Στη σημερινή Ελλάδα η διαπλοκή, ο παρασιτισμός,
η διαφθορά, ο εκφυλισμός και τελικά η σαπίλα, έχουν εγκατασταθεί περίπου σαν
επίσημοι πολιτικοί όροι.
Οι αρχαίοι Έλληνες οι οποίοι υπήρξαν οι πρώτοι
δάσκαλοι της πολιτικής τέχνης, είχαν ταυτίσει την πολιτική με την ηθική. Την
θεωρούσαν ως την υψηλότερη έκφραση κοινωνικής λειτουργίας. Αντ’ αυτού όμως
σήμερα βιώνουμε τον απόλυτο πολιτικό αμοραλισμό.
Με λίγα λόγια, αμοραλισμός είναι η απόρριψη των
ηθικών κανόνων και ευρύτερα ο τρόπος συμπεριφοράς, ζωής και λειτουργίας που
χαρακτηρίζεται από έλλειψη ηθικών ενδοιασμών. Αμοραλισμός στην πολιτική είναι
και η σκόπιμη νομοθέτηση μέτρων και λήψη αποφάσεων που παρουσιάζονται τεχνητά
και επικοινωνιακά ως «κοινωνικά δίκαια» πλην όμως αποκρύπτουν σκοπούς άλλους,
οι οποίοι πολύ απέχουν από την απόδοση κοινωνικής ή άλλης δικαιοσύνης.
Η πολιτική έχει μετατραπεί σε αγυρτεία. Έχουμε
φτάσει στο σημείο να ιδεολογικοποιούμε την πολιτική ανηθικότητα. Ως πολιτικό
«πιστεύω», η κοινωνία σήμερα προσφέρει στους νέους την πασίγνωστη φράση του
Μακιαβέλι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και όχι κάποιες αρχές απ’ τα «Ηθικά» του
Αριστοτέλη ή την Ηθική γενικότερα. Οι ηθικές αξίες πάνω στις οποίες στηρίζεται
ο πολιτισμός – μέσα στον οποία περιλαμβάνεται και η πολιτική – πλέον εκλείπουν.
Ζούμε σε μια κοινωνία, σε μια χώρα η οποία για
πολλές δεκαετίες λειτούργησε με παντελή έλλειψη ορίων, σεβασμού του δημόσιου
χώρου, αίσθησης του «καθήκοντος του πολίτη». Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν μας γαλούχησε
με το κράτος δικαίου και το κράτος πρόνοιας, που έτσι ή αλλιώς, γνώρισαν οι
«ευρωπαϊκές χώρες», καπιταλιστικές ούσες. Αντίθετα, επιβιώναμε με το «κράτος
χωροφύλακα και φορομπήχτη», την λογική «των δικών μας», «της φάρας» και «του
έχει ο θεός».
Στη Βουλή, ζούμε τον έσχατο εκφυλισμό του
πολιτικού λόγου και ταλαιπωρούμεθα απ’ τον εκφαυλισμό του. Είναι αυτός ο λόγος
που αφήρεσε κάθε περιεχόμενο και νόημα απ’ τις ιδέες, είναι ο λόγος που εξομοιώθηκε
με την δημαγωγία και τον άκρατο λαϊκισμό, εκμαυλίζει του Έλληνες και τους
καθιστά μαζανθρώπους και υποκαθιστά την αλήθεια.
Απ’ το ένα μέρος εύκολες ρητορικές εξάρσεις,
ωραίες λέξεις βαλμένες πλάι – πλάι, λέξεις που χαϊδεύουν τα’ αυτιά και
παρακάμπτουν τα πραγματικά προβλήματα και την αλήθεια και απ’ το άλλο αγοραίες
εκφράσεις, χυδαίες ύβρεις και ασύστολες απειλές.
Επιχειρήματα δεν υπάρχουν, αλλά και αυτά που
αναπτύσσονται είναι μόνο για να αποπροσανατολίζουν και όχι να διαφωτίζουν. Όλα
τα αναπτυσσόμενα επιχειρήματα είναι προς «ψυχικήν έγερσιν», προς ευκολώτερη
εξαπάτηση, προς ψηφοθηρική σαγήνη – δίχτυ για «ψάρια μικρά» και για γενικώτερες
παγιδεύσεις. Εκφέρουν έναν ανούσιο λόγο που μοναδικό σκοπό έχει να
παραπλανήσει, να διαστρέψει τις έννοιες και να προσεταιρισθεί οπαδούς. Κυριαρχεί
μια ακατάσχετη φλυαρία που με την αοριστία της, υποδηλώνει το άψυχο κενό, που
«μπάζει» καθώς λέει ο λαός, και προδηλώνει τον πολιτικό μας εκφυλισμό,
καρφώνοντας στο πνεύμα και την ψυχή των Ελλήνων, την ιδέα της μηδαμινότητας και
της ανικανότητας.
Ο Έλληνας πολίτης βιάζεται και κακοποιείται
πνευματικά από τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους του και δολοφονείται
συνειδησιακά. Οι ίδιοι οι εκπρόσωποί του παραποιούν και διαστρεβλώνουν την
ιστορία. Η Βουλή έπαψε να είναι το «κοινωνικό» κέντρο αποφάσεων που ονειρεύεται
ο λαός, αλλά είναι το κέντρο της αθλιότητας απ’ όπου διέρχονται όλες οι αιτίες
της παρακμής και της παραλυσίας, που συνθλίβουν την πατρίδα μας. Είναι η
αντανάκλαση και το κέντρο ισχύος του χρήματος, είναι το σημείο εφαρμογής όπου
εξασκούνται οι δυνάμεις παραμόρφωσης της Ελλάδας. Είναι το νευρικό κέντρο ενός
ασθενούς Έθνους και η παραλυσία του αντιπροσωπεύει την ανικανότητα στην οποία
ευρίσκεται η άρχουσα ελίτ να ταξινομήσει την έκφραση της εθνικής θέλησης.
Αλλά ακριβώς αυτή η βουλή, η οποία θα έπρεπε να
είναι ο ενσαρκωτής της θέλησης του «κυρίαρχου» λαού, για καλύτερη παιδεία,
καλύτερη υγεία, εθνική υπερηφάνεια και δικαίωμα στην ευτυχία, είναι
καταδικασμένη να είναι ένα ασθματικό, εξασθενημένο και άχρηστο όργανο. Σήμερα η
κομματική πειθαρχία έχει αντικαταστήσει την αυτόνομη σκέψη, την αυτόνομη
παρουσία, την ανεξαρτησία γνώμης του βουλευτή. Μπορεί να ψελλίζουν κάποια
διαφωνία από το βήμα της Βουλής ή απ’ τα τηλεπαράθυρα. Σταματάνε όμως εκεί, «τα
κεφάλια μέσα» και στην ώρα της αλήθειας ψηφίζουν όπως πρέπει και όπως τους
θέλει ο αρχηγός τους. Ο βουλευτικός θώκος είναι πολυτιμότερος από την
πραγματική βούληση και από το μαρτύριο των Ελλήνων πολιτών.
Οι κοινοβουλευτικές ομάδες δεν είναι παρά
μαντριά χειροκροτητών, πειθαρχημένων εκφραστών της κομματικής γραμμής. Ολόκληρη
η πολιτική ζωή υποβιβάζεται σε επίπεδα αγοραία και φθηνά για τον πολιτικό μας
πολιτισμό και το μέλλον του τόπου. Έτσι οι πολίτες μαθαίνουν να κυβερνώνται
φθηνά, και οι «πολιτικάντηδες» (επαγγελματίες πολιτικοί) να προσφέρουν φθηνό
πολιτικό έργο. Στην Ελλάδα που γέννησε το θέατρο, την τραγωδία και την κωμωδία,
η Βουλή έχει γίνει πλέον ένα απέραντο θέατρο που παίζει μόνο φάρσα, με θέμα και
θύμα τους Έλληνες πολίτες.
Έτσι, μέσα
απ’ τον εκφυλισμό της πολιτικής, καταδεικνύεται και ο εκφυλισμός της Ελληνικής
κοινωνίας.