Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

Τα παλλικάρια της ράτσας μας


Είναι δυστυχώς αλήθεια, δεν είμαστε όλοι Έλληνες. Όχι δεν είμαστε όλοι της ίδιας ράτσας. Χωριστήκαν τα τσανάκια μας από καιρό. Όταν εμείς, κάποιοι λίγοι, φωνάζαμε για την επερχόμενη καταστροφή, κάποιοι άλλοι εθελοτυφλούσαν, μας θεωρούσαν γραφικούς όχι γιατί δεν ήθελαν απλά να ακούσουν, όχι γιατί δεν ήθελαν να διαβάσουν τα απανωτά άρθρα που δημοσιεύαμε εμείς οι αλύτρωτοι ηλίθιοι, αλλά γιατί άκουγαν μόνον κάποιους άθλιους κομματικούς, κάποιους υποτιθέμενους φίλους τους, κι έρχονται σήμερα, πάνω κάτω μια δεκαετία μετά, να λένε, «ξέρεις ότι μπορεί να γίνει αναστολή πληρωμών, ξέρεις ότι μπορεί να μην πληρωθούν συντάξεις, ξέρεις ότι υπάρχει κίνδυνος γενικής χρεοκοπίας;;;». 
Όταν υπήρξε δεδομένη αντίδραση, και υπόδειξη, γιατί τόσον καιρό δεν άκουγε, δεν διάβαζε, δεν αντιδρούσε, δεν έκανε μποϋκοτάζ, δεν, δεν, δεν, τότε εμείς οι αλύτρωτοι ηλίθιοι πήραμε την  επόμενη απάντηση, γεμάτη με άπλετη ειρωνία «όλα τα ξέρεις εσύ».
Ε, όχι δεν τα ξέρω όλα, λοιπόν, έχω μάθει όμως να ακούω, έχω μάθει να διαβάζω, έχω μάθει να βλέπω. Κι έχω μάθει να διαβάζω, αυτά που αποκρύβονται, αυτά που ενοχλούν, αυτά που πλαταίνουν νου και λογισμό.
Σίγουρα λοιπόν σ’ αυτόν τον καφενέ του Βαλκανικού Νότου έχουμε στριμωχθεί αγρίως τα παλικάρια με τις αδελφές.
Εμείς θα πολεμάμε και θα χτυπάμε το άδικο συνέχεια, με νύχια και με δόντια.
Κι όποιος θέλει να ακούσει ας ακούσει.
Κι όποιος θέλει να διαβάσει ας διαβάσει.
Μην τολμήσει να πει όμως ότι δεν ήξερε. Θα’ ναι υπεύθυνος των πράξεών του.

