Έρκος Ακόντων Αχαιών

Ουδέν έρκος ακόντων εστί παρά των Αχαιών.

Κάπως έτσι θα άρχιζε τα σχόλιά του και ο ‘φουκαράς’ ο μπάρμπα Όμηρος για να χαρακτηρίσει μέσα σε λίγες λέξεις τα τεκταινόμενα την τελευταία 10ετία σ’ αυτό το ολίγο από χώρα όπως έχει καταντήσει (όπως λέμε ολίγο από γιουβέτσι).

Πρώτα θα τονίσω ΤΙ ΕΙΝΑΙ η ΕΛΛΑΔΑ, γιατί κάποιοι μπορεί να το ‘χουν ξεχάσει.

Πριν την οποιαδήποτε, κίνηση, πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψη η πραγματική θέση της Ελλάδας. Τα πιο κάτω απλοϊκά λόγια ενός δασκαλάκου προς τον επαναστάτη καπετάνιο, απ’ το βιβλίο του Άρη Φακίνου «Το Κάστρο της Μνήμης», μας δίνει μια πρώτη και απλή απάντηση ως προς τη γεωγραφική θέση της Ελλάδας μας:

‘Όταν κοιτάζουν αυτό το χάρτη ακόμα και τα μαθητούδια μου, καπετάνιο, βλέπουν πως δεν ανήκουμε ούτε στη Δύση ούτε στην Ανατολή. Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Ευρώπη ούτε Ασία αλλά Ελλάδα σκέτη, με δικιά της, ξεχωριστή Ιστορία, το μόνο έθνος σ’ όλον αυτό το χώρο που δεν χρωστάει τον πολιτισμό του ούτε στους Ρωμαίους ούτε στους Άραβες, που δε γράφει τη γλώσσα του με λατινικά γράμματα.’

Το κακό με τη χώρα μας, καπετάνιο, είναι ότι βρίσκεται στη μέση, ανάμεσα σε Δύση κι Ανατολή, που χωρίζει σαν μάντρα δυο χωράφια που ανήκουνε σε σόϊα που δεν χωνεύονται αναμεταξύ τους, που αλληλοπολεμιούνται. Εδώ και αιώνες μάς ρίχνονται και πολεμάνε να μας βγάλουν από τη μέση μια ετούτοι και μια οι άλλοι, για να καθαρίσει το μέρος, για να μπορέσουν οι δυο αντίπαλοι να σμίξουν και να ‘ρθουν στα χέρια.

Εμποδίζουμε, καπετάνιο, εμποδίζουμε δυο μεγάλους και δυνατούς κόσμους γιατί βρισκόμαστε ανάμεσά τους, γιατί δεν πήγαμε με το μέρος ούτε του ενός ούτε του αλλουνού, δεν ανακατευτήκαμε στους πολέμους τους. Καταλαβαίνεις τι θα γίνει, τι μας περιμένει, αν πάμε με τον ένα ή με τον άλλο, αν μπλέξουμε μαζί τους;

Αυτό το βιβλίο γράφηκε, για γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά τον 19^ο αιώνα. Άραγε, τι άλλαξε 200 τόσα περίπου χρόνια μετά;

Αυτά τα απλά λόγια ποτέ και κανένας δεν τα ‘βαλε στο ‘τσερβέλο’ του γι αυτό είμαστε σ’ αυτήν την κατάντια. Όπως είπε και ο Όμηρος δεν δημιουργήσαμε ‘έρκος ακόντων’ ενάντια σε κάθε επιβουλή, εσωτερική ή ξένη.

Και ας ξεκινήσω.

Το νέο θηριώδες μνημόνιο που προετοιμάζεται να υπογραφεί, οι ενδοτικές προσπάθειες παραχώρησης του ονόματος της Μακεδονίας και η απάτη των τραπεζών που ευρίσκεται σε εξέλιξη, δεν προμηνύουν ένα ευχάριστο έτος – αφού η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται.

Τι άλλο να πει κανείς όταν το 2018 μας καλωσόρισε – μεταξύ άλλων – και με την ψήφιση ενός ακόμη θηριώδους νομοσχεδίου με το «καρότο» των αγορών (η αποθέωση της ανοησίας!), άνω των 1.000 σελίδων μαζί με τα συνοδευτικά του έγγραφα, το οποίο μάλλον (σίγουρα) δεν διαβάζει κανένας αλλά υπογράφεται από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία με κλειστά μάτια.

