Δυστυχώς, αν και
απέμειναν ελάχιστες μόνον ημέρες για τη διενέργεια των εκλογών της 17ης Ιουνίου,
οι αρχηγοί μικρών και μεγαλύτερων αντιμνημονιακών κομμάτων, αντί να δώσουν τα χέρια
τους σε κοινό αγώνα απελευθέρωσης της χώρας, αναλώνονται σε αλληλοκατηγορίες
και σε μέτρηση του βαθμού δογματικής ορθοδοξίας στις κατευθύνσεις του, καθένα
απ’ αυτά.
Παρότι οι λόγοι της, όντως, ασυγχώρητης άρνησης συμφωνίας
μεταξύ των αντιμνημονιακών κομμάτων, η οποία κινδυνεύει να παρατείνει την
καταστρεπτική παραμονή μνημονιακών στην εξουσία, είναι πολυάριθμοι, ωστόσο
διαπιστώνεται ότι οι σημαντικότεροι εξ αυτών επικεντρώνονται στις διαφορές «πολιτικών
πεποιθήσεων», όπως επίσης και ότι οι όποιες διαφορές πιθανώς υπάρχουν και εμποδίζουν
τον κοινό αγώνα, είναι οριακές, και θα έπρεπε προς το παρόν να παραβλεφθούν.
Όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, πρέπει να παρακάμψουν τα
ταμπού των «πολιτικών πεποιθήσεων», ανεξαρτήτως αν αυτές εκφράζονται στον
αριστερό, στον κεντρώο ή στον δεξιό χώρο. Τώρα που η πατρίδα χάνεται και
ξεπουλιέται, ο λαός της εξαθλιώνεται και δεν υπάρχει ελπίδα καμιά αν
παραμείνουμε στο θανατηφόρο αγκάλιασμα των Μνημονίων και των Μνημονιακών, δηλαδή
αυτών που αφού τα υπέγραψαν, τώρα κόπτονται για την πιστή εφαρμογής τους μέσα από μια πιθανή επαναδιαπραγμάτευση (όχι βέβαια επί της ουσίας),
επείγει η σωτηρία της Χώρας, που μόνο οι Αντιμνημονιακοί μπορούν να της εξασφαλίσουν.
Σε πείσμα του
εξαιρετικά αβέβαιου και ρευστού εκλογικού σκηνικού, που θα συγκεκριμενοποιηθεί
στις 17 Ιουνίου, ας ελπίσουμε όλοι σε μια μετεκλογική αντιμνημονιακή συμμαχία. Και
αν αυτό επιτευχθεί, τότε θα έχει αρχίσει η εκστρατεία απελευθέρωσης της
Ελλάδος.
Παραμονές των εκλογών
της 6ης Μαϊου, σε σχολιασμό της η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, ανέφερε
τα εξής:
«Με το εξαιρετικά υψηλό αντιμνημονιακό ποσοστό, που
δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, και που ξεπερνά το 80%, ο ελληνικός λαός
εκφράζει σταθερά την αντίθεση του, και γιατί όχι και την οργή του, για την
άθλια κατάσταση στην οποία τον έσυραν τα Μνημόνια, θέτοντας έτσι ως πρωταρχικό
στόχο την άμεση απελευθέρωσή του από το ζυγό του κατακτητή.
Ο στόχος αυτός, θεωρητικά, θα μπορούσε να επιχειρηθεί με
σχετική ευκολία, αν τα αντιμνημονιακά κόμματα και κινήματα έσπευδαν να
συνεργαστούν, προεκλογικά. Θα ικανοποιούσαν έτσι, την επιθυμία της συντριπτικής
πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Οι διαφορές κατευθύνσεων, ανάμεσά του, δεν θα
ήταν πρόβλημα, εφόσον η όποιας μορφής κυβέρνηση συνεργασίας θα ολοκλήρωνε το
έργο της με την εκδίωξη, από τη χώρα, των κατακτητών. Αργότερα, θα υπήρχε ο
απαραίτητος χρόνος δημιουργίας μιας μακροβιότερης κυβέρνησης, για να προχωρήσει
προς την αναγέννηση και την ανασυγκρότηση της χώρας.
Μια τέτοια ισχυρή συμμαχική κυβέρνηση, που θα εκπροσωπούσε
το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού, θα είχε τη δύναμη να καταγγείλει τις
«αθλιότητες», που έδεσαν το λαό μας χειροπόδαρα, να επικαλεστεί το απεχθές και
επαχθές περιεχόμενό τους, να αναφερθεί στη σωρεία των νομικών ατοπημάτων και
ανεπαρκειών τους, να υποστηρίξει την παντελή έλλειψη ειλικρινούς πληροφόρησης,
που αντιθέτως υποκαταστάθηκε από συνεχή κατατρομοκράτηση και από ανείπωτης
έκτασης εκβιασμούς. Να στραφεί, στη συνέχεια, προς την υπόλοιπη Ευρώπη, που
άρχισε και αυτή να δεινοπαθεί, από την μερκελική μονομανία, της χωρίς
ημερομηνία λήξης λιτότητας, και επιτέλους να ζητήσει βοήθεια για την οικονομική
γενοκτονία, που οι δυνάστες του τού επιβάλλουν ανενδοίαστα.»