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2017

Πολιτικός Αμοραλισμός - Το παράλογον του πολιτικού θεάτρου σκιών


Πολιτικός Αμοραλισμός – Το παράλογον του πολιτικού θεάτρου σκιών

Ο ​​διεθνής ορίζοντας ανησυχητικά θολός, οι παράγοντες των εξελίξεων αστάθμητοι. Η συνοχή (άρα η ύπαρξη) της Ε.Ε. διακυβεύεται από μέρα σε μέρα, ο διεθνοποιημένος ολοκληρωτισμός των «Αγορών» και οι φιλοδοξίες της «ενιαίας παγκόσμιας διακυβέρνησης» πυροδοτούν την έκρηξη ακραίων κινημάτων σε όλες τις προηγμένες κοινωνίες. Ο προεκλογικός αγώνας στις ΗΠΑ ξεγύμνωσε τον αμοραλισμό και την παρακμιακή ευτέλεια του παιχνιδιού της εξουσίας στην πολιτισμική μας παρουσία στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Και την ίδια ώρα οι «καθ’ έξιν» ταραξίες της Ιστορίας, ο γερμανικός και ο τουρκικός ηγεμονισμός, σηκώνουν και πάλι κεφάλι.
Μέσα σε αυτό το διεθνές σκηνικό, το ελλαδικό κράτος κυριολεκτικά παραπαίει. Δεν είναι συναισθηματισμός να θυμόμαστε ότι για να υπάρξει και να διασώζεται έως σήμερα αυτό το κράτος θυσίασαν τη μία και μοναδική ζωή τους κάποιες εκατοντάδες χιλιάδων Ελλήνων, σε πεδία μαχών ή σφαγιασμένοι από τους κατά καιρούς Αττίλες που γεννάει η αδυσώπητη Ιστορία.
Το παράλογο πολιτικό θέατρο που παίζεται πάνω σε μια αποτυχημένη αλλά αμοραλιστική πολιτική σκηνή συνεχίζει τις ψεύτικες παραστάσεις του, ενώ παράλληλα συνεχίζεται και επιδεινώνετε η τραγωδία του ελληνικού λαού που καρατομείται καθημερινά και τώρα αναμένεται να οδηγηθεί στο ικρίωμα για τον τελικό του αποκεφαλισμό, κατά το… «πρότυπο» των Τζιχαντιστών. Το θέατρο εκτυλίσσεται με την απειλή της εκλογολογίας απ’ όλα τα κόμματα του υποτιθέμενου ‘δημοκρατικού τόξου’ με την ψήφιση των απαιτούμενων μέτρων που ζητούν συνεχώς ‘οι φίλοι, εταίροι, σύμμαχοι’ μας. Αν δεν ψηφισθούν, «… θα οδηγηθεί η χώρα στις εκλογές ….».
Και ποιοι θέλουν εκλογές; Κανένας!
Δεν θέλει εκλογές η κυβέρνηση για να διασωθεί από την νέμεση του κόσμου για την προδοσία και για την καταστροφή που επέφερε στην χώρα. Είναι γνωστή στην ιστορία η τύχη των προδοτών.
Δεν θέλει η οικονομία που θα στενάξει ακόμα μια φορά και θα υποστεί τα πάνδεινα, ενώ οι φήμες για «καταστροφική» εκλογή της νυν αντιπολίτευσης θα οργιάσουν, με συνέπεια να φύγουν και τα εναπομείναντα κεφάλαια στο εξωτερικό.
Δεν θέλει όμως και η νυν αντιπολίτευση, γιατί γνωρίζει πως το «πικρό» ποτήρι θα έρθει μπροστά της αμέσως μετά τις εκλογές στην περίπτωση, που είναι και η πιο πιθανή, της εκλογικής της νίκης. Και δεν θέλει τις εκλογές γιατί γνωρίζει ότι μπροστά σε όλους μας στέκονται κραδαίνοντας τα νέα δολοφονικά μέτρα «της Τρόικας – θεσμών», που χωρίς έλεος πλέον, αφού εμείς οι ίδιοι τους δώσαμε αυτό το δικαίωμα, σκοπεύουν στην τελειωτική και ολοκληρωτική εξόντωση