Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Ιωάννης Βατάτζης και Εθνική Αξιοπρέπεια

γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας - Πολιτικός Επιστήμων
Μία ομάδα διανοητών και δημοσιογράφων επιχειρεί να μάς πείσει πόσο καλό πράγμα είναι η απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας. Συνιστούν  να είμαστε ευγνώμονες στην τρόικα που θα φέρει ξένους επιτρόπους στα υπουργεία μας για να μας κάνουν σωστούς Ευρωπαίους και να μας φέρουν τα φώτα τους. Φαίνεται ότι τα παπαγαλάκια της εξάρτησης και της υποτέλειας δεν θέλησαν ποτέ να διαβάσουν την ελληνική Ιστορία ή αν την διάβασαν , δεν μπόρεσαν να την καταλάβουν. Διότι στις πάμπολλες σελίδες αυτής της Ιστορίας υπάρχουν παραδείγματα Ελλήνων ηγετών που βρέθηκαν μεν σε δυσχερή θέση, αλλά δεν απώλεσαν την αξιοπρέπειά τους και δεν λησμόνησαν τα ιστορικά δικαιώματα και τις ιστορικές υποχρεώσεις του Έθνους μας….

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Ο εξαφανιζόμενος χριστιανισμός

Οι διώξεις των χριστιανών, τις οποίες σήμερα μπορεί να παρακολουθεί κανείς σε πολλές χώρες, αποκτούν απειλητικές διαστάσεις.
Σύμφωνα με τα δεδομένα της οργάνωσης προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Open Doors, οι οπαδοί της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού είναι η μεγαλύτερη ομάδα θυμάτων των διώξεων για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των οργανώσεων προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε διώξεις υποβάλλονται πάνω από 100 εκατομμύρια χριστιανοί.
Η νέα ετήσια έκθεση της Оpen Doors έχει ακριβώς τον τίτλο «Μάρτυρες του 2011 – βιβλίο για τις διώξεις των χριστιανών σήμερα». Ως οι πλέον διαδεδομένες περιπτώσεις δίωξης αναφέρονται οι διακρίσεις για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις – απώλεια δουλειάς, κατοικίας, δυνατότητας συνέχισης της μόρφωσης, συγκέντρωσης για προσευχή, απόρριψη αίτησης για την κατασκευή ναού, εγγραφή θρησκευτικής οργάνωσης. Υπάρχουν και πλέον βάναυσα παραδείγματα διώξεων. Π.χ., κράτηση σε φυλακή για θρησκευτικές πεποιθήσεις, βασανιστήρια και ακόμα και φόνοι. Ανάμεσα στις χώρες, στις οποίες οι διώξεις των χριστιανών ήδη αποτελούν συνηθισμένη πραγματικότητα, στην έκθεση αναφέρονται οι ακόλουθες: Ερυθραία, Νιγηρία, Ινδία, Μαλαισία, οι χώρες του Μαγκρέμπ  και της περιοχής της Μέσης Ανατολής..
Για το γεγονός ότι στο σύγχρονο κόσμο αρχίζει η εποχή του δεύτερου κύματος διώξεων των χριστιανών, στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία κάνουν δηλώσεις εδώ και μερικά χρόνια. Από το 2009 η Ρωσική Εκκλησία πρότεινε στον ΟΗΕ να εισαγάγει στη διεθνή νομική κυκλοφορία εξίσου με τις έννοιες ρατσισμός και αντισημιτισμός και την έννοια χριστιανοφοβία. Εφόσον οι διώξεις για θρησκευτικούς λόγους δεν πραγματοποιούνται μόνο στις χώρες, όπου οι χριστιανοί αποτελούν μειονότητα, αλλά ακόμα και στις ιστορικά φιλοχριστιανικές χώρες, λέει ο Διευθυντής του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων:
- Υπάρχουν δυνάμεις, όπως στον πολιτικό κόσμο, έτσι και στην κοινωνική συνείδηση, οι οποίες προσπαθούν να σβήσουν από τη μνήμη των ευρωπαίων τη μακραίωνη χριστιανική ιστορία τους. Π.χ., στη Μ. Βρετανία, η οποία, μπορούμε να πούμε, κατέχει την 1η θέση στην πολιτική δεοντολογία ανάμεσα στις δυτικές χώρες, σήμερα δεν θα βρείτε σε ελεύθερη πώληση, Χριστουγεννιάτικες κάρτες. Υπάρχουν κάρτες με πρωτοχρονιάτικες ευχές, όμως οποιαδήποτε αναφορά στα Χριστούγεννα θεωρείται εκτός πλαισίων πολιτικής δεοντολογίας. Υπήρξε περίπτωση, στην οποία σε υπάλληλο βρετανικής αεροπορικής γραμμής απαγορεύθηκε να φέρει σταυρό. Τα χριστιανικά σύμβολα εκδιώκονται από τα σχολεία δήθεν, για να μην προσβάλλονται τα αισθήματα των αλλοφρόνων ή των αθεϊστών.
Το Μάιο του 2011 στη συνεδρία της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας υιοθετήθηκε ειδικό έγγραφο, στο οποίο η Ρωσική Εκκλησία όχι μόνο καταδίκασε τις διώξεις των χριστιανών, αλλά και κάλεσε την παγκόσμια κοινή γνώμη να προσέξει ιδιαίτερα αυτό το πρόβλημα και να εκπονηθούν από κοινού μέτρα για την καταπολέμηση της χριστιανοφοβίας.
Πηγή: η Φωνή της Ρωσίας’

Ο Γιούνκερ μόλις είπε το μεγαλύτερο ψέμα για το ελληνικό χρέος .... ή μήπως όχι;

“Ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν ένα καταστροφικό σενάριο και αυτό γιατί σε μια τέτοια περίπτωση η Ελλάδα θα επέστρεφε σε μια δραχμή υποτιμημένη κατά 60%, ενώ τα χρέη της θα εξακολουθούσαν να είναι σε ευρώ” είπε ο Zαν Κλοντ Γιούνκερ σε συνέντευξή του προς την εφημερίδα General Anzeiger της Βόννης που δημοσιεύεται σήμερα.
Ωστόσο, δημοσιεύματα των Financial Times, Rueters, Wall Street Journal καθώς και εκθέσεις πανεπιστημίων και νομικών εταιριών επιβεβαιώνουν πως η Ελλάδα μπορεί να πληρώσει το χρέος της σε δραχμές με βάση το ισχύον δίκαιο και διαψεύδουν τον Γιούνκερ. Γιατί όμως ο πρόεδρος του Eurogroup δε λέει την αλήθεια;
Γιατί αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα της ελληνικής κρίσης, σύμφωνα με το οποίο η χώρα αν επιστρέψει στη δραχμή θα καταστραφεί για το χρέος της το οποίο θα παραμείνει στο ευρώ. Το έχουν πει χωρίς ντροπή Έλληνες πολιτικοί και αξιωματούχοι της Τρόικας ώστε να τρομοκρατήσουν την Ελλάδα για να μη διανοηθεί να ασκήσει τα μεγαλύτερα δικαιώματα της, δηλαδή να προκαλέσει αναδιάρθρωση του χρέους της, μόνη της σβήνοντας ένα μεγάλο ποσοστό του ή να το αποπληρώσει σε δραχμές, μεταφέροντας τις απώλειες στις τράπεζες και όχι στους πολίτες.
Ωστόσο, αν η νέα κυβέρνηση συνεργασίας προχωρήσει τη συμφωνία της κυβέρνησης Παπανδρέου και μετατρέψει το δίκαιο που θεσπίζει τα ελληνικά ομόλογα από ελληνικό σε αγγλικό τότε το δικαίωμα αυτό θα έχει χαθεί και ο Γιούνκερ πλέον θα έχει πει την αλήθεια.
Πηγή: ‘XrimaNews’

Η Monde αναρωτιέται: «Έχει θέση στην Ευρώπη η Ελλάδα;»