Ουσιαστικά πρόκειται για νέα καρφιά στον ελληνικό σταυρό, στον οποίο δεν έχει μείνει πλέον καμία κενή θέση – ενώ μέσω των αλλεπάλληλων νομοσχεδίων καταργείται στην πραγματικότητα η Δικαιοσύνη, αφού ο ρόλος της περιορίζεται πλέον στην τήρηση των νόμων που επιβάλουν οι πιστωτές και όχι στον έλεγχο ή στην ψήφιση τους.

Κι όμως δεν έχουν περάσει, ούτε καν 15 ημέρες απ’ το καλωσόρισμα του ‘πρωθυπουργού’ της χώρας στο νέον έτος, όπου μας διάβασε την φωτοτυπία των διαγγελμάτων των 4 τελευταίων ετών – από τότε που ήταν αξιωματική αντιπολίτευση μέχρι και σήμερα. Σκίσιμο και τερματισμός μνημονίων, απελευθέρωση απ’ την μέγγενη των δανειστών, πανηγυρική έξοδος στις αγορές (δηλ. θα φύγουμε απ’ τον δανεισμό του 0,5% και θα πάμε με σημαίες και νταούλια και ζουρνάδες στον δανεισμό του 4,5%), ανάπτυξη, αυξήσεις μισθών και συντάξεων, 13^ος μισθός, κ. ά. παρόμοιες αριστερίστικες και λαϊκίστικες (μάλλον και φιλελεύθερες) μπουρδολογίες.

Δυστυχώς αυτό που δεν συνειδητοποιούν οι Έλληνες είναι πως με τις συγκεκριμένες μεθοδεύσεις δεν καταστρέφεται μόνο το παρόν, αλλά όλες οι μελλοντικές προοπτικές της χώρας – γεγονός που σημαίνει πως τα πλέον οδυνηρά αποτελέσματα των ατελείωτων συμβιβασμών των κυβερνήσεων μας από το ξεκίνημα της κρίσης θα φανούν μετά από μερικά χρόνια, όταν τα μέτρα θα έχουν πια ωριμάσει.

Ελπίζουμε μόνο να καταλαβαίνουν οι Πολίτες πως, με κριτήριο την αντοχή της οικονομίας μας κατά τη διάρκεια των οκτώ συνεχών χρόνων βαθιάς ύφεσης, μοναδικής στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, δεν υπήρχε κανένας λόγος χρεοκοπίας το 2010 – όταν η κατάσταση της Ελλάδας ήταν απείρως καλύτερη από τη σημερινή.

Περαιτέρω, ειδικά όσον αφορά τα μνημόνια που στηρίζουν τα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης, παρά το ότι η Ελλάδα είναι η πιο χρεοκοπημένη χώρα στην παγκόσμια ιστορία ενώ ακόμη και ένας τυφλός θα το έβλεπε, αυτό που θα περίμενε κανείς εκ μέρους τους θα ήταν ένα μοντέλο της μελλοντικής εξέλιξης της οικονομίας της – ακόμα σύμφωνα με τις δικές τους προβλέψεις. Με απλά λόγια, πώς θα διαμορφωθεί ο ρυθμός ανάπτυξης, οι επενδύσεις, η κατανάλωση, το δημόσιο χρέος, το ιδιωτικό κοκ. κατά τη γνώμη τους, εντός της πολιτικής των μνημονίων, διαχρονικά και τεκμηριωμένα – έτσι ώστε να πεισθούμε και εμείς οι άπιστοι ότι έχουν κάποια λογική, οπότε δεν ενδιαφέρονται μόνο για την καρέκλα τους.