του ελληνικού λαού. Γιατί αν πραγματικά ήθελε την ανατροπή, θα έλεγε την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Ότι δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι, δεν μπορεί να επιβιώσει η χώρα μέσα σε αυτό το στραγγαλιστικό πλαίσιο του ευρώ και αυτής της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι Τούρκοι το κατάλαβαν εδώ και καιρό και έριξαν «μαύρη πέτρα» στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μόνο οι «σύντροφοι» του Περισσού (συνιστώσα του δημοκρατικού τόξου γαρ) μας λένε εδώ την αλήθεια. Και στο κάτω – κάτω, ποιος «καίγεται» για το ποιος θα είναι ο αυριανός κυβερνήτης και πρωθυπουργός, όταν δεν έχει την δυνατότητα επιβίωσης ; 
Η αποθέωση της υποκρισίας και της απατής!
Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως αυτή η εξόντωση, αυτή η ολοκληρωτική λεηλασία της ελληνικής κοινωνίας, έχει ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για το τελικό γενικό ξεπούλημα όλων των εθνικών θεμάτων, για τα οποία, εκτός από κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις, κανένας πλέον δεν μιλά.
Κανείς δεν μιλά γι’ αυτά λες και όλοι έχουν πιει το αμίλητο νερό. Αποφεύγουν να αναφερθούν στα εθνικά θέματα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Αισθάνονται άβολα όταν κάποιος τολμά να τα θίξει και τότε γίνονται «τυφλοί» και «κωφάλαλοι», ενώ μόνο τότε θυμούνται πως οι Έλληνες πεινούν, (φυσικά δεν ομολογούν ότι πεινούν εξ’ αιτίας τους) και δεν έχουν καιρό να ασχοληθούν με την ΑΟΖ, το Καστελόριζο, την τουρκική προκλητικότητα, το Σκοπιανό, τον αλβανικό επεκτατισμό και όλα τα συναφή.
Αυτό το θέατρο θα είναι το πιο θλιβερό θέατρο όλης της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Οι πρωταγωνιστές είναι όλοι αυτοί οι πολιτικοί που σαν τα κοράκια ρήμαξαν την χώρα, σαν τα βαμπίρ ήπιαν το αίμα του ελληνικού λαού, σαν τους Τζιχαντιστές αποκεφαλίζουν κάθε προοπτική για την σωτηρία αυτής της χώρας. Είναι όλοι αυτοί που θα αρχίσουν να παρελαύνουν από τις οθόνες μας με γεμάτες τσέπες, με καλοβολεμένα παιδιά που τα περισσότερα σπουδάζουν στα καλύτερα πανεπιστήμια του εξωτερικού, με πανάκριβες και αδήλωτες βίλες, με πανάκριβα τελευταίου μοντέλου τετρακίνητα, για να παίξουν το «παιχνίδι» της εκλογής του νέου κυβερνήτη της χώρας, την ίδια ώρα που ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι προσπαθούν να επιβιώσουν με τα ψίχουλα της κρατικής μέριμνας.
Αντί όλοι αυτοί να μας πουν πως θα αποτινάξει η χώρα την ξένη τοκογλυφική σκλαβιά που σκυλεύει πάνω στο κορμί της, αντί να μας πουν πως θα ανασάνει ένας δυστυχισμένος κόσμος, αντί να μας πουν πως θα προστατέψουν την απειλουμένη άμεσα εθνική μας ακεραιότητα, μας παίζουν το θέατρο της πολιτικής αντιπαράθεσης, Έλεος!
  