Η γαλλική εφημερίδα Μοnde σε άρθρο της και επιχειρώντας να εξετάσει την υπόθεση Ελλάδα όχι από την αποκλειστική της οικονομική χροιά αλλά από αυτή του προσανατολισμού μιας χώρας διερωτάται «εάν τελικά η Ελλάδα είναι χώρα της Ευρώπης», τουλάχιστον μιας Ευρώπης που ο συντάκτης της  Μοnde έχει στο μυαλό του.
Αν και το άρθρο ξεκινά με μια δήλωση του πρώην Γάλλου προέδρου Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν που είχε κάνει στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 ότι «Δεν μπορούμε να κλείσουμε την πόρτα στον Πλάτωνα», θέλοντας να απεικονίσει με αυτόν το τρόπο την άμεση σχέση που έχει με τον αρχαίο πολιτισμό εντούτοις στη συνέχεια  παρατίθεται μια κυνική άποψη της  νεότερης  ελληνικής ιστορίας που ξεκινά με τη γένεση μιας μικρής αγροτικής χώρας, μιας χώρας που πέρασε πολέμους, διχασμούς, τη «Μεγάλη Ιδέα», την καταστροφή της Μικρός Ασίας, την πείνα της κατοχής, -παραβλέποντας βέβαια την αντίσταση στα βουνά της Αλβανίας κατά των μεραρχιών του Μουσολίνι ίσως γιατί οι Γάλλοι πολύ απλά δεν πρόβαλαν καμία ουσιαστική αντίσταση στις δυνάμεις του Άξονα- για να συνεχίσει μέχρι τη Μεταπολίτευση. 
Εκεί όμως που ο συντάκτης της Μοnde «κτυπάει διάνα» είναι στις αναφορές στο πελατειακό κράτος το οποίο δημιουργήθηκε και πάνω στο οποίο στηρίχθηκε το πολιτικό κατεστημένο.
«Μετά τη Μεταπολίτευση, ο ευρωπαϊκός δρόμος άνοιξε και πάλι» σημειώνουν ο αρθρογράφος, παραθέτοντας τις ισχυρές αντιρρήσεις αρκετών χωρών της τότε ΕΟΚ, αλλά και τη στήριξη του Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν στην είσοδο της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, το 1981.
Και μετά ήρθε το «μεγάλο πάρτι», ή αλλιώς η εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, τα πακέτα στήριξης από την Ευρώπη. «Ήταν η περίοδος που μπορούσε κανείς να δει σε κάθε ελληνικό χωριό ένα μαρμάρινο άγαλμα στους νεκρούς, όπως και ταμπέλες που ανέφεραν την κοινοτική συμμετοχή στη χρηματοδότηση» θυμάται ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Paris X-Nanterre, Γκι Μπιρζέλ.
Ήρθε και η εποχή μεγάλων μεταρρυθμίσεων, αλλά και μιας διφορούμενης εξωτερικής πολιτικής, λόγω και της γεωγραφικής θέσης της Ελλάδας. Η κοινή γνώμη, όπως αναφέρει η εφημερίδα, δεν ένιωσε ιδιαίτερα καλά με το βομβαρδισμό της Σερβίας το 1999 από το ΝΑΤΟ. «Ακόμα και σήμερα, η Αθήνα δεν αναγνωρίζει το Κόσσοβο και αρνείται στους γείτονες το όνομα “Μακεδονία"».
Και μετά ήρθε η διεύρυνση και η ευρωζώνη, για την οποία η εφημερίδα περιγράφει αναλυτικά τα ζητήματα που προέκυψαν με την είσοδο της Ελλάδας σε αυτήν.
«H Κομισιόν και η ΕΚΤ έδωσαν το πράσινο φως για την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη» θυμάται ο Ντιντιέ Ρέιντερς, υπουργός Οικονομικών του Βελγίου, σημειώνοντας την πολιτική σημασία που είχε η είσοδος και της Ελλάδας στο ενιαίο νόμισμα.
Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στον ιστορική ευθύνη που έπαιζε ή έπρεπε να παίζει η Ευρώπη στην προσπάθειά της να εντάξει στους κόλπους της και χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ. Επιπλέον εκφραζόταν η θέση ότι μια χώρα της οποίας το ΑΕΠ εκπροσωπεί μόλις το 2% με 3% του ΑΕΠ της ευρωζώνης δεν θα δημιουργούσε πρόβλημα...
Ήταν η εποχή της αισιοδοξίας, γράφει η εφημερίδα, η οποία συνεχίστηκε με αποκορύφωμα τον θρίαμβο στο Euro 2004 και την επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
Και μετά, ήρθε η απόφαση του νέου υπουργού Οικονομικών Γιώργου Αλογοσκούφη να κάνει «απογραφή», η οποία άλλαξε εντελώς τα δημοσιονομικά δεδομένα. Όλα ξαφνικά τα νούμερα ήταν λάθος... «Όπως ο Δίας μεταμορφώθηκε σε ταύρο για να απαγάγει την Ευρώπη, έτσι και η Ελλάδα είχε πει ψέματα» γράφει η εφημερίδα.
Και μετά άρχισε ο κατήφορος με σημείο αφετηρίας την ακρωτηριασμένη Αφροδίτη της Μήλου στο εξώφυλλο γερμανικού περιοδικού...
Το κλίμα στην Ελλάδα έχει πλέον αλλάξει και η περίφημη τρόικα είναι για τη χώρα μια μετενσάρκωση του Ναζισμού. Η βία επανέκαμψε στους δρόμους της Αθήνας. «Οι εποχές που τα δεινά των Ελλήνων συγκινούσαν τον Σατωβριάνδο και τον Λόρδο Βύρωνα είναι πολύ μακρινές» γράφουν χαρακτηριστικά οι συντάκτες της γαλλικής εφημερίδας.
Και μιλώντας για εφημερίδες: με όλα αυτά που συμβαίνουν, η βρετανική Daily Telegraph έφτασε να γράψει ότι «θα ήταν καλή ιδέα να γίνει ένα πραξικόπημα στην Αθήνα, για να έχει κανείς μια καλή αφορμή να διώξει την Ελλάδα από την Ε.Ε.»
Παρόλα αυτά το ερώτημα παραμένει για τη Μοnde: Έχει μια τέτοια Ελλάδα θέση στην Ευρώπη; Βέβαια η Μοnde συνταυτίζει την ΕΕ με την Ευρώπη για να θέσει αυτό το απατηλό ερώτημα. Γιατί η Ευρώπη δεν είναι η ΕΕ και η ΕΕ δεν είναι η Ευρώπη. Και φυσικά είτε το θέλουν είτε όχι, η Ελλάδα με τις όποιες αδυναμίες της πάντα ιστορικά όριζε την Ευρώπη.

Σε ένα πλανητικό σύστημα πρωταρχική σημασία έχει τί κάνει ο ήλιος, όχι οι δορυφόροι

