίνουν άνθρωποι από τις αναθυμιάσεις μαγκαλιών, όταν οι αυτοχειρίες των πιο αδύναμων  από μας, γίνονται καθημερινές πλέον ειδήσεις, αδιάφορα καταχωρισμένες στα ψιλά των εφημερίδων.

Σε σημείο υπό το μηδέν βρισκόμαστε όταν αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά που μας έχουν συμβεί μέχρι σήμερα, δεν είναι παρά μόνον η αρχή της κατηφόρας και καθώς  συνειδητοποιούμε ότι αυτά που διαδραματίζονται γύρω μας δεν είναι ένας απαίσιος εφιάλτης, αλλά η ζώσα, ζοφερή πραγματικότητα με την οποία καλούμαστε να συμβιβαστούμε.

Σε σημείο υπό το μηδέν βρισκόμαστε όταν κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει αν, πότε και πώς θα ξεσπάσει αυτή η υποβόσκουσα οργή που έχει αρχίσει να ξεχειλίζει τα σωθικά μας.

Τα θέματα των αμυντικών εξοπλισμών, της ληστείας στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο μαζί με την άρνηση κάλυψης του πάλαι ποτέ τσάρου (sic) της Οικονομίας,  που είναι ετούτες τις μέρες στην επικαιρότητα, αν δεν είναι άλλο ένα άνοιγμα της ασφαλιστικής δικλείδας που θα δημιουργήσει συνθήκες εκτόνωσης της σωρευμένης οργής μας, ενδέχεται να υποδηλώνουν  ότι σπάνε μερικά από τα πολλά πυώδη αποστήματα που ταλαιπωρούν το κορμί της Ψωροκώσταινας.

Ο θεσμός της Δικαιοσύνης επιτέλους λειτουργεί, σκέφτονται οι πιο αισιόδοξοι.

Αλλά τα πυώδη αποστήματα, θα αντέτειναν άλλοι, είναι μόνο το σύμπτωμα της ασθένειας, δεν είναι ο ιός!

Ο ιός είναι ταυτοποιημένος και δεν είναι παρά η διαπλοκή των εξουσιών κατά παράβαση των θεμελιωδών συνταγματικών επιταγών. Ο ιός είναι η ατροφία όλων ανεξαιρέτως των θεσμών, που επιτρέπει τη μακροημέρευση των αρπακτικών και των υποτακτικών τους που μας κυβερνούν.

Οι λιγότερο αισιόδοξοι, οι περισσότερο πραγματιστές, δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη, επειδή, εύλογα εικάζουμε ότι μόνο λειτουργοί της Δικαιοσύνης δεν μπορούν να είναι πολλοί από αυτούς που έχουν αναρριχηθεί στα ανώτερα κλιμάκια της δικαστικής εξουσίας εν μέσω του ευρύτερου καθεστώτος σήψης, της περιρρέουσας ηθικής κατάπτωσης και της διαφθοράς που ταλανίζει την κοινωνία μας.

Γιατί άραγε, κάνει η Δικαιοσύνη σήμερα το καθήκον που συστηματικά παραμελούσε χρόνια τώρα, αναρωτιόμαστε ευλόγως οι περισσότερο υποψιασμένοι.

Για κάποιους λόγους που είναι αδύνατο αυτή τη στιγμή να εκτιμηθούν, οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης αποφασίζουν αυτές τις μέρες να πετάξουν στην αρένα με τα θηρία κάποια από τα τρωκτικά που ανέκαθεν ροκάνιζαν τα θεμέλια της κοινωνίας μας και πάντα υπονόμευαν την εθνική μας αξιοπρέπεια.

Όμως στην τροφική αλυσίδα, πάνω από τα τρωκτικά, ως γνωστόν, βρίσκονται τα αρπακτικά.

Όσο τα αρπακτικά παραμένουν στο απυρόβλητο, δεν δικαιούμαστε ούτε να ενθουσιαζόμαστε με τις πρωτοβουλίες των ανακριτικών αρχών ούτε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον ούτε να κατευναζόμαστε απλά και μόνο επειδή ενδέχεται να δούμε πίσω από τα σίδερα κάποιους από αυτούς που κάποτε –μέσα στην τύφλωσή μας- φθονούσαμε ή θαυμάζαμε μέσα από τους δέκτες των τηλεοράσεών μας.