Αυτή είναι η χώρα που υποδέχτηκε το 2017 με τους ξένους «φίλους» και «συμμάχους» της να ακονίζουν τα μαχαίρια τους, σκοπεύοντας να τα μπήξουν στον λαιμό της για να την αποτελειώσουν!
Αυτή είναι η χώρα όπου η προδοσία είναι εθνικό προϊόν!
Αυτή είναι η χώρα που αναζητά την φλόγα μέσα από τις στάχτες.
Αυτή είναι και η χώρα όπου ο φοίνικας αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες!
Και να μην ξεχνάμε ότι ο από μηχανής Θεός, είναι ελληνικό δημιούργημα!
Η Ελλάδα αποτελεί κλασσική περίπτωση φθίνουσας χώρας. Δυστυχώς στον λαό της Ελλάδας είναι εξόφθαλμη η έλλειψη της φιλοπατρίας και της επαναστατικής ορμής. Αποχαυνωμένοι και απαθείς, παρακολουθούμε ανήμποροι να σταματήσουμε τον καταστροφικό κατήφορο στον οποίο μας οδήγησαν και μας οδηγούν οι θλιβερές μας ηγεσίες.
Και ο Ελύτης συμπλήρωνε: «Η συρρίκνωση του ελληνισμού μετά την επικράτηση των εθνικισμών –δεν το συνειδητοποιήσαμε ποτέ όσο έπρεπε– μας αποστέρησε από τον τρόπο να βλέπουμε τα πράγματα με την ανοιχτοσύνη εκείνη και την ισχύ που διέθετε το ίδιο μας το γλωσσικό όργανο σε μια μεγάλη έκταση του πολιτισμένου τότε κόσμου.»
Μέσα σε ελάχιστο διάστημα (πενήντα χρόνια είναι λιγότερο κι από στιγμή μέσα σε τριάντα πέντε αιώνες ιστορίας) ο Ελληνισμός συρρικνώθηκε εξοντωτικά. Επαψε να πατάει και στις δύο όχθες του Αιγαίου – πανάρχαιο δεδομένο ορισμού και ταυτότητας της παρουσίας του στην Ιστορία. Ξεριζώθηκε από τη Θράκη, την Ανατολική Ρωμυλία, την Κωνσταντινούπολη, την Ιμβρο, την Τένεδο, διώχτηκε από τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, τη Ρωσία, την Αίγυπτο, του αφαίρεσαν ληστρικά τη Βόρεια Ηπειρο, τη Βόρεια Κύπρο.
Αποδείχτηκε πανεύκολο στον όποιο ιταμό επίβουλο να αρπάζει και να σφετερίζεται εδάφη πανάρχαιων κοιτίδων του Ελληνισμού μακελεύοντας τους αυτόχθονες – όταν η ισχυρή Δύση με ποικίλα προσχήματα συναινούσε, το εξαρτημένο (πάντοτε και μονότροπα) από αυτήν ελλαδικό κρατίδιο συμμορφωνόταν πειθήνια. Μοιάζει να μην καταλάβαμε ποτέ οι Νεοέλληνες ότι την «προστάτιδά» μας Δύση την ενδιαφέρει να διαχειρίζεται ένα «ελληνικό» προτεκτοράτο, που θα της έφτανε να τελειώνει στη Μελούνα στον Κάτω Όλυμπο (η Ελλάδα του 1897), αφού θα περιλάμβανε τα αρχαία τοπωνύμια (Αθήνα, Σπάρτη, Μυκήνες, Θήβα, Ολυμπία) των οποίων το πολιτισμικό αντίκρισμα θέλει να μονοπωλεί. Η Τουρκία είναι πολύτιμη για τη Δύση, όχι σαν φραγμός στη ρωσική επέκταση και επιρροή, αλλά σαν εγγύηση οριστικής ταφόπλακας του πιο μισητού ιστορικού της Δύσης αντιπάλου: της ελληνορωμαϊκής «οικουμένης» – του «Βυζαντίου», όπως δυσφημιστικά επέβαλαν οι Δυτικοί να αποκαλούμε την αυτοκρατορία της Nova Roma.
Μέσα σε ένα τέτοιο διεθνές σκηνικό, ποια θα ήταν η ενστικτώδης αντίδραση οποιουδήποτε οργανωμένου σε κράτος λαού, που θέλει να συνεχίσει να υπάρχει μέσα στην Ιστορία; Θα έβαζε στην άκρη, εντελώς στο κοινωνικό περιθώριο, τους καριερίστες της εξουσίας. Που δοκιμάστηκαν επανειλημμένα και αποδείχτηκαν κατ’ εξακολούθησιν ανίκανοι ή αηδιαστικά φαύλοι – άνθρωποι άρρωστοι, ψυχοπαθολογικά εξουσιολάγνοι. Κατάστρεψαν τις ζωές μας, βύθισαν μια ολόκληρη κοινωνία σε εξαθλίωση και πανικό, σε εφιάλτη εξωφρενικού υπερδανεισμού που θα κρατάει σε υποτέλεια και τα τρισέγγονα των τρισεγγόνων μας, με χαμένη την εθνική ανεξαρτησία και ατιμασμένο και ντροπιασμένο, το όνομα των Ελλήνων.
Οι γύπες έχουν αρχίσει το κλωθογύρισμα πάνω από το κορμί της Ελλάδας που αναδίνει πτωμαΐνη, παίζουμε μάλλον το τελευταίο χαρτί της ιστορικής μας επιβίωσης. Άραγε το Σύνταγμα, αυτό το σεσημασμένο κουρελόχαρτο που καθορίζει και προστατεύει το «δημοκρατικό» μας πολίτευμα, προϋποθέτει τη δημοκρατία μόνο αυτονοήτως δέσμια των κομμάτων και του πελατειακού κράτους που τα κόμματα (όλα) πρωτευόντως υπηρετούν; Δημοκρατική έξοδος από αυτόν τον εφιάλτη και κοπρώνα είναι δυνατό να μην υπάρξει;