Για πρώτη φορά από το ξέσπασμα τις κρίσης, οι δηλώσεις Μέρκελ, Σαρκοζί ως προς την αντιμετώπιση της είναι εκ διαμέτρου αντίθετες καθώς ο Γάλλος Πρόεδρος επιζητεί, πλέον, την άμεση συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην ενίσχυση του EFSF έχοντας κατανοήσει πως οτιδήποτε άλλο δε θα πετύχει, ενώ η Γερμανίδα Καγκελάριος αρνείται κατηγορηματικά αυτό το ενδεχόμενο αφήνοντας την ευρωζώνη να απειλείται με κατάρρευση.
Ο Νικολά Σαρκοζί αντιμετωπίζει την πίεση των αγορών στην πόρτα της Γαλλίας και τον άμεσο κίνδυνο η χώρα του να εκτροχιαστεί δημοσιονομικά και χρηματοπιστωτικά καθώς τα spread των γαλλικών έναντι των γερμανικών ομολόγων έχουν εκτοξευτεί σε ευρωπαϊκό ιστορικό υψηλό επίπεδο κάτι που σημαίνει πως η ευρωζώνη αυτή τη στιγμή παρουσιάζει χρηματοπιστωτική και νομισματική απόκλιση στην 'καρδιά της', με τις αγορές να δείχνουν πως όπως είναι σήμερα δομημένη δεν ταιριάζει ούτε στην Γαλλία.
Ήδη η αύξηση του κόστους δανεισμού της Γαλλίας έναντι αυτού της Γερμανίας κατά 200 μονάδες βάσης λειτουργεί ως φρένο ανταγωνιστικότητας για την πρώτη αφού προκειμένου να δει την οικονομία της να συγκλίνει με τη Γερμανική θα πρέπει, πλέον, να προχωρά σε εσωτερική υποτίμηση ανάλογου μεγέθους με την αύξηση των spread.
Μπορεί να μην το παραδέχεται κανείς αλλά η Γαλλία ξεκίνησε ήδη την προσπάθεια εσωτερικής υποτίμησης με την ανακοίνωση των νέων μέτρων και οι αγορές το έχουν αντιληφθεί.
Αν η Γαλλία είχε ως νόμισμα της το φράγκο σήμερα θα προχωρούσε σε υποτίμηση.
Με τη Γερμανία, αντίθετα, να ανακοινώνει μέτρα ενίσχυσης της οικονομίας της, η οποία ήδη βρίσκεται στην καλύτερη φάση της των τελευταίων 20 ετών και να προσλαμβάνει κεφάλαια και ρευστότητα από παντού, ο ρόλος της στην κρίση μοιάζει με εκείνον μιας μαύρης τρύπας που καταβροχθίζει οτιδήποτε βρίσκεται γύρω της και στο τέλος καταρρέει από την ίδια τη βαρύτητα της.
Η Γερμανία κρατά τα επιτόκια του ευρώ σε εντυπωσιακά υψηλότερα επίπεδα από τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία ενώ μεσούσης της ευρωπαϊκής κρίσης ο πρώην διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν Κλοντ Τρισέ, είχε προχωρήσει σε αύξηση των επιτοκίων για να εμποδίσει την αύξηση πληθωριστικών πιέσεων στη Γερμανία, στερώντας την ευρωπαϊκή περιφέρεια από το ελάχιστο οξυγόνο που της είχε απομείνει και εκπλήσσοντας αρνητικά ολόκληρο τον κόσμο και μαζί με αυτόν τις αγορές που ενέτειναν την επίθεση τους στο ευρώ.
Όσο η κρίση οξύνεται τόσο η Γερμανία λειτουργεί ως ασφαλής παράδεισος για επενδυτικά και αποταμιευτικά κεφάλαια ενώ τα επιτόκια κρατικού δανεισμού της μειώνονται κάνοντας το δανεισμό της φθηνότερο και το κόστος χρηματοδότησης των ελλειμμάτων και των δημοσιονομικών της αναγκών σχεδόν μηδενικό. Καθώς η Γερμανία αναπτύσσεται και πληθωρίζεται από το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης και μετά, εκμεταλλευόμενη την οικονομική και νομισματική αστάθεια προς όφελος της, στην πραγματικότητα προκαλεί ανατίμηση του ευρώ επιδεινώνοντας τη δημοσιονομική και οικονομική θέση όλων των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών.
“Για να γίνει αυτό κατανοητό αρκεί κανείς να δει το ευρώ όχι ως ενιαίο νόμισμα αλλά ως ένα καλάθι νομισμάτων συνδεδεμένων με σταθερή ισοτιμία μεταξύ τους έτσι που κανένα να μην μπορεί να υποτιμηθεί ή να ανατιμηθεί έναντι του άλλου. Η αύξηση των επιτοκίων στην οποία προέβη ο Τρισέ κάτω από την πίεση της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας σε συνδυασμό με την ήδη υπάρχουσα ευρωπαϊκή κρίση και την παράλληλη ανάπτυξη της Γερμανίας σε μία φάση που τα περισσότερα απ' τα υπόλοιπα κράτη της ευρωζώνης δεινοπαθούσαν οικονομικά, προκάλεσε αυξητικές πιέσεις στο μάρκο και πτωτικές πιέσεις στα περισσότερα απ' τα νομίσματα των υπολοίπων κρατών. Έτσι την ώρα που κράτη όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Αυστρία, η Γαλλία κλπ προσπαθούν να λάβουν δημοσιονομικά μέτρα για να προκαλέσουν εσωτερική υποτίμηση 'προσομοιώνοντας' μία πραγματική νομισματική υποτίμηση, η Γερμανία, εξυπηρετώντας τα δικά της και μόνο συμφέροντα , προκαλεί ανατίμηση στο μάρκο αναγκάζοντας τα υπόλοιπα κράτη να προβούν σε ακόμη μεγαλύτερη υποτίμηση προκειμένου να αντέξουν στο περιβάλλον του ευρώ.
Αυτό που αρνούνται να δουν οι πολιτικοί, εντός και εκτός Ελλάδας, είναι πως μία νομισματική ένωση μοιάζει με ένα σύστημα πλανητών όπου οι δορυφόροι κινούνται γύρω από τον ήλιο ακολουθώντας την πορεία του, με τον ήλιο να είναι εν προκειμένω το μάρκο και τους δορυφόρους τα νομίσματα των υπόλοιπων κρατών της ευρωζώνης. Καθώς ο ήλιος κινείται προς μια κατεύθυνση μέσα στο διάστημα οι δορυφόροι του δεν έχουν άλλη επιλογή από το να τον ακολουθούν αφού τους έλκει το μαγνητικό του πεδίο. Αν ο ήλιος οδεύει προς μία κατεύθυνση καταστροφική για κάποιους απ' τους δορυφόρους του τότε αυτοί είναι μοιραίο να καταστραφούν εκτός και αν καταφέρουν να ξεφύγουν από τη μαγνητική του έλξη.
Αν το ευρώ ήταν πλανητικό σύστημα μία σειρά χωρών μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα θα είχαν ήδη καταστραφεί. Αυτό γιατί η Γερμανία κινείται προς την κατεύθυνση που την εξυπηρετεί αδιαφορώντας παντελώς για το γεγονός πως μεταφέρει μαζί της μια ολόκληρη ένωση σε εχθρικό περιβάλλον.
Αυτό ακριβώς συνέβη στη νομισματική κρίση των αρχών της δεκαετίας του '90 όταν μία σειρά κρατών που μοιράζονταν τον ίδιο νομισματικό μηχανισμό με 'ήλιο' το μάρκο και δορυφόρους τα εθνικά νομίσματα αναγκάστηκαν να προβούν σε υποτίμηση με την Ιταλία και τη Βρετανία να ωθούνται έξω από αυτόν και με το μηχανισμό να καταρρέει υπό το αδιάφορο βλέμμα της Γερμανίας.”
Από το ξέσπασμα της κρίσης υποστηρίχθηκε πως: η Γερμανία δε θα βοηθήσει ουσιαστικά την ευρωζώνη, μέχρις ότου απειληθεί η Γαλλία και πως ακόμη και τότε είναι ικανή να επιλέξει την κατάρρευση της νομισματικής ένωσης με τη σημερινή της μορφή και τη μεταμόρφωση της σε αυτό που ταιριάζει καλύτερα στην ίδια από το να πράξει αυτό που επιτάσσει ο ρόλος της και να αναλάβει τις ευθύνες της.
Αξίζει να θυμηθούμε πως στην υπογραφή του πρώτου Μνημονίου το ΔΝΤ είχε απαιτήσει απ' την Ελλάδα να προβεί σε εσωτερική υποτίμηση μεγαλύτερη του 20% και στην αναθεώρηση του πρώτου τριμήνου του 2011, μετά από περικοπές μισθών, συντάξεων και την αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων ,το ΔΝΤ διαπίστωσε πως η Ελλάδα είχε προβεί σε εσωτερική 'ανατίμηση' και έπρεπε να κάνει, πλέον, ακόμη μεγαλύτερη υποτίμηση σε σχέση με την αρχή της κρίσης.
Πρέπει να γίνει κατανοητό πως εντός νομισματικού συστήματος πρωταρχική σημασία έχει τί κάνει ο ήλιος του και όχι το τί κάνει ένας δορυφόρος. Η αδυναμία κατανόησης αυτής της αρχής είναι που κάνει τους πολιτικούς να αποτυγχάνουν σε όλες τους τις μέχρι στιγμής σχετιζόμενες με την κρίση προβλέψεις κάτι που συμβαίνει τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Όσο η Γερμανία ακολουθεί μία πολιτική ανατίμησης του 'μάρκου' τόσο αυξάνεται η υποτίμηση στην οποία πρέπει να προβούν οι υπόλοιπες χώρες προκειμένου να κρατήσουν σταθερή ισοτιμία με αυτό.
Δεν είναι η Ελλάδα που διαλύει τη νομισματική ένωση γιατί απλούστατα δεν έχει τη δύναμη να το κάνει. Αυτό που μπορεί να κάνει με την αποτυχία της να παραμείνει εντός αυτής, είναι να αναδείξει την αδιαφορία και την απροθυμία της Γερμανίας να διατηρήσει την ευρωζώνη στην υπάρχουσα μορφή της.
Φαίνεται, ωστόσο, πως η ώρα μηδέν, αυτή της επίθεσης των αγορών στη Γαλλία που προβλέφθηκε από το ξέσπασμα της κρίσης έχει φτάσει. Και αν η ιστορία είναι καλός σύμβουλος τώρα η πίεση του Γάλλου Προέδρου στην Μέρκελ θα κλιμακωθεί και η Γερμανίδα Καγκελάριος θα λάβει μέτρα για να στηρίξει το μεγαλύτερο σύμμαχο της. Πριν είκοσι χρόνια, ωστόσο, η Γερμανική Κεντρική Τράπεζα είχε εμποδίσει τη Γερμανία να σώσει την τότε ευρωπαϊκή νομισματική ένωση. Μένει να δούμε αν θα κάνει το ίδιο και τώρα που αυτά που διακυβεύονται είναι πολύ περισσότερα.
Πηγή: ‘XrimaNews’