Τέτοιο μοντέλο όμως δεν πρόκειται να δούμε από κανένα κόμμα, αφού όλα γνωρίζουν πως χωρίς την ονομαστική διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους, έτσι ώστε να καταστεί δυνατή μία αντίστοιχη του ιδιωτικού, δεν υπάρχει μέλλον για τους ιθαγενείς – ότι το δημόσιο χρέος θα εξυπηρετείται αλλά δεν θα γίνει βιώσιμο, οι πιστωτές δηλαδή θα το επιμηκύνουν συνεχώς αλλά δεν θα το διαγράψουν ποτέ, πως τα πάντα θα ιδιωτικοποιηθούν σε εξευτελιστικές τιμές δίχως να μειωθεί καθόλου το χρέος, ότι τα ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία της πλειοψηφίας θα εξαϋλωθούν αφού όταν δεν χρεοκοπεί επίσημα ένα κράτος χρεοκοπούν οι Πολίτες του, πως οι Έλληνες θα μετατραπούν σε πάμφθηνους σκλάβους χρέους, ότι το βιοτικό επίπεδο τους θα περιοριστεί και θα συνηθιστεί όπως ήδη συμβαίνει, πως η εδαφική ακεραιότητα της χώρας θα απειληθεί και στα ενεργειακά αποθέματα του Αιγαίου θα υπάρξει συνεκμετάλλευση κ.ο.κ.

Η τραπεζική απάτη

Όσον αφορά τώρα τις τράπεζες, έχει αναφερθεί κατά κόρον πως το κράτος τις στήριξε μέσω της παροχής εγγυήσεων της τάξης των 200 δις € πριν το 2010, στη συνέχεια τις χρεοκόπησε αφενός μεν με το PSI, αφετέρου με την άθλια διαχείριση της κρίσης, αργότερα τις διέσωσε με τα 45 δις € που επιβάρυναν το δημόσιο χρέος και στο τέλος έδωσε τον έλεγχο τους για ένα ποσόν της τάξης των 6-7 δις € σε ξένα κερδοσκοπικά κεφάλαια - μία διαδικασία δηλαδή, στην οποία συμμετείχαν όλες οι κυβερνήσεις με τελευταία την κατ’ επίφαση αριστερή, η οποία «χρεώνεται» με το μεγαλύτερο ίσως «τραπεζικό κόλπο» στα χρονικά της Ελλάδας.

Ένα «κόλπο» που χαρακτηρίσθηκε ως σκάνδαλο των σκανδάλων, όπου οι κερδοσκόποι έπιναν σαμπάνιες στο Λονδίνο εις βάρος των κορόιδων – των Ελλήνων δηλαδή που πλήρωσαν 45 δις € για να διασώσουν (ξεπουλώντας ταυτόχρονα) τις τράπεζες, οι οποίες θα τους πάρουν σταδιακά ότι έχουν και δεν έχουν. Δυστυχώς, οι περισσότεροι δεν έχουν ακόμη καταλάβει πως έναντι των 6-7 δις € που δόθηκαν ως τίμημα από τους κερδοσκόπους, παραχωρήθηκε από το κράτος η διαχείριση του ενεργητικού των τραπεζών, το οποίο υπολογίζεται στα 400 δις € – ενώ αφορά το μεγαλύτερο μέρος των ακινήτων των Ελλήνων, των αγροτεμαχίων τους, καθώς επίσης των επιχειρήσεων.

Εν προκειμένω διατυπώθηκε η απορία, πώς είναι δυνατόν να λεηλατηθεί μία ιδιωτική περιουσία αξίας 400 δις € από τις τράπεζες με 6-7 δις €, αφού οι τιμές των ακινήτων δεν έχουν υποχωρήσει τόσο πολύ.

Αυτή είναι εν ολίγοις η εικόνα της πρωτοφανούς ληστείας της ιδιωτικής περιουσίας που δρομολογείται στη χώρα μας, παράλληλα με την αντίστοιχη της δημόσιας περιουσίας – με αποτέλεσμα κάποια στιγμή οι Έλληνες να έχουν χάσει ότι έχουν και δεν έχουν, χωρίς να μειωθούν ουσιαστικά ούτε τα δημόσια χρέη, αλλά ούτε και τα ιδιωτικά.

Αλλά αυτό που προκαλεί συναισθήματα οργής και ντροπής είναι το ότι, κανένας δεν τιμωρήθηκε και δεν πρόκειται να τιμωρηθεί ποτέ – ούτε για την πολιτική διαφθορά που οδήγησε στην υπερχρέωση της Ελλάδας, ούτε για τον ενδοτισμό, για τα ψέματα και για την ανικανότητα, του κατ’ ευφημισμόν πολιτικού προσωπικού που κυβέρνησε τη χώρα την τελευταία 10ετία, όσον αφορά τη διαχείριση της κρίσης και την τελική χρεοκοπία των Ελλήνων.