Το ένστικτο αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας των πολιτών προστάζει να χάσουν οι φυσικοί αυτουργοί του εφτάχρονου ολέθρου τα πολιτικά τους, τουλάχιστον, δικαιώματα, να τους τα αφαιρέσει η ψήφος του λαού. Όταν όμως η ψήφος είναι εξ ανάγκης πουλημένη, γιατί μόνο έτσι εξαγοράζει ο πολίτης το ψωμί του και το ψωμί των παιδιών του, τότε τι γίνεται;

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017

Η βόμβα του Κορδελιού

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΟΣΕΣ ΑΚΟΜΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ
Η ιστορία της βόμβας του Κορδελιού - Ποιος την έριξε και γιατί
Πως βρέθηκε εκεί η βόμβα του Κορδελιού; Γιατί βομβαρδίστηκε η συγκεκριμένη περιοχή το 1943;

Το βράδυ της 5ης Δεκεμβρίου 1943 τα εγγλέζικα - συμμαχικά αεροπλάνα προφανώς από λάθος συντεταγμένες βομβάρδισαν αστικές περιοχές (μια απ’ αυτές και η περιοχή του Κορδελιού) κάτι που είχε ως επίπτωση περί τους 500 νεκρούς.
Είναι δε πολύ πιθανό ότι βρίσκονται ακόμα στο έδαφος της περιοχής και άλλες βόμβες σαν αυτή που ανακαλύφθηκε τυχαία. Άλλωστε ήταν συνηθισμένο φαινόμενο τότε κατά την διάρκεια των μαζικών βομβαρδισμών αρκετές από τις βόμβες να μην σκάνε και να χώνονται βαθιά στο έδαφος.
Η αλλοίωση του ανάγλυφου της περιοχής, οι βροχές, οι μετατοπίσεις χώματος, η οικοδόμηση, όλα αυτά ‘έκρυψαν’ ακόμα περισσότερο τα θανατηφόρα αυτά ‘απομεινάρια’ ενός πολέμου που δεν αγγίζει πλέον ως ανάμνηση τον σύγχρονο άνθρωπο, αλλά όπως φαίνεται ακόμα μπορεί να επηρεάσει τη ζωή του.
Σίγουρα οι κάτοικοι του Κορδελιού ποτέ δεν θα πίστευαν, ότι θα αναγκάζονταν σε προσωρινή αλλά αναγκαστική εκκένωση των σπιτιών τους λόγω ενός γεγονότος το οποίο έλαβε χώρα 74 χρόνια πριν.
Από το 1943 άρχισαν τα εγγλέζικα αεροπλάνα να βομβαρδίζουν τις γερμανικές εγκαταστάσεις στο λιμάνι και τον σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης.
Η μικροϊστορία της λογοτεχνίας και μάλιστα από συγγραφείς αυτόπτες και αυτήκοες ‘συμπληρώνει’ εντυπωσιακά την επίσημη ιστορία όπως αναφέρει και το Αθηναϊκό  & Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ – ΜΠΕ).
Μια αληθινή ιστορία επιβεβαιώνει τα ανωτέρω:
Σκότωσαν τον κόσμο στα κρεβάτια τους
«Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 1943. Ο καιρός είναι καλός. Χθες το βράδυ ενώ η ωχρά σελήνη εφώτιζε τα πάντα και ήταν πραγματικώς μαγευτική η βραδιά αντήχησαν αι τρομεραί σειρήναι. Εγώ δεν σηκώθηκα ποσώς…
Σχεδόν μαζί με τας σειρήνας ήρχισαν να πίπτουν βροχηδόν αντιαεροπορικά παντός διαμετρήματος, ως και πολυβόλα, διότι τα αεροπλάνα ήταν πολύ χαμηλά. Αλλά μετ’ ολίγον έλαμψε ο τόπος και τρομεροί κρότοι σαν εκρήξεις βομβών ηκούοντο επί ένα τέταρτον. Εμείς και όλος ο κόσμος βέβαια ετρομοκρατήθημεν.
Τα παράθυρα έτριζον απειλητικώς, αι θύραι ήνοιγον μόναι των και ολόκληρον το οικοδόμημα εσείετο εκ θεμελίων. Περί ώραν 11 – 12  ηκούσθησαν και πάλιν αι σειρήναι, τίποτα όμως περισσότερον.
Την πρωίαν εμαθεύθη ότι εβομβάρδισαν όλην την περιοχήν από Κορδελιό, Εύοσμο, Νεάπολη, Συκιές, Βάρνα. Άπαντες συνοικισμοί – σχεδόν παραγκουπόλεις. Περί τους 500 ανέρχοντο οι νεκροί.
Οι φονιάδες γκρέμισαν τις παράγκες και σκότωσαν τον κόσμο στα κρεβάτια τους. Τα ερείπια μαρτυρούν περί της αναισχύντου ατιμίας που διεπράχθη από τους «φίλους» μας! (Γ. Ιωάννου «Η πρωτεύουσα των προσφύγων» - «Κατοχικό ημερολόγιο»).
Γυάλιζαν οι λαμαρίνες και τις πέρασαν για θάλασσα
«Γυάλιζαν οι λαμαρίνες στους συνοικισμούς τη νύχτα και τις ανταύγειες από τις σκεπές τις εξέλαβαν οι Εγγλέζοι πιλότοι των βομβαρδιστικών για θάλασσα, για το λιμάνι και τις επιταγμένες από του γερμανούς αποθήκες κι έτσι άρχισε ένας ανελέητος βομβαρδισμός… ήταν 5 Δεκέμβρης του 1943, βράδυ Κυριακής, όταν τα συμμαχικά αεροπλάνα έκαναν αυτό το φρικαλέο λάθος…» λέει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο λογοτέχνης Περικλής Σφυρίδης (83 ετών σήμερα) και μόλις 10 το βράδυ εκείνο που οι Εγγλέζοι άφησαν από λάθος τα συμμαχικά τους «δώρα».