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Ελληνικό Μανιφέστο Αντίστασης Κατεχόμενων Ελλήνων

“Αγανακτισμένοι και κατεχόμενοι Έλληνες, συμμαχητές και συμμαχήτριες,
Η μάχη είναι δύσκολη. Κι ο αντίπαλος έχει υπεροπλία σε όπλα, χρήμα και παραπλανητικές τακτικές. Αλλά θα βασιστούμε στην άγνοια κινδύνου και το αδούλωτο φρόνημα. Και στις δύσκολες στιγμές θα κοιτάμε πίσω για να πάρουμε κουράγιο. Από τις πολεμικές ιαχές του Λεωνίδα. Από την Πολιτεία του Πλάτωνα. Από την στρατηγική του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Από τον ηρωισμό του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Από το θάρρος του Καραϊσκάκη. Από την εντιμότητα του Καποδίστρια. Από την ορμή του Παύλου Μελά. Από την ευρύτητα πνεύματος του Δραγούμη. Από τη διδασκαλία του Μακαριστού Χριστόδουλου. Από το ΟΧΙ του Μεταξά. Και θα νικήσουμε!!!
Μέχρι να τα καταφέρουμε η συζήτηση περί κομμάτων είναι δευτερεύουσα και παρελκυστική. Όταν αναπνεύσουμε ξανά αέρα ελευθερίας, τότε και μόνο τότε αξίζει να δομήσουμε καινούριο πολιτικό σύστημα και να αναπτύξουμε τις διαφορετικές μας απόψεις για τα επιμέρους ζητήματα. 
Τότε θα έχει αξία η ίδρυση μίας νέας εθνικής, κοινωνικής, λαϊκής δύναμης. Μακριά από Στοές, Λέσχες και κολλέγια εκκολαπτόμενων ηγετών. Μίας δύναμης που θα μάχεται για τη Σημαία και το Σταυρό, όχι για το Γνώμονα και το Διαβήτη. Μίας δύναμης που θα εκφράσει, επιτέλους, όσους από εμάς πιστεύουμε στο έθνος, την κοινωνική δικαιοσύνη, την καλλιέργεια της εθνικής παιδείας ως δομικό στοιχείο του Κράτους, τον ελληνικό πολιτισμό και τα ατομικά δικαιώματα.
Συμμαχητές και συμμαχήτριες,
Η Ελλάδα, χρειάζεται αγώνες. Αγώνες στην πρωτοπορία των οποίων, δεν μπορούν να βρίσκονται οι ξεπλυμένες προσωπικότητες του παλιού καθεστώτος, δεν μπορούν να βρίσκονται οι κάθε είδους φθαρμένοι και διαπλεκόμενοι «επώνυμοι», αλλά οι ανώνυμοι Έλληνες, όπως κάθε φορά πρωτοστατούν τα ανώνυμα νιάτα της πατρίδας μας.”

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Goldman Sachs: Ο κοινός σύνδεσμος Παπαδήμου, Μόντι, Ντράγκι

Τι κοινό έχουν ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Μάριο Μόντι και ο Μάριο Ντράγκι; Ανήκει ο καθένας σε...διαφορετικό επίπεδο, σε αυτό που έχει ονομαστεί ευρωπαϊκή «κυβέρνηση Sachs», όπως αποκαλύπτει η γαλλική εφημερίδα Le Monde.
Η τράπεζα αμερικανικών συμφερόντων, έχει υφάνει ένα δίκτυο επιρροής στην Ευρώπη για την προώθηση των συμφερόντων της.
  • Πρώτος τη τάξη είναι χωρίς αμφιβολία ο Μάριο Ντράγκι, πρώην αντιπρόεδρος της Goldman Sachs για την Ευρώπη μεταξύ 2002 και 2005. Ήταν ο βασικός εταίρος με τομές ευθύνης «τις επιχειρήσεις και τις κυρίαρχες χώρες». Δηλαδή μια από τις αποστολές του ήταν να πουλήσει χρηματοοικονομικά προϊόντα «swap», με την απόκρυψη ενός μέρους του κυρίαρχου χρέους, επιτρέποντας έτσι να «φτιασιδωθούν» τα ελληνικά στοιχεία.
  • Δεύτερος είναι ο Μάριο Μόντι, εντολοδόχος πρωθυπουργός της Ιταλίας, διεθνής σύμβουλος από το 2005.
  • Τρίτος τη τάξη ο «δικός μας» Λουκάς Παπαδήμος, κεντρικός τραπεζίτης της χώρας από το 1994 έως το 2002, ο οποίος συμμετείχε στην επιχείρηση «μαγειρέματος» των ελληνικών λογαριασμών από τη Goldman Sachs.
  • Και ο διαχειριστής του δημόσιου χρέους είναι ο Πέτρος Χριστοδούλου, πρώην επιχειρηματίας, νυν επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημόσιου Χρέους - ΟΔΔΗΧ.

Τα άλλα δυνατά ονόματα είναι ο Otmar Issing πρώην πρόεδρος της Bundesbank, o Jim O’Neil εφευρέτης του όρου BRICS (το Ειδικό Χρηματοδοτικό Χρεώγραφο, το οποίο αντιπροσωπεύει την εσωτερική λογιστική μονάδα, αλλά και το συναλλαγματικό διαθέσιμο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου), ο πρώην πρόεδρος της Goldman Sachs εξωτερικού Peter Sutherland που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διάσωση της Ιρλανδίας και τέλος ο Paul Deighton γενικός διευθυντής της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών αγώνων τους Λονδίνου 2012.
Το δίκτυο επιρροής έχει χάσει την αποτελεσματικότητά του, αλλά η κρίση δίνει μια ευκαιρία στη Goldman Sachs να εξασκήσει την επιρροή της. Η ατζέντα με τα ονόματα, καλόν είναι να υπάρχει, αλλά δεν αρκεί λόγω της πολυπλοκότητας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Το παιχνίδι έχει αλλάξει και οι ευρωπαίοι πελάτες της Goldman Sachs ζητούν ένα μίνιμουμ ηθικής. Και είναι η «συσκευασία» που τραυματίζει την εικόνα. Γι’ αυτό το λόγο η τράπεζα θέλει να πλασάρει τους ανθρώπους της, χωρίς να «πέσουν οι μάσκες». Έτσι ποτέ δεν αναφέρεται η σχέση τους, είτε όταν δίνουν συνεντεύξεις είτε όταν αναλαμβάνουν επίσημες αποστολές. ( π.χ. ο Μπαρόζο είχε αναθέσει στο Μάριο Μόντι το 2010 να συντάξει μια μελέτη για την ευρωπαϊκή κοινή αγορά).