Η ευθύνη εν προκειμένω ανήκει αποκλειστικά και μόνο στους Έλληνες Πολίτες οι οποίοι, φοβούμενοι μήπως τους λείψουν οι γάζες από τα νοσοκομεία, οι ασπιρίνες από τα φαρμακεία και το χαρτί υγείας από τα Σούπερ Μάρκετ, αδιαφορούν εντελώς για την απονομή δικαιοσύνης, για την πατρίδα τους και δυστυχώς για τα παιδιά τους – τα οποία θα κληθούν να πληρώσουν πανάκριβα τη δειλία τους, αποτελώντας την πρώτη γενιά που αντιμετωπίζεται προσβλητικά από τους Πολίτες άλλων χωρών και που νοιώθει ντροπή για την καταγωγή της. Ντροπή! Πραγματική ντροπή!

Η χούντα του νυν πρωθυπουργού αποφασίζει και παραδίδει τα πάντα...

Η σημερινή κυβέρνηση αποτελεί την πλέον υποτακτική κυβέρνηση όλων των εποχών και εδώ και καιρό ανταγωνίζεται την γνωστή κατοχική κυβέρνηση του Τσολάκογλου, κατά την γερμανική κατοχή της Ελλάδας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναδείχθηκε με τσιτάτα, συνθήματα κενά περιεχομένου και χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, την οποία παρέδωσε (παρά το επετειακό κλάμα της πρωθυπουργικής συμβίας) στο έλεος και στην σε απόλυτο βαθμό εκμετάλλευση των "δανειστών", για 99 χρόνια. Υπογράφει πιστά, βουβά και ανερυθρίαστα οτιδήποτε της ζητηθεί και βυθίζει την χώρα σε οικονομική καταστροφή.
Ταυτόχρονα, όμως, και προκειμένου να δημιουργήσει ικανό αντιπερισπασμό - αποπροσανατολισμό των πολιτών - στο (επί της Βουλής) έργο παράδοσης των πάντων, έφερε στην επιφάνεια το σύνολο των εθνικών θεμάτων, τόσο με την Τουρκία (με σοβαρά ήδη δείγματα άτακτων υποχωρήσεων έναντι των τουρκικών παρανοϊκών απαιτήσεων εις βάρος της Ελλάδας), όσο και με τα Σκόπια (παραδίδουν το όνομα "Μακεδονία" με την αιτιολόγηση του κλεισίματος ενός χρόνιου εθνικού θέματος), με τη Βουλγαρία (τολμά να προχωρά σε έρευνες και την οργανωμένη ταλαιπωρία Ελλήνων ταξιδιωτών στα βουλγαρικά αεροδρόμια...!) αλλά και με την Αλβανία η οποία προβάλει χωρίς δισταγμούς ζητήματα όπως των Τσάμηδων ενώ ταυτόχρονα καταπατά τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών (διεθνώς αναγνωρισμένη ελληνική εθνική μειονότητα) με μηδενικές επιπτώσεις από την πλευρά της νυν ηγεσίας της Ελλάδος.

Η κυβέρνηση που σκύβει σε όλους, αλλά έχει αρχίσει να αποκτά καθεστωτικά χαρακτηριστικά συνεπικουρούμενη από ένα σκοτεινό παρακράτος που δρα στο διαδίκτυο, στα ΜΜΕ αλλά και σε δημόσιες ή κρατικές υπηρεσίες και θέσεις, αποφασίζει και διατάσσει τον εξευτελισμό της Ελλάδας, ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορεί να αιτιολογήσει -με την ελάχιστη επάρκεια- την βιασύνη της για το άνοιγμα θεμάτων που είτε δεν μπορεί να τα διαχειρισθεί είτε δεν επιθυμεί τη γνώμη των άλλων (πολιτικών φορέων) ή και των πολιτών (μέσω δημοψηφίσματος) για να προχωρήσει σε αποφάσεις και ενέργειες υπό το πέπλο της (έστω και σχετικής) δημοκρατικότητας. Αντιμετωπίζει, δε, τον οποιονδήποτε ως εγκληματία και χείριστο εχθρό εάν τολμήσει να μην δεχθεί τις θέσεις και αποφάσεις της.