Αυτό το πανδαιμόνιο θα κράτησε κάνα εικοσάλεπτο, όταν ένα αεροπλάνο, σφυρίζοντας πάνω απ’ τα κεφάλια μας, έριξε μια υπέρλαμπρη φωτοβολίδα που έκανε τη νύχτα μέρα, και αμέσως, ως δια μαγείας, σταμάτησε ο βομβαρδισμός κι απομακρύνθηκαν τα «συμμαχικά» αεροπλάνα αφήνοντας πίσω τους κόλαση… εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι η φωτοβολίδα βοήθησε τους πιλότους ν’ αντιληφθούν το λάθος τους και να συνεχίσουν τον βομβαρδισμό στο λιμάνι που βρίσκεται κοντά στο κέντρο της πόλης…
«Το πρωί ξυπνήσαμε νωρίς από κλάματα, τον θρήνο μιας ολόκληρης γειτονιάς. «Ευτυχώς που οι Πόντιοι έλειπαν», είπε ο πατέρας, και αναφερόταν στους γείτονες μας. «Είχαν γάμο κι ύστερα τραπέζι σε ταβέρνα στις Συκιές», τον πληροφόρησε η μάνα, αλλά σε λίγο ακούστηκαν σπαραχτικές κραυγές απ’ τα απέναντι σπίτια των Ποντίων, γιατί μια οβίδα έσκασε πάνω στη συγκεκριμένη ταβέρνα όπου γλεντούσαν κι έπεσε η πλάκα, η οροφή, και σκότωσε πολλούς, τους περισσότερους απ’ τους θαμώνες, μαζί με τη νύφη και το γαμπρό.
Ανάμεσα στα θύματα ήταν και η Σεβαστή με την αδερφή της Ανθούλα, δυο ψηλές και γεμάτες κοπέλες, που όταν ήμουν μικρός, αλλά και αργότερα, με έπαιρναν συχνά αγκαλιά στα αφράτα τους μπράτσα. Είχε σωθεί μόνον ο αδελφός τους ο Ανδρέας, που μαζί με άλλους προσπαθούσαν όλη νύχτα με κασμάδες και φτυάρια, να ξεθάψουν τους πλακωμένους.
Όταν έφεραν τα κορίτσια στο σπίτι πάνω σ’ ένα κάρο, ο Ανδρέας δεν ξεκολλούσε από πάνω τους. Έκλαιγε, χτυπιόταν και καταριόταν τους Εγγλέζους, αυτός που μισούσε τους Γερμανούς και ξέραμε ότι ήταν οργανωμένος και τους πολεμούσε. Οι γονείς τους γέρασαν ξαφνικά μεμιάς, δυο χούφταλα που μαράθηκαν πάνω σε δυο σκαμνιά, δίπλα στα φέρετρα, κι έκρυβαν το πρόσωπό τους με τα χέρια κι άλλοτε τραβούσαν τα μαλλιά τους.
Οι δικοί μου όλοι είχαν αμέσως τρέξει στο σπίτι των κοριτσιών για να συμπαρασταθούν στους επιζήσαντες. Έτσι βρήκα την ευκαιρία να βγω έξω να δω τι είχε γίνει, τη συμφορά με τα δικά μου μάτια. Θυμάμαι ότι ήταν ένα πρωινό με ήλιο, έναν ήλιο που δάγκωνε, αφού το κρύο ήταν τσουχτερό και υπήρχαν λίγα χιόνια στις παρυφές του δρόμου.
Τράβηξα προς τις Συκιές για να βρω την ταβέρνα που έγινε ομαδικός τάφος. Στην άκρη του δρόμου υπήρχαν κάποια πτώματα, ήταν οι νεκροί που δεν τους είχαν ακόμη αναγνωρίσει ή μαζέψει οι δικοί τους. Μα πιο πολλά, ανατριχιάζω ακόμα και τώρα που το γράφω, ήταν τα σκόρπια μέλη, χέρια και πόδια, αφού οι συγγενείς τους σήκωσαν τα πτώματα, αλλά ήταν νύχτα ή χρόνος χαμένος για να ψάξουν για τα μέλη που έλειπαν. Τη μνήμη μου καίει ακόμα ένα ποδαράκι που φορούσε ένα καινούργιο παιδικό παπούτσι.
Παρότι ήμουν συνηθισμένος από νεκρούς, όπως άλλωστε κι όλα τα παιδιά της Κατοχής, που είχαμε δει αρκετούς σκοτωμένους ή πεθαμένους από πείνα, αυτή η μαζική δολοφονία - τι τραγικό, από λάθος!» (Περικλή Σφυρίδη "Ψυχή μπλέ και κόκκινη" σελ. 93-94 "Βιβλιοπωλείον της Εστίας ) .
 «Οι νεκροί θάφτηκαν άρον-άρον...Λίγες μέρες μετά τελέστηκε μνημόσυνο τους στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας .Παρέστη μάλιστα και ο Γερμανός διοικητής της πόλης που συλλυπείται -σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τύπου της εποχής τους οικείους των νεκρών και μιλά για..."αχρείους δολοφόνους..." Τόσο θράσος..» συνεχίσει στη διήγηση του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο συγγραφέας Περικλής Σφυρίδης.
Αναφορές στον «κατα λάθος» βομβαρδισμό της περιοχής κάνει στο μυθιστόρημα «Μεγάλη Πλατεία» και ο Θεσσαλονικιός λογοτέχνης Νίκος Μπακόλας.