Μόνο αν το χέρι της δικαιοσύνης τολμήσει να ακουμπήσει τα αρπακτικά, τότε και μόνο τότε θα πεισθούμε κι εμείς οι καχύποπτοι κινδυνολόγοι, εμείς οι λαϊκιστές καταστροφολόγοι, ότι οι τελευταίες εξελίξεις δεν είναι, για άλλη μια φορά,  το άνοιγμα της βαλβίδας ασφαλείας που θα επιχειρήσει πάλι να εκτονώσει την οργή μας και που θα επιτρέψει στους εθνικούς Ολετήρες να συνεχίζουν να παρασιτούν εις βάρος της κοινωνίας μας.

Πηγή: ‘Ας μιλήσουμε επιτέλους’

Κάλπη...κοι!!!

‘Το πιο άνανδρο πάντως που έχει η ράτσα σου, νεοέλληνα, είναι το πείσμα σου να θέλεις να σώσεις τον διπλανό χωρίς αυτός να έχει ανάγκη την δικιά σου ύποπτη σωτηρία. Γουστάρεις να κάνεις κολιγιές ακόμη και με προδότες ή κουκουλοφόρους για μία θέση στο ψηφοδέλτιο. Για να μου αποδείξεις ότι εσύ είσαι “τρομοκράτης” και “αντιστασιακός”, ενώ εγώ ηττοπαθής…

…4 χρόνια Κατοχής και αυτό που μένει τελικά από τους ήσυχους αυτόχειρες, από τους ήσυχους θανάτους, από τα ήσυχα λουκέτα, από τους ήσυχους λυγμούς, από τις ήσυχες καταθλίψεις, από την ήσυχη εθνική παράδοση άνευ όρων είναι ο ανυπόφορος θόρυβος που κάνει η κάλπικη φωνή σου πέφτοντας στους τενεκέδες του ξεπουλήματος…’

Αν υπήρχε η δυνατότητα αύριο το πρωί με το χτύπημα ενός μαγικού ραβδιού να σε εξαφανίσουν, Έλληνα, θα το έκαναν. Έχει φθάσει πλέον η ώρα που δεν σε χρειάζονται άλλο. Το καθήκον σου, συνειδητά και ασυνείδητα, προς την ναζιστική Ενωμένη Ευρώπη το έκανες και με το παραπάνω. Ο στρατιώτης του Νότου έδωσε ότι είχε να δώσει και ήρθε η ώρα να αποσυρθεί από το πεδίο κατασκευασμένης μάχης που έστησαν στρατηγοί και ηγέτες.

Η αλήθεια είναι ότι περίμεναν κάποια ανταρσία από το στράτευμα των νοτίων Βαλκανίων, όπως είχαν βρει από αυτό των βορείων Βαλκανίων δύο δεκαετίες πριν. Αλλά εδώ δε μάτωσε μύτη για το ναρκοπέδιο που σου έστηναν σιγά-σιγά κυκλώνοντας εσένα και τα πολύτιμά σου. Αν και βλέπαμε όλοι, ότι ενώ εμείς είχαμε μπροστά το μέτωπο, οι κοινοβουλευτικοί στρατηγοί αντί να κυκλώνουν τους εχθρούς κύκλωναν εμάς, δεν κάναμε βήμα εναντίον τους. Αντίθετα στο τελευταίο σύνθημά τους “ψηφίστε μας” πατώντας πάνω στις νάρκες θα τρέξουν οι Έλληνες για την τελευταία έξοδο.