Έτσι, λύσσαξαν πάλι κατά της Εκκλησίας τα ελληνοφοβικά ζόμπι αυτής της αντίχριστης συμμορίας που παριστάνει (εις μάτην ασφαλώς) την ελληνική κυβέρνηση. Τους χάλασε που η Διαρκής Ιερά Σύνοδος τάχθηκε κατά της χρήσης του όρου «Μακεδονία» στη μελλοντική ονομασία του σκοπιανού μορφώματος. 

Ναι, δεν αντέχουν πια ούτε ίχνος αντίρρησης, ακόμη κι αν απέναντί τους έχουν τον ανύπαρκτο, ψοφοδεή και προκλητικά "δικό τους" Ιερώνυμο. 

Όθεν και το νέο μπαράζ ανιστόρητης βλακείας περί του ρόλου και των… δικαιωμάτων της Εκκλησίας, δήθεν ταύτισης με τη Χρυσή Αυγή κλπ, κλπ. 

Επιμένουν φυσικά μέσα στην ιδεοληπτική τους ψύχωση ετούτοι οι ανεκδιήγητοι, αγράμματοι κι ανιστόρητοι, ξεγάνωτοι ντενεκέδες να αρνούνται να κατανοήσουν το προφανές: ότι η Εκκλησία δεν έχει απλώς δικαίωμα, αλλά τους αρέσει δεν τους αρέσει, έχει και το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση και να μιλά και να αντιδρά και να παρεμβαίνει. 

Και πάντως (αφού μιλάμε τώρα και για δικαιώματα) έχει πολύ μεγαλύτερο δικαίωμα από αυτό το ξεφτιλισμένο σκυλολόι που δεν εκπροσωπεί ούτε το 20% του εκλογικού σώματος (ενώ βέβαια ακόμη και απέναντι σε αυτό το ποσοστό είναι ούτως ή άλλως ήδη εδώ και πολύ καιρό ηθικά έκπτωτο, γιατί έχει αθετήσει με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο όλα όσα είχε πει προεκλογικά).

Αλλά είπαμε: φωνή κοράκου, κρα…

Και, ποσώς ενδιαφέρει το μέγιστο ποσοστό των Ελλήνων πολιτών το ότι αυτή η κυβέρνηση μετρά αντίστροφα τον χρόνο της ύπαρξής της. Εκείνο που ενδιαφέρει, όλους, είναι πως δεν έχουν κανένα δικαίωμα αυτοί που καταρρέουν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, να παρασύρουν στην πτώση τους ολόκληρη τη χώρα, διαχειριζόμενοι κάκιστα ζητήματα τα οποία είναι πολλαπλάσια από το νοητικό τους μέγεθος, την ηθική τους ισχύ και την πολιτική τους βαρύτητα... 

Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι τόσο το πως αλλά και το πότε οι έλληνες θα αποφασίσουν να στείλουν στον αγύριστο αυτούς τους ανίκανους (επιτηδευμένα;) και επικίνδυνους που με (αυτ)απάτες κατέλαβαν την εξουσία και την ασκούν ακολουθώντας μεθόδους της Στάζι και τριτοκοσμικών δικτατοριών...

Και πάμε στα πρόσφατα Εθνικά θέματα.

Το δεύτερο κακό αφορά το όνομα της Μακεδονίας, το οποίο θέλει να εκχωρήσει η κυβέρνηση στα Σκόπια, χωρίς να έχει κανένα λόγο να βιαστεί – αφού το γειτονικό κρατίδιο πιέζεται χρονικά για να διατηρήσει την πολιτική του σταθερότητα, καθώς επίσης για να γίνει μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Εν προκειμένω οι αναφορές της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να λυθεί το θέμα στη βάση της συμφωνίας του κ. Κώστα Καραμανλή - ο οποίος ανήκει στους βασικότερους υπαίτιους της υπερχρέωσης της χώρας μας μέσω των ελλειμμάτων του πελατειακού κράτους, είναι παραπλανητικές – αφού θεωρούμε εντελώς απαράδεκτη τη σύνθετη ονομασία που έχει προτείνει, μεταξύ άλλων επειδή οι κάτοικοι ενός κράτους που θα είχε στην ονομασία του τη λέξη «Μακεδονία» θα λέγονταν «Μακεδόνες», οπότε θα διαστρεβλωνόταν η ιστορία μας.