Μια ακόμη βόμβα πάντως, της εποχής του Παγκόσμιου πολέμου (αγγλικής κατασκευής και ...άρα του ιδίου "λάθους" ) είχε αποκαλυφθεί και εξουδετερωθεί στην ίδια ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης πριν από 20 χρόνια.
Σύμφωνα με τηλεγράφημα του ΑΠΕ (Αριθμός Είδησης: 281985 της 15/3/1997):
Βόμβα αεροπλάνου από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια χωματουργικών εργασιών στα θεμέλια οικοδομής υπό ανέγερση στην περιοχή του Κορδελιού της Θεσσαλονίκης.
Η βόμβα, βάρους 200 κιλών, αποκαλύφθηκε ευτυχώς έγκαιρα και φυλάσσεται ήδη στην περιοχή από άνδρες της αστυνομίας, προκειμένου την ερχόμενη Τετάρτη να εξουδετερωθεί από ομάδα ειδικών πυροτεχνουργών που θα φθάσουν από την Αθήνα.
Είναι χαρακτηριστική η δήλωση ανωτέρου αξιωματικού της αστυνομίας, που υπογράμμισε πως αν η βόμβα, που παρά την εξωτερική οξείδωση που είχε υποστεί διέθετε τους πυροδοτικούς της μηχανισμούς και είχε εκραγεί, θα άλλαζε θέση ολόκληρος ο δήμος του Κορδελιού. 
Η βόμβα είναι αγγλικής κατασκευής και εντοπίσθηκε από τους εργάτες που εκτελούσαν χωματουργικές εργασίες στο οικόπεδο της οδού Μακεδονίας 23, στην περιοχή του Κορδελιού, στη Δυτική Θεσσαλονίκη.


Πάντως ο βομβαρδισμός αμάχων απ’ τους «φίλους μας & συμμάχους» δεν ήταν το μόνο έγκλημα πολέμου στην Ελλάδα κατά Ελλήνων πολιτών. Το είχαν πράξει και νωρίτερα οι Σύμμαχοι στον βομβαρδισμό του Πειραιά στις 11 Ιανουαρίου του 1944 όπου κατά πολλούς οι νεκροί άμαχοι έφτασαν μέχρι και τους 700 Πειραιώτες.