Ο Μάριο Ντράγκι δήλωσε ότι δεν είχε καμιά σχέση με το μαγείρεμα των ελληνικών στοιχείων που είχε ενορχηστρώσει, δύο χρόνια πριν την ανάληψη των καθηκόντων του, η Goldman Sachs. Παραιτήθηκε ένα χρόνο πριν τη μεταπώληση του εν λόγω «swap» στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, τη μεγαλύτερη εμπορική τράπεζα της χώρας, η οποία διοικούνταν από τον υπάλληλο της Goldman Sachs: τον κ. Πέτρο Χριστοδούλου, υπεύθυνο σήμερα του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημόσιου Χρέους.

STRATFOR: "Η ελληνική άρχουσα τάξη "έφαγε" τα δάνεια & έφερε χρεοκοπία"

Κόλαφο για την Γερμανία, τους άπληστους δανειστές της Ελλάδας, την ελληνική…«άρχουσα τάξη» που συνεργάστηκε με την Γερμανία, αλλά και τεράστιες ευθύνες στο ευρώ για την καταστροφή του ελληνικού βιομηχανικού ιστού, αποδίδει μελέτη του STRATFOR για τις οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα....

Το γνωστό ινστιτούτο που στελεχώνεται με αναλυτές πρώην υπαλλήλους του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, της CIA και του Αμερικανικού Πενταγώνου και έχει μεγάλη επιρροή στο πολιτικό κατεστημένο στης Ουάσιγκτον, αναφέρει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ένα εφεύρημα της Γερμανίας, η οποία μέσα από τις στάχτες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε έναν άλλο τρόπο για να αναπτυχθεί οικονομικά η ίδια σε βάρος των υπολοίπων κρατών μελών.
Η ευρωζώνη εν συνεχεία αποτέλεσε έναν εξαιρετικό  μηχανισμό της Γερμανίας και πάλιν, για την ανάπτυξη του εμπορίου με τις χώρες-μέλη της ευρωπαϊκής περιφέρειας μέσω του ελευθέρου εμπορίου, το οποίο ασφαλώς ευνοούσε τις γερμανικές εξαγωγές και το εμπορικό ισοζύγιο αφού η Γερμανία πουλούσε φθηνότερα λόγω μεγάλης εσωτερικής αγοράς και παραγωγής!
Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, η οικονομική ολοκλήρωση μέσω του ευρώ έδωσε την ευκαιρία εισόδου στην ελληνική αγορά, σε όποιον Ευρωπαίο το επιθυμούσε, με αποτέλεσμα σχεδόν όλοι οι παραγωγικοί τομείς της οικονομίας της χώρας να βρεθούν σε εξαιρετικά δυσχερή θέση λόγω χαμηλού κόστους εισαγωγών, κάτι που οδήγησε σε μαρασμό και απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας, κυρίως στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Η Γερμανία, σύμφωνα με το STRATFOR, χειρίστηκε το ευρώ με έναν τρόπο ο οποίος οδήγησε την Ελλάδα σε τραγικό αδιέξοδο και το 2010 την ανάγκασε να επιβάλλει μέτρα λιτότητας στους Έλληνες πολίτες, για να σώσει ποιους; Τους άπληστους πιστωτές (που δεν δίσταζαν να δανείζουν συνεχώς χρήματα στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι οι οικονομικοί της δείκτες δεν δικαιολογούσαν τέτοιο δανεισμό) και την ελληνική άρχουσα τάξη!  
Στην ανάλυση αναγνωρίζεται ότι από την Ευρωπαϊκή Ένωση, στα 20 χρόνια ευημερίας, ωφελήθηκε οικονομικά η ελληνική ελίτ και όχι ο απλός λαός, ο οποίος είναι άκρως αμφιλεγόμενο αν κέρδισε κάτι από τον Ε.Ε. και την ευρωζώνη σε σχέση με αυτό που θα κέρδιζε εκτός ευρωζώνης! Η οικονομική ελίτ κέρδισε από τον υπέρογκο δανεισμό.
Και τώρα το ερώτημα που τίθεται από την πλευρά των πολιτών, γράφει η ανάλυση είναι «Ποιος θα σηκώσει το βάρος της κρίσης και της δυσλειτουργίας του συστήματος; Αυτοί που επωφελήθηκαν ή αυτοί που δεν είδαν κάποιο όφελος από αυτό»;
Η ανάλυση καταλήγει σε ένα άκρως ενδιαφέρον συμπέρασμα το οποίο έχει «αριστερό» περιεχόμενο, αλλά έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ακριβώς επειδή του λέει το STRATFOR:  Τα οικονομικά «πακέτα» από τη Γερμανία που υποτίθεται θα βοηθήσουν στη σταθεροποίηση του συστήματος αφήνουν άθικτη επί της ουσίας την ελίτ, ενώ το ακριβώς αντίθετο ισχύει για τους απλούς καθημερινούς εργαζόμενους, οι οποίοι υποφέρουν λόγω δραματικών απωλειών σε μισθούς, συντάξεις και καταστροφή της επαγγελματικής τους καριέρας!
Αν τα λέει αυτά το STRATFOR τότε νομίζουμε ότι ήρθε η ώρα της συνταξιοδότησης για Αλέκα Παπαρήγα και Αλέξη Τσίπρα, των οποίων τα κόμματα που ηγούνται, σε τελική ανάλυση δεν έχουν τολμήσει ακόμα να κάνουν μία σοβαρή ανάλυση για την αποβιομηχανοποίηση της χώρας, ειδικά από την εποχή που αυτή μπήκε στο ευρώ. Και έρχεται το STRATFOR και τα λέει όλα αυτά...

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Σωτήρας ή «μπαμπούλας»;

Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται. Το σύστημα-ΠΑΣΟΚ, που πρωτοστάτησε στην παράδοση της Ελλάδας στο 4ο Ράιχ, με μπροστάρη τον Γιώργο Παπανδρέου τον ΙΙΙ, τον Ευάγγελο Βενιζέλου και τη λοιπή συμμορία των ΜΜΕ και των εργολάβων, από τη μία πλευρά επέβαλε τον Παπαδήμο ως «σωτήρα» και από την άλλη θέλει να τον μεταβάλλει σε μπαμπούλα.
Από τη μία βρίσκονται τα ΜΜΕ, οι τηλεοράσεις και τα συγκροτήματα, με επί κεφαλής τον Αλαφούζο, τον Μπόμπολα και τον ΔΟΛ, που αγιογραφούν τον «σοβαρό»  Παπαδήμο απέναντι στον «ασόβαρο» ΓΑΠ., θέλοντας να μας κάνουν να ξεχάσουμε πως τόσα χρόνια οι ίδιοι λυσσαλέα επέβαλαν τον Γιωργάκη ως σωτήρα και τις επιλογές του ως αναπόφευκτες. Θέλοντας να μας κάνουν να ξεχάσουμε την πραγματικότητα μιας κυβέρνησης που συνεχίζει να είναι κατά 85% ΠΑΣΟΚ.
Και από την άλλη πλευρά τα παπαγαλάκια του δολίου-βλακός που κατέστρεψε τη χώρα θυμήθηκαν αίφνης πως ο Παπαδήμος ανήκει στην Τριμερή Επιτροπή, είναι «τραπεζίτης», πως περίπου αυτός ευθύνεται για όλες τις καταστροφές που έχουν συμβεί και ο ΓΑΠ και το βαθύ ΠΑΣΟΚ «ρίχτηκαν» από τα «συμφέροντα». Ποιοί; Οι κατ’ εξοχήν πράκτορες και υπηρέτες όλων των συμφερόντων, αυτοί που συναγελάζονται στην Τριμερή μαζί με τον Παπαδήμο, τον άνθρωπο που έκανε τις βρώμικες δουλειές του Σημίτη και ήταν ο βασικός οικονομικός σύμβουλος του ΓΑΠ!
Και σ’ αυτό τους το εγχείρημα βρίσκουν κάποτε συμπαραστάτες ορισμένους «αντιμνημονιακούς» που είναι έτοιμοι, εντελώς άκαιρα, να εγκαταλείψουν το μέτωπο της αντιπαράθεσης, με το βαθιά ριζωμένο σύστημα-ΠΑΣΟΚ και να αρχίσουν να ξιφουλκούν μόνο κατά του Παπαδήμου και της… Ντόρας. Ο Πασοκισμός είναι, δυστυχώς, βαθύτατα ριζωμένος στο DNA πολλών προοδευτικών μας και επανεμφανίζεται με κάθε ευκαιρία.
Παίζεται, δηλαδή, ένα διπλό παιγνίδι από το σύστημα ΠΑΣΟΚ. Από τη μια πλευρά να φορτωθούν τα πάντα στον ΓΑΠ και να βγουν λάδι οι εκσυγχρονιστές και οι νταβατζήδες που τον ανέβασαν στην εξουσία, στοιχιζόμενοι πίσω από τον νέο σωτήρα, Παπαδήμο· από την άλλη να γλυτώσουν ο ΓΑΠ το ειδικό δικαστήριο και το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» την κατρακύλα που έρχεται, φορτώνοντάς τα όλα στον… Παπαδήμο! Εξ άλλου έτσι λειτουργούν τα δίπολα: Ο σωτήρας είναι πάντα κατάλληλος και για μπαμπούλας.
Πιστεύουν, όμως, πως θα ξεχάσουμε την επονείδιστη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, τα άθλια μέτρα που θεσπίζονται με ρυθμούς πολυβόλου, την κατεδάφιση της ελληνικής πολιτείας και την οργάνωση ενός κατοχικού κράτους-εχθρό του λαού, υπό τον συντονισμό των Γερμανών της Τρόικας. Τώρα, βρίζοντας ή πανηγυρίζοντας, όλοι ασχολούνται με τον Παπαδήμο των «τραπεζιτών» και της Τριμερούς, προσπερνώντας ότι η άθλια οπερέτα του δημοψηφίσματος και της διαδοχής στην εξουσία που έπαιξε ο ΓΑΠ και τα αφεντικά του έχουν εγκαινιάσει μια άνευ προηγουμένου επέμβαση του ξένου παράγοντα στο εσωτερικό της χώρας. Γιατί, στην πραγματικότητα, οι αποφάσεις για τη χώρα παίρνονται στα ανακτοβούλια του Βερολίνου και των Βρυξελλών και στέλνονται μέσω τελεσιγράφων – όπως το σημερινό, του Όλι Ρεν, που επαναλαμβάνει ότι θέλει έγγραφο πιστοποιητικό φρονημάτων απ’ όλους τους παράγοντες της κυβέρνησης συνεργασίας για να εκταμιεύσει την Ελλάδα την 6η δόση.
Η παρούσα κυβέρνηση έχει ξεκάθαρα διεκπεραιωτικό χαρακτήρα, εφαρμογής των αποφάσεων του ξένου παράγοντα και τήρησης της εσωτερικής τάξης – πράγμα που εξηγεί το γιατί αποτελείται από αυτό το περίεργο μείγμα επιφανών του νεοδοσιλογισμού (Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Λοβέρδος), πολλούς τεχνοκράτες του συστήματος (όπως ο πρωθυπουργός) δυο... φασίστες (Άδωνης και Βορίδης). και λίγο από το «τίποτε» που κρύβει βαθειά στα σπλάχνα της η Ν.Δ:  Αβραμόπουλο και Δήμα.
Επί της ουσίας, ο Παπαδήμος και η κυβέρνησή του είναι η τελευταία προσπάθεια του Συστήματος και της Προστασίας να υλοποιήσει τα συμφωνηθέντα, επικυρώνοντας το καθεστώς της υποδούλωσης. Αν λυγίσει και αυτή υπό το βάρος της αντίστασης του ελληνικού λαού, οι Γερμανοί θα κοιτάξουν να μας εκδικηθούν για την ανυπακοή μας, πετώντας μας έξω με τους χειρότερους δυνατούς όρους, αφού πια θα δοκιμάσουν να απασφαλίσουν τα όπλα που διαθέτουμε. Προς το παρόν, όμως, το σύστημα έχει συσπειρωθεί πίσω από αυτή την τελευταία επιλογή –εξ ου και οι ύμνοι του Βήματος, της Καθημερινής και του ΣΚΑΪ.
Όλοι οι υπόλοιποι επιμένουμε, όπως επιμένει και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που παραμένει αταλάντευτα ενάντια στην πολιτική της Μέρκελ, του μνημονίου, των κατακτητών και των συνεργατών της. Βεβαίως, μπορεί η κυβέρνηση συνεργασίας να εκτόνωσε σε κάποιο βαθμό την δίκαιη οργή που προκαλούσε σ’ όλο τον ελληνικό λαό το ανδρείκελο, που μας έχει όχι μόνο ληστέψει, αλλά και κατεξευτελίσει. Γι’ αυτό και τα ποσοστά αποδοχής του Παπαδήμου ως πρόσωπο καταγράφονται υψηλά στις δημοσκοπήσεις, εξίσου υψηλά…. με την αντίθεση στην πολιτική που είναι εντεταλμένος να υλοποιήσει.
Όμως αυτή η ανακούφιση για την αποχώρηση του ανδρεικέλου δεν πρόκειται να προσφέρει στο σύστημα παρά μια ανάπαυλα ελάχιστων ημερών.
Αυτή η πολιτική δεν πρόκειται να προχωρήσει ούτε με συναινετικά λήφτινγκ, ούτε με επικοινωνιακά τρυκ και εκβιαστικά διλήμματα, απλούστατα γιατί η ανατροπή της είναι πλέον ζήτημα επιβίωσης για τον ελληνικό λαό.
Χρέος όλων όσων αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση του ελληνικού λαού από τα δεσμά του, είναι να μεταθέσουμε την συζήτηση από τους μπαμπούλες στους ενόχους και την πολιτική τους. Μόνον έτσι θα γκρεμίσουμε τον πολιορκητικό κριό της συναίνεσης. Αυτό είναι και το μοναδικό κριτήριο για να αποδώσουμε στον καθένα τις ευθύνες που του αναλογούν.
Πηγή: ‘Κίνηση Πολιτών Άρδην’

Το Λίκνο της Δημοκρατίας ακόμη συγκινεί τους Λαούς του Κόσμου.....

...Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.»...


Ο καθηγητής του Κολούμπια MARK MAZOWER έγραψε στους New York Times, για το λίκνο της Δημοκρατίας, την Ελλάδα…


«Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιο της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ίσως προκαλεί έκπληξη που αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα...
Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης. Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από... τη φυλακή της αυτοκρατορίας.
Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. "Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου", έγραψε ο Σέλεϊ στο ποίημά του "Ελλάς", "το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! "
Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της...
Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός...νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην "ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη" στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο.
Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.
Η ελληνο - τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία. Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Άξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο - ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα.
Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας. Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή.
Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης.
Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη - μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.
Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ένωση. Προανήγγειλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του '90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη.
Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ένωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή. Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του '90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα θέσει το ερώτημα: "ποιο θα είναι το μέλλον της ηπείρου;".
Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη - κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα.
Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.»

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται ... Η Διεθνής εποπτεία του 1898 ...

Οι δανειστές των Ελλήνων, με πρώτη τη Γερμανία, τα ήθελαν όλα απ την Ελλάδα. 
Γελοιογραφία στο πλαίσιο της προπαγάνδας για να δεχτεί ο ελληνικός λαός τη διεθνή επιτροπεία. Είχε δημοσιευτεί σε αγγλική εφημερίδα και αναδημοσιεύτηκε από το «Άστυ» της Κυριακής 22 Φεβρουαρίου 1898, μία ημέρα μετά την ψήφιση του νόμου περί του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Η Θεσσαλία, σκλαβωμένη στους Τούρκους από τον ατυχή Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, θα απελευθερωθεί μόλις η Ελλάδα καταβάλει τις πολεμικές αποζημιώσεις στην Οθωμανική Αυτοκρατορία…Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία εγγυώνται τη συγκεκριμένη ελληνική οφειλή και μας δανείζουν για να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας… Οι τρεις χώρες έχουν τη μορφή ναυτών, που αναφωνούν θυμωμένοι προς τον Τούρκο: «Αρκεί! Παλιάνθρωπε! Πάρε τον παρά σου και άφησε το κορίτσι»! Το αναγκαστικό αυτό δάνειο έσφιξε ακόμη περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό των Ελλήνων…
Η διεθνής εποπτεία, όπως κομψά ονομάζεται η ουσιαστική εκχώρηση αρμοδιοτήτων, όχι μόνο οικονομικών, αλλά στην ουσία πολιτικών, στην τρόικα, με αφορμή τις ελληνικές οφειλές προς κράτη και ιδιώτες κερδοσκόπους, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για την Ελλάδα. Πριν από σχεδόν 114 χρόνια τον Φεβρουάριο του 1898, η Ελλάδα έμπαινε σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, εξαιτίας της χρεοκοπίας του 1893, των τεράστιων οφειλών από τα δάνεια σχεδόν όλου του 19ου αιώνα στις μεγάλες δυνάμεις της εποχής αλλά και στους ιδιώτες, τράπεζες και φυσικά πρόσωπα. Ο νέος διεκδικητής ελληνικού χρήματος ήταν η Τουρκία, νικήτρια του σύντομου ελληνοτουρκικού πολέμου, του επιλεγόμενου ατυχή, τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1897, που ακολούθησε την ελληνική κατοχή της Κρήτης. Η Ελλάδα βρέθηκε σε απόλυτη απομόνωση. Οι δανειστές πίεζαν να πάρουν όλα τα ποσά που είχαν δανείσει, η Τουρκία αξίωνε την άμεση καταβολή της αποζημίωσης των 95 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων που είχε αναγκαστεί η Ελλάδα να συμφωνήσει ότι θα πλήρωνε, με βάση τη συνθήκη ειρήνης του Σεπτεμβρίου του 1897, την οποία επέβαλαν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής. Στο άρθρο 2 της συνθήκης προβλεπόταν πως η καταβολή της αποζημίωσης δεν θα καθυστερούσε την ικανοποίηση των παλαιών δανειστών της Ελλάδος και προέβλεπε την ίδρυση επιτροπής Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου από αντιπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων (Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Ιταλία, Αυστρία). Η Επιτροπή αυτή θα βρίσκονταν μονίμως στην Αθήνα και θα επέβλεπε την τήρηση των συμφωνιών, την εξόφληση των δανειστών της Ελλάδας και την καταβολή της αποζημίωσης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία! Η συμφωνία την οποία αναγκάστηκε να υπογράψει η Ελλάδα προέβλεπε επίσης ρήτρα σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα όφειλε να εξασφαλίσει την ψήφιση των όρων της από την ελληνική βουλή!
Οι εκπρόσωποι των μεγάλων δυνάμεων, προστάτες στην ουσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά και των δικών τους συμφερόντων, εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα από τον Οκτώβριο του 1897, πριν καν ψηφιστεί το σχετικό νομοσχέδιο από την ελληνική βουλή, το οποίο οι ίδιοι συνέταξαν! Και από τις 21 Φεβρουαρίου 1898, όταν το ελληνικό κοινοβούλιο ψήφισε τους όρους της συνθήκης και τους έκανε νόμο (όπως είχε… προαναγγελθεί από τη συνθήκη ειρήνης του Σεπτεμβρίου του 1897), εγκαταστάθηκαν πλέον κανονικά και με το νόμο περίπου ως κυβερνήτες στη χώρα…
Οι σκληροί Γερμανοί…
Ο τότε πρωθυπουργός Αλέξανδρος Ζαΐμης, μετέπειτα Ύπατος Αρμοστής Κρήτης και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που είχε διαδεχθεί τον Σεπτέμβριο τον παραιτηθέντα Θεόδωρο Δηλιγιάννη, προσπάθησε να πετύχει μείωση της ξένης επέμβασης στη διοίκηση της χώρας. Άγγλοι, Γάλλοι, Ιταλοί κλπ, το συζητούσαν, αλλά η Γερμανία του Κάιζερ Γουλιέλμου Β’, που είχε τη σκληρότερη στάση, δεν το δέχτηκε.
Η Διεθνής Επιτροπή Ελέγχου, όπως ονομαζόταν, ανέλαβε καθήκοντα οικονομικής διαχείρισης, αλλά στην ουσία πολιτικής διοίκησης, αφού αποφάσιζε και για τις προσλήψεις, τις προαγωγές και τις μεταθέσεις στον δημόσιο τομέα, ενώ έλεγχε και υπέγραφε ακόμη και την αλληλογραφία!!! Τα δάνεια που όφειλε η Ελλάδα χωρίστηκαν σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με την παλαιότητα τους και υπολογίστηκε τόσο ο τόκος για τα 4 χρόνια της πτώχευσης, από το 1893. Τα δάνεια σε καιρό πτώχευσης η Ελλάδα δεν τα αναγνώριζε, αλλά φυσικά οι αποφάσεις δεν ήταν πλέον δικές της… «Διευκολύνθηκε» για την περίοδο αυτή με το να χρεωθεί ένα πιο χαμηλό επιτόκιο… Επιβλήθηκε επίσης νέα ισοτιμία της δραχμής ως προς τα ξένα νομίσματα, που φυσικά ήταν ευνοϊκή για τους δανειστές, ενώ αφαιρέθηκε από την κυβέρνηση το δικαίωμα να κόψει χρήμα στο ελληνικό νομισματοκοπείο.
Στην ουσία καταργήθηκε η ελληνική κυβέρνηση και καταλύθηκε η εθνική κυριαρχία . Οι Έλληνες είχαν μπει επίσημα σε μια μορφή διεθνούς κατοχής. Φυσικά ο Ελληνικός στρατός υπήρχε μόνο στα χαρτιά, καθώς δεν υπήρχαν πόροι για την συντήρηση του, δεν αγοραζόταν πολεμικό υλικό, δεν γίνονταν ασκήσεις και η στρατιωτική θητεία είχε ελαχιστοποιηθεί.
Η πρώτη απόφαση που πήρε αφορούσε στην εκμετάλλευση των βασικών πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας ώστε τα έσοδα να χρησιμοποιηθούν για τα δάνεια. Έτσι στους ξένους επιτηρητές εκχωρήθηκαν, τα κρατικά μονοπώλια άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιόχαρτων, σμύριδος, τσιγαρόχαρτου (θα απέφεραν, όπως υπολογίστηκε, 12.300.000 δραχμές, ο φόρος καπνού (6.600.000 δρ.), τα τέλη χαρτοσήμου (10.000.000 δρ.) και οι δασμοί του τελωνείου Πειραιά (10.700.000 δρ.)
Το εναλλακτικό σχέδιο, αν δεν γινόταν δυνατή η είσπραξη των ποσών αυτών, προέβλεπε την εκχώρηση των δασμών από τα τελωνεία, Λαυρίου (πρόβλεψη για είσπραξη 1,5 εκατ. δραχμών), Πατρών (2,4 εκατομ.), Βόλου (1,7 εκατομ.), Κέρκυρας (1,6 εκατομ.)
Όταν λειτούργησε η επιτροπή του Ελέγχου, οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις χορήγησαν νέο δάνειο 170.000.000 χρυσών φράγκων ώστε η Ελλάδα να πληρώσει την πολεμική αποζημίωση στην Τουρκία για την πολεμική της ήττα και να αντιμετωπίσει το τρέχον υψηλό της έλλειμμα. Μας χορήγησαν δηλαδή δάνειο για να δυσχεράνουν ακόμη περισσότερο την ελληνική θέση, καθώς το επιτόκιο ήταν αρκετά υψηλό…
Ένα μεγάλο μέρος των εσόδων συλλέγονταν από την “Εταιρεία Διαχειρίσεως Μονοπωλίων”, η οποία ήταν εισηγμένη στο Χρηματιστήριο της Αθήνας.
Μέχρι… το 1978!!!
Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος διατηρήθηκε στη χώρα μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά τα τελευταία δάνεια ξεπληρώθηκαν το…1978!! Τότε μάλιστα έκλεισε και το γραφείο του ΔΟΕ στην Αθήνα.
Τα πρώτα χρόνια, υπό την απίστευτη πίεση των μεγάλων δυνάμεων, έγιναν μερικά βήματα. Το δημόσιο χρέος συνολικά ανερχόταν σε 94.000.000 δραχμές περίπου, το οποίο αποπληρωνόταν με ετήσιες καταβολές 2.000.000 δραχμών. Αποφασίστηκε ακόμα να μη λάβει το κράτος άλλα δάνεια, έως ότου αποπληρωθούν τα παλιότερα. Από τους κρατικούς προϋπολογισμούς των ετών 1899-1909 οι επτά είχαν πλεόνασμα. Τα ελλείμματα κατά τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας είχαν να κάνουν σε μεγάλο βαθμό με την προσπάθεια για την αναδιάταξη των στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας, κίνηση απαραίτητη και με προοπτική, όπως απέδειξαν οι κατοπινές εξελίξεις.
Στη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα το δημόσιο χρέος είχε επιβαρυνθεί σε συνάρτηση με τα μεγάλα έξοδα των πολέμων αλλά και το γενικότερο κοινωνικό κόστος που προκαλούσαν. H δυνατότητα να καλυφθεί κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων ήταν ουσιαστικά ανέφικτη. Υπήρχε όμως η ελπίδα των μεταπολεμικών διευθετήσεων, κυρίως των συμμαχικών πιστώσεων, που θα βελτίωνε την κατάσταση των δημόσιων οικονομικών. Οι πιστώσεις αυτές μόνο κατά ένα μέρος τους έφτασαν, ενώ έπαψε οριστικά η ροή τους μετά το 1920 εξαιτίας και της πολιτικής αλλαγής που συνέβη τότε. Τα δημόσια οικονομικά δεν ήταν σε θέση να υποστηρίξουν τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Το κόστος αυξανόταν προοδευτικά, η εξασφάλιση εξωτερικής δανειοδότησης απέτυχε παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες. Έτσι, επιβλήθηκε εσωτερικό δάνειο, ενώ αργότερα διχοτομήθηκε το νόμισμα, για να καλυφθούν τα έξοδα μέχρι το φθινόπωρο του 1922.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Το Αγγλικό δίκαιο για το ελληνικό χρέος «καίει τη σωτηρία της χώρας»

Γιατί Βρυξέλλες, Βερολίνο και Παρίσι λύσσαξαν να μη γίνουν εκλογές; Γιατί θέλουν γραπτές εγγυήσεις από τον Σαμαρά και γιατί περιορίστηκαν στις προφορικές όταν δεν τις έδωσε; Γιατί επιμένουν τόσο πολύ στη γρήγορη ανάληψη νέων δεσμεύσεων από τη Βουλή; 
Γιατί Τράπεζες και Κομισιόν υπερβαίνουν κάθε εσκαμμένο στις σχέσεις με μέλος της ΕΕ, πότε απευθύνοντας ωμά τελεσίγραφα και πότε επιβάλλοντας κυβέρνηση ή περίπου διορίζοντας Πρωθυπουργό; Εξηγούνται όλα από την οργή για τον Παπανδρέου; Τέτοια ομοβροντία ωμότατων πιέσεων ασκήθηκαν μόνο στην περίπτωση του δημοψηφίσματος για το Σχέδιο Ανάν, όταν παιζόταν η ύπαρξη κυρίαρχου κράτους στην Κύπρο και τα δικά τους δικαιώματα στο νησί. Ακούμε καθημερινά τις φοβερές καταστροφές που θα πάθουμε αν δεν εφαρμοστεί η 26η Οκτωβρίου. Κανείς δεν μας εξηγεί όμως σε τι αποβλέπουν, ή τι φοβούνται, όσοι ασκούν τις τρομερές πιέσεις. Απλώς νευρίασαν ή περιμένουν στ’ αλήθεια να σώσουν την Ελλάδα και την Ευρώπη, με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής που, όπως και οι προηγούμενες, μόνο ειρωνεία προκαλούν στις εφημερίδες τους και τις αγορές; Ακόμη κι ένας σύμβουλος του Σόιμπλε βγήκε την επόμενη μέρα και δήλωσε ότι η συμφωνία δεν θα περπατήσει, θα χρειαστεί πολύ μεγαλύτερο κούρεμα!
Στην αρχή έλεγαν ότι όσα γίνονται στην Ελλάδα ήταν απαραίτητα για να μην χρεοκοπήσουμε. Το τελευταίο δεκαήμερο, το τροπάρι άλλαξε: αν δεν τα κάνουμε, θα μας διώξουν από το ευρώ. Γι’ αυτό κόβονται μισθοί και συντάξεις, απολύονται εργαζόμενοι, περιορίζονται επιδόματα τυφλών και αναπήρων, στενάζουν νοσοκομεία και σχολεία, διαλύεται κράτος, οικονομία, κοινωνία, άμυνα, βουλιάζει και καταστρέφεται μια ολόκληρη χώρα ενώπιον μας.
Το τελικό επιχείρημα που, λέγεται, έπεισε τον Σαμαρά να αλλάξει εν μια νυχτί την πολιτική του, ήταν ότι θα χρεωθεί έξοδο από την Ευρώπη, αν δεν συμφωνήσει στην άμεση ψήφιση από τη Βουλή της δανειακής σύμβασης και την εφαρμογή της 26.10.11.
Τι θα λέγατε αν μαθαίνατε ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο; Ότι ‘η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου και η νέα δανειακή σύμβαση είναι φτιαγμένες όχι για να λύσουν το ελληνικό πρόβλημα ή να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ, αλλά για να φύγει από το ευρώ χωρίς συνέπειες για τη Γερμανία, τη Γαλλία και τις τράπεζές τους; Ακριβέστερα, για να είναι Βερολίνο, Παρίσι και Τράπεζες έτοιμες για το ενδεχόμενο και εξόδου και παραμονής στο ευρώ της Αθήνας;’.......

Ένας μαρξιστής από τα παλιά και η «Αντάντ του Ευρώ»

 «Το φιλελεύθερο κόμμα – το μοναδικό κόμμα που κατόρθωσε να ενσαρκώσει τους εθνικούς σκοπούς του ελληνικού κεφαλαίου και εργάσθηκε για την ολοκλήρωσή τους – ανέλαβε φανερά πια την εσωτερική επίθεση, ενώ όλος ο διπλωματικός, πολιτικός και στρατιωτικός μηχανισμός της Αντάντ τέθηκε στην υπηρεσία του. Η Ελλάδα έπρεπε να μπει στο πόλεμο μαζί με την Αντάντ…
… την ιστορική σημασία ενός τέτοιου σκοπού, την οικονομική του αξία, μονάχα ένα καθαρά αστικό κόμμα μπορούσε να αντιληφθεί. Και τέτοιο κόμμα ήτανε το Βενιζελικό. Η μαχητικότητά του, η αποφασιστικότητα του αρχηγού του, η δύναμη και θάρρος με το οποίο πάλεψε, το αναδείξανε στην αστική συνείδηση ενώ το καταρρίψανε στη λαϊκή. Από τότε το κόμμα αυτό προσπαθεί να αντικαταστήσει την έλλειψη της λαϊκής εμπιστοσύνης, που μεγάλωνε προοδευτικά με την εμπιστοσύνη των ξένων ιμπεριαλιστών. Χάνει την εμπιστοσύνη του λαού, κερδίζει την εμπιστοσύνη της Αντάντ. Χάνει την εμπιστοσύνη του στρατού, κερδίζει την εμπιστοσύνη του ξένου στρατού. Σημασία έχει ο σκοπός, όχι τα μέσα.
Αν ο βασιλιάς δε θέλει πόλεμο, θα φύγει. Το κεφάλαιο είναι ανώτερο από το βασιλιά. Το συμφέροντά του ανώτερα από τα δυναστικά…
Αν ο λαός δεν θέλει πόλεμο γιατί τον «διέφθειρε» η βασιλική προπαγάνδα, θα υποχρεωθεί να τον θελήσει με τη βία. Αν η κυβέρνηση είναι με τη δυναστεία, θα