Θα επρόκειτο λοιπόν για μία καθαρά ενδοτική ενέργεια, πλήρως αντίθετη στα εθνικά μας συμφέροντα, την οποία δεν πρέπει να επιτρέψουν σε καμία περίπτωση οι Έλληνες – αντιλαμβανόμενοι επιτέλους πως όσο σκύβει κανείς το κεφάλι, τόσο περισσότερο τον ποδοπατούν. Οφείλω δε να τονίσω ότι, δεν πρέπει να υποτιμάει κανείς το όνομα Μακεδονία ούτε ως «Brand name» – αφού χρησιμοποιείται για μία ολόκληρη σειρά επιτυχημένων πλήρως Ελληνικών προϊόντων.

Η μοναδική σοβαρή πρόταση εδώ είναι η ονομασία «Κεντρική Βαλκανική Δημοκρατία» – ένα ομοσπονδιακό κράτος, στο οποίο θα εκπροσωπούνται όλες οι διαφορετικές εθνότητες που συμπεριλαμβάνει. Οι Η.Π.Α. άλλωστε δεν θα είχαν καμία αντίρρηση, αφού τη μοναδική τους επιθυμία είναι η είσοδος των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ με οποιοδήποτε όνομα, στα πλαίσια της περικύκλωσης της Ρωσίας, των ενεργειακών αγωγών κοκ. – οπότε δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να προδώσει η κυβέρνηση την Ελλάδα.

Δυστυχώς όμως, με τους σημερινούς Έλληνες να σιωπούν όπως τα πρόβατα, αδιαφορώντας για τη ληστεία και το διεθνή εξευτελισμό τους, οι ελπίδες μας να μη συμβεί κάτι τέτοιο είναι περιορισμένες.

Είχαν λοιπόν προβλεφθεί οι δυσοίωνες προοπτικές που έμοιαζε εξαρχής να εγκυμονεί για τα εθνικά μας δίκαια η (φαινομενικά ευνοϊκή) διαλλακτικότητα της νέας σκοπιανής ηγεσίας. Και ελέχθη κατά κόρον ότι ενώ η ακραία στάση της προηγούμενης κυβέρνησης Γκρούεφσκι, παρότι εκνευριστικά προκλητική, αποτελούσε τουλάχιστον εχέγγυο για την αποτροπή καταστροφικών για την πατρίδα μας εξελίξεων στο θέμα του ονόματος (καθώς έθετε αυτομάτως «κόκκινες γραμμές» που ακόμη και η πλέον προδοτική ελληνική ηγεσία πολύ δύσκολα θα μπορούσε να υπερβεί), η μετριοπαθέστερη στάση της κυβέρνησης Ζάεφ και η επί το διαλλακτικότερον μεταβολή της ρητορικής της οδηγούν σε πολύ επικίνδυνες ατραπούς. Όχι επειδή από μόνη της είναι αρνητικό γεγονός (κάθε άλλο), αλλά εξαιτίας της δεδομένης ανικανότητας, της φοβικότητας και κυρίως της ιδεοληπτικής ψυχωσικής στάσης που έχει επί του θέματος (όπως και επί κάθε άλλου μείζονος εθνικού θέματος, που απαιτεί στοιχειωδώς πατριωτική προσέγγιση) όχι μόνο το κυβερνών κόμμα, αλλά σύμπας σχεδόν ο παρηκμασμένος και εκμαυλισμένος πολιτικός μας κόσμος.

Δυστυχώς οι έκτοτε εξελίξεις δείχνουν να επαληθεύουν εκείνους τους φόβους (και φυσικά δεν διεκδικεί κανένας - προς Θεού - οποιαδήποτε μορφή… προορατικού χαρίσματος, άλλωστε τους φόβους αυτούς σίγουρα τους συμμεριζόταν κι οποιοσδήποτε άλλος διατηρεί στοιχειώδη έστω γνώση του διεθνούς και κυρίως του εσωτερικού πολιτικού περιβάλλοντος). Οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν, κάποιοι επείγονται να κλείσουν άρον-άρον το θέμα με φόντο τη νέα συνάντηση κορυφής του ΝΑΤΟ, η δήθεν διαλλακτικότητα του Ζάεφ αποδείχθηκε όντως φαινομενική (αναλισκόμενη σε τύπους ή υποσχέσεις για απλές… αποσύρσεις αγαλμάτων και αρνούμενη να μπει στην ουσία, που είναι ο αλυτρωτισμός και το θέμα της ψευτομακεδονικής εθνότητας) και οι προτάσεις που πέφτουν στο τραπέζι όσον αφορά την ονομασία του σκοπιανού κρατιδίου περιλαμβάνουν όλες τους τη λέξη «Μακεδονία» - και ως εκ τούτου είναι όλες τους απαράδεκτες. Απαράδεκτες όμως ως προς την κοινή λογική, την ιστορική αλήθεια και τις επιθυμίες του λαού μας (που παρά την παρακμιακή έως εκφυλιστική του κατάσταση, διατηρεί ακόμη κρυμμένα πατριωτικά αντισώματα).