Γίναμε βάρος περιττό διότι, όπως καταλαβαίνεις από τα όσα διαδραματίστηκαν τα τελευταία 4 χρόνια, αυτό που ήθελαν ήταν η χώρα που θεωρείς μέχρι σήμερα ότι σου ανήκει. Κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα σού ανήκει μόνο ότι σου επιτρέπουν να σού ανήκει. Έφθασες στο σημείο να διαπραγματεύεσαι την γη σου και την ζωή σου με αντίτιμο που θα ορίσει ο ναζιστής γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών. Χθες ήταν 50,000 ευρώ, σήμερα είναι 5,000 ευρώ και αύριο θα είναι 1 ευρώ. Η τιμή της ελευθερίας και της ζωής σου, απ' ότι βλέπεις, πέφτει κατακόρυφα. Στοιχίζεις περισσότερα πλέον απ' ότι μπορείς να δώσεις κι αυτό είναι αντίθετο με το σύστημα των Αρίων της Ευρώπης. Κοινώς μπορούσαν να ανεχτούν τον γύφτο όταν αυτός τους τάιζε, αλλά ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντα για την Αρία φυλή των Ευρωπαίων, ο Γύφτος του Νοτιότερου άκρου των Βαλκανίων. Αυτός που κατά τύχη γεννήθηκε στον τόπο των θεών και των ηρώων.

Επί 200 χρόνια δεν είχαν τι να σε κάνουν. Σου όριζαν βασιλιάδες Βαυαρούς, πρωθυπουργούς που έσκυβαν σε κάθε προσταγή των Μεγάλων Δυνάμεων, δικτάτορες που το όνομά τους ήταν μεγαλύτερο από το ύψος τους και πρωθυπουργούς που υπέγραφαν την νέα υποδούλωσή σου στην ΕΟΚ με το πρόσχημα του εξευρωπαϊσμού. Μέχρι και σοσιαλιστή σού έφεραν γνωρίζοντας ότι θα τσιμπήσεις στο “πάρτα όλα” σπρώχνοντάς σε στο λάκκο με τα φίδια. Είχες την ευθύνη των επιλογών σου και τώρα περνάς από τον πάγκο για τις τρύπιες δεκάρες που σου έδωσαν με τις χούφτες και εσύ νόμιζες ότι έπαιρνες χρυσό. Σε έβαλαν στην ευρωπαϊκή σκέψη ότι όλα κοστίζουν και να τώρα που έφθασες εσύ να κοστολογείσαι  από τις εταιρείες τους ως ασθενής, ως άνεργος, ως αναξιοπαθόντας. Φαντάσου ότι ακόμα και για την ναζιστική φρίκη που έζησαν οι πρόγονοί σου, σε έβαλαν στο σκεπτικό να θέλεις να την εξαργυρώσεις, και το χειρότερο, με τον θάνατο και τον βασανισμό των προγόνων σου να ξεχρεώσεις τα δικά σου γούστα. Εις τον θάνατο του ‘μαλάκα’! Εκεί καταντήσαμε.

Τους έδωσες το δικαίωμα να σε αντιμετωπίζουν, όχι ως λαό που του ανήκει δικαιωματικά αυτός ο τόπος και η ιστορία, αλλά σαν τον τουρίστα που τυχαία έπεσε εδώ και τώρα δεν έχει να πληρώσει το ξενοδοχείο για να βγάλει την παγερή νύχτα. Βλέπεις κι εσύ την ιστορία σου δεν έκανες τον κόπο να την μάθεις, αλλά τώρα ευκαιριακά την παπαγαλίζεις άτσαλα για να υπερασπιστείς το δικαίωμα της ύπαρξής σου. 

Μην ξεχνάς ότι το πολύτιμο επιστημονικό προσωπικό σου, το έχουν ήδη πάρει με το πρώτο κύμα νεομετανάστευσης. Τώρα θα πάρουν και το δεύτερο βάζοντας λουκέτο σε ότι ακόμα δεν έχουν βάλει και θα μείνουμε πίσω κουτσοί, στραβοί και μίζεροι να ψάχνουμε τρύπα να κρυφτούμε. Αλλά επειδή και οι τρύπες έχουν αξία για τους Ευρωπαίους θα σου ετοιμάσουν τα ανάλογα γκέτο να στριμώξεις την οικογένεια, τα όνειρα και την ξεπεσμένη σου καταγωγή. Δεν είσαι άλλωστε και η γενιά της Προσφυγιάς, ούτε καν η γενιά της Κατοχής. Δεν αντιμετώπισες ποτέ εχθρό κατά μέτωπο για να ξέρεις πώς θα επιβιώσεις, αντίθετα τον εχθρό τον έβαζες στο σπίτι σου ως υποψήφιο σωτήρα του χωριού σου, της πόλης σου, της περιφέρειάς σου, της χώρα σου. Αυτής της χώρας που τώρα εσύ δεν χωράς. 

Το πιο άνανδρο πάντως που έχει η ράτσα σου, νεοέλληνα, είναι το πείσμα σου να θέλεις να σώσεις τον διπλανό χωρίς αυτός να έχει ανάγκη την δικιά σου ύποπτη σωτηρία. Γουστάρεις να κάνεις κολιγιές ακόμη και με προδότες ή κουκουλοφόρους για μία θέση στο ψηφοδέλτιο. Για να μου αποδείξεις ότι εσύ είσαι “τρομοκράτης” και “αντιστασιακός”, ενώ εγώ ηττοπαθής. Ότι το δικό σου IQ είναι πιο υψηλό από το δικό μου, που έχω αποφασίσει να μην δίνω κώλο κι ας πεθάνω από ασιτία. Πολεμάς να μην μείνει ούτε μία στάλα ανυπότακτων σε τούτο το χώμα. Γκεμπελίζεις κλείνοντας όλες τις πιθανές διόδους μιας πραγματικής τελευταίας εξόδου.

4 χρόνια Κατοχής και αυτό που μένει τελικά από τους ήσυχους αυτόχειρες, από τους ήσυχους θανάτους, από τα ήσυχα λουκέτα, από τους ήσυχους λυγμούς, από τις ήσυχες καταθλίψεις, από την ήσυχη εθνική παράδοση άνευ όρων είναι ο ανυπόφορος θόρυβος που κάνει η κάλπικη φωνή σου πέφτοντας στους τενεκέδες του ξεπουλήματος.

Πηγή: ‘Ας μιλήσουμε επιτέλους’

Επί Ξηρού φύλλου συκής...

Τεράστια υπόθεση η διαφυγή – απόδραση (μέσω μη επιστροφής από νόμιμη άδεια που παρείχαν οι αρμόδιες αρχές) του Ξηρού, μέλους της 17Ν, καταδικασμένου και φυλακισμένου ως τρομοκράτη.

Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους οι «προστάτες» της δημοκρατίας, για το πώς έγινε και δεν επέστρεψε ο Ξηρός στην φυλακή. Ταυτόχρονα, όμως, οι «ειδήμονες» πολιτικοί, δημοσιογράφοι και ένα πλήθος άλλων «τηλεπερσόνων» ξεχνούν τα βασικά…

Ο Ξηρός δεν αποδέχεται το παρόν πολιτικό σύστημα. Το έχει καταθέσει ξεκάθαρα σε μία σειρά από άρθρα του, μέσα από τη φυλακή. Έτσι, λογικό είναι πως δεν αποδέχεται ούτε την ποινή που του επέβαλε αυτό το σύστημα, οπότε έψαχνε κάποιο τρόπο για να δραπετεύσει. Λογικό, επίσης, είναι να θέλει να το πολεμήσει και να το καταστρέψει (και αυτή την πολεμική φοβούνται, τρέμουν, εκείνοι που υπηρετούσαν και υπηρετούν το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της χώρας).

Στο σημείο αυτό κάθε λογικός άνθρωπος αναρωτιέται:

Γιατί, όμως, δραπέτευσε τώρα και δεν δραπέτευσε σε μία από τις προηγούμενες άδειες που πήρε;

Η απάντηση είναι απλή. Δεν είχε κανέναν λόγο να διαφύγει πριν, αφού αν έκανε κάτι τέτοιο θα ήταν μόνος του και χωρίς την δυνατότητα να εκπληρώσει κανέναν σκοπό (χτύπημα) απέναντι στο σύστημα.

Το ίδιο το σύστημα, που τον κατηγορεί, του έδωσε τη δυνατότητα όχι μόνο να διαφύγει (αυτή τη δυνατότητα έτσι κι αλλιώς την είχε), αλλά να δραπετεύσει έχοντας σκοπό και… συνεργάτες! Και τους συνεργάτες ο Ξηρός τους βρήκε μέσα στη φυλακή, στο προαύλιο της φυλακής, όπου οι αρχές αποφάσισαν πως μπορεί να συνευρίσκεται, να συζητά (και ίσως να σχεδιάζει) με τα φυλακισμένα μέλη των «Πυρήνων της Φωτιάς». 

Ο Ξηρός, λοιπόν, βρήκε σκοπό για την υλοποίηση μίας πιθανής δραπέτευσής του. Και τον σκοπό, του τον προσέφερε το ίδιο το σύστημα, που όλως τυχαίως σήμερα τον… κατηγορεί, επειδή ο Ξηρός δραπέτευσε από την φυλακή και από ένα σύστημα του οποίου την ύπαρξη και τιμωρία δεν αποδέχεται! Εξάλλου, κάθε φυλακισμένος που δεν αναγνωρίζει την ποινή του, ζει έχοντας ως μοναδικό χρέος την δραπέτευσή του. Στην περίπτωση του Ξηρού (αφού επέστρεψε στο κελί μετά από 6 άδειες), διαπιστώνουμε πως δεν ήθελε απλά να δραπετεύσει, αλλά να έχει και κάποιον ουσιαστικό λόγο να το κάνει αυτό...

Αυτά, τουλάχιστον, μας υποδεικνύει η κοινή λογική και όχι η λογική των διαπλεκόμενων και διεφθαρμένων συμφερόντων, ή όλων εκείνων που μετέχουν, καθοδηγούν ή συνεργάζονται (έστω και δια της πλαγίας) με παρακρατικές ομάδες.

Μπορεί, άραγε, ο Ξηρός να είναι πράκτορας του ίδιου του συστήματος που επανεργοποιήθηκε για να παίξει κάποιον ιδιαίτερο ρόλο;

Μπορεί, άραγε, ο Ξηρός να οργανώσει ένα πραγματικό ή εικονικό νέο κύμα τρομοκρατίας;

Μπορεί, άραγε, ο Ξηρός να γίνει η αφορμή για αύξηση των μέτρων αστυνόμευσης και ταυτόχρονης μείωσης των πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών;

Οι ερωτήσεις αυτές βασίζονται καθαρά στην εικασία, στη συνωμοσιολογία και στην αποδοχή ότι η 17Ν ήταν παρακρατική ομάδα του εργαζόταν καλύπτοντας τα συμφέροντα των εκάστοτε κυβερνώντων την χώρα ή λειτουργούσε ως εκτελεστικό όργανο ξένων μυστικών υπηρεσιών κ.ο.κ.

Εάν αυτοί που εικάζουν οτιδήποτε για τον Ξηρό και τη 17Ν (μην ξεχνάμε πως εξαρθρώθηκε μετά από ένα τυχαίο γεγονός και όχι από στρατηγικό λάθος της) θέλουν να ξεχνάνε πως οι ίδιοι του έδωσαν το δικαίωμα στο «όνειρο» να δραπετεύσει (μέσω της άδειάς του) και να ενεργοποιηθεί απέναντί τους, τότε προφανώς απευθύνονται σε χαχόλους, με σκοπό την «αγιοποίηση» των προσώπων τους με την ταυτόχρονη απόπειρα τρομοκράτησης των πολιτών μέσω μελλοντικών «τρομοκρατικών» χτυπημάτων, για τα οποία υπεύθυνος ίσως και να μην είναι ο Ξηρός.

Αυτά, για να μην μασάμε την τροφή που μας προσφέρουν πλουσιοπάροχα εκείνοι που σήμερα ξεγυμνώνονται, αποκαθηλώνονται πολιτικά και ηθικά, που διαπλέκονται, που διαφθείρονται και που τελικά αποδεικνύεται ότι είναι πρεζόνια του χρήματος και της εξουσίας…

Όλα τα παραπάνω υποδηλώνουν ένα σκεπτικό, το οποίο δεν αναιρεί ούτε την ιδιότητα του Ξηρού και των υπολοίπων μελών της 17Ν, ούτε ξεχνούν τους θανάτους απλών πολιτών ή ενέργειές που κρίθηκε ότι έδρασαν ανασταλτικά στην πορεία της χώρας.

Πηγή: ‘Ας μιλήσουμε επιτέλους’