Προφανώς πάντως, όχι και τόσο απαράδεκτες για ένα συρφετό εγγενούς ελληνοφοβικής κι εθνομηδενιστικής υστερίας που παριστάνει την ελληνική κυβέρνηση και που αν δεν έπρεπε υποκριτικά να μετριάσει κάπως την εν λόγω υστερία υπό το βάρος πολιτικών/επικοινωνιακών λόγων, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να εκχωρήσει και ολόκληρο το όνομα «Μακεδονία» (σκέτο, χωρίς δηλαδή συνθετικά, προσδιορισμούς κι άλλα φτιασίδια) στους ιταμούς σφετεριστές γείτονες. Προφανώς επίσης όχι τόσο απαράδεκτες ούτε για τον τυχοδιωκτικό πατριδοκάπηλο κυβερνητικό του εταίρο (εννοείται ότι τις ψευδοπατριωτικές και ανέξοδες παρόλες του θλιβερού αρχηγού και των λοιπών μελών του τις ακούμε εντελώς βερεσέ, όσο παραμένει δεδομένο ότι τίποτε δεν θα τους κάνει να θυσιάσουν τις καρέκλες τους και να θέσουν εν κινδύνω τον αρραγέστατο κυβερνητικό συνεταιρισμό), ούτε για τα γνωστά άκρως νεοταξίτικα κόμματα της αυτοφερόμενης ως Κεντροαριστεράς, αλλά ούτε φυσικά και για την επίσης νεοταξίτικων αντιλήψεων - και δεσμεύσεων - αξιωματική αντιπολίτευση, για την οποία θα πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή να αρθούν και οι τελευταίες επιφυλάξεις όσων αφελών τη θεωρούν ακόμη παραδοσιακό πατριωτικό κόμμα: η πρόσφατη απαγόρευση προς τα εν Θεσσαλονίκη τοπικά μέλη να συναινέσουν σε αυτονόητες πατριωτικές δράσεις, αλλά και η έμμεση πλην σαφής παραδοχή του νυν αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι η θέση του κόμματος παραμένει όπως καθορίστηκε το 2008 (πράγμα που σημαίνει ξεκάθαρα αποδοχή σύνθετης ονομασίας - με τη λέξη Μακεδονία και γεωγραφικό ή άλλο προσδιορισμό) ίσως συντελέσουν επιτέλους στην οριστική αποκαθήλωση και του εν λόγω συρφετού στη συνείδηση αρκετών.

Για όλους αυτούς τους λόγους ο κίνδυνος είναι πραγματικά θανάσιμος. Και είναι θανάσιμος, αν και επιμένω στο ότι η συγκυρία ήταν και παραμένει εξαιρετικά ευνοϊκή, λόγω της δεινής εσωτερικής και διεθνούς θέσης των Σκοπίων και της ζωτικής τους ανάγκης να διεκδικήσουν την είσοδό τους στο ΝΑΤΟ και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς.

Και αυτό φυσικά είναι το τραγικότερο: την ώρα που μία κυβέρνηση στοιχειωδώς ελληνικών συμφερόντων θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τη σκοπιανή δυσπραγία και απόγνωση και με το διαπραγματευτικό ατού/απειλή του βέτο να τους σύρει σε λογικές σταδιακά πλήρους αναίρεσης όλης αυτής της χυδαίας διαστρεβλωτικής και αλυτρωτικής προπαγάνδας δεκαετιών (με αντίδωρο ακριβώς την επιβίωσή τους), συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: ένα κυβερνητικό σχήμα και ένα ευρύτερο πολιτικό σύστημα ολιγίστων πολιτικάντηδων και δωσιλόγων Εφιαλτών, που υπό το κράτος ιδεοληπτικών εμμονών, άθλιων μικροκομματικών συμφερόντων, αλλά φυσικά και έξωθεν πιέσεων (που δεν τις παραγνωρίζουμε, αλλά και δεν τις υπερεκτιμούμε), αρνείται να αρθεί στοιχειωδώς στο ύψος των περιστάσεων, πετάει στα σκουπίδια την προρρηθείσα ιστορική ευκαιρία και πάει άνευ ιδιαίτερου πραγματικού λόγου να μετατρέψει μία δυνητική νίκη σε ανείπωτη πανωλεθρία.

Όσον αφορά πλέον το τι μπορούμε να ελπίζουμε υπό τις συνθήκες αυτές, είναι πασιφανές ότι από τους παραπάνω κανείς εχέφρων δεν μπορεί να προσδοκά το παραμικρό. Αν δεν υπάρξει κάποια ευνοϊκή εξέλιξη από το εσωτερικό του ίδιου του σκοπιανού κρατιδίου με όξυνση των δεδομένων εσωτερικών αντιδράσεων (καθώς είναι βέβαιο ότι ούτε η αλβανική πλευρά, ούτε οι υπερεθνικιστές του VMRO βλέπουν - ο καθένας για τους δικούς του λόγους - με καλό μάτι τις τελευταίες κινήσεις της κυβέρνησης Ζάεφ και ζητούν πιεστικά είτε να μη γίνει καμία αλλαγή στο νυν ονοματικό status του κρατιδίου, είτε να παραπεμφθεί το θέμα σε δημοψήφισμα), το μόνο πράγμα στο οποίο μπορεί κανείς να προσδώσει κάποια σημασία είναι η ημετέρα λαϊκή πίεση.

Δεν υπάρχουν φυσικά αυταπάτες ούτε για την ποιότητα της δήθεν δημοκρατίας στην οποία ζούμε, ούτε για τον σεβασμό που έχουν προς την κοινή γνώμη και τη λαϊκή βούληση οι πολιτικοί ταγοί της πατρίδας μας. Έχουμε όμως απεριόριστη εκτίμηση για τη γνωστή λαϊκή παροιμία περί του φόβου (που… φυλάει τα έρμα) και επομένως και για την προφανή δυνατότητα της λαϊκής κατακραυγής (μια που, κατά πώς φαίνεται, μάλλον αδυνατεί να διεγείρει την ασθενική - ως ανύπαρκτη - εθνική τους συνείδηση) να επηρεάσει τουλάχιστον το αναμφίβολα πανίσχυρο ένστικτο πολιτικής επιβίωσής τους (και ειδικά αν μιλάμε για όσους εκλέγονται ή ευρύτερα δραστηριοποιούνται στη Βόρεια Ελλάδα). Αρκεί να είναι βέβαια πραγματική κατακραυγή, με μαζικό και συστηματικό βομβαρδισμό υπογραφών, μηνυμάτων και κάθε είδους άλλων, πάντοτε εντός της νομιμότητας, αλλά έντονων και ξεκάθαρα αποφασιστικών αντιδράσεων.

Ας θυμόμαστε ότι η λαϊκή πίεση πρέπει να είναι μαζική, αλλά και μόνιμη - ή ακόμη καλύτερα συνεχώς κλιμακούμενη και διογκούμενη. Είναι φανερό ότι τότε (και μόνο τότε) θα μπορούσε ίσως να αποβεί και πραγματικά αποτελεσματική…

Θα κλείσω το παρόν άρθρο μου με ένα σχόλιο, κάπως εκτενές βέβαια αλλά έκρινα ότι είναι απαραίτητο για τυχόν παρερμηνείες.

Κάποιοι μπορεί με βάση τους καυστικούς χαρακτηρισμούς μου σε ορισμένα σημεία του παρόντος άρθρου να με χαρακτηρίσουν, άλλοι γραφικό, άλλοι ρατσιστή και άλλοι εθνικιστή. Αν λοιπόν αυτοί οι χαρακτηρισμοί αφορούν έναν Νεοέλληνα που διαμαρτύρεται, τότε ΝΑΙ είμαι όλα αυτά και το καμαρώνω, γιατί απλά ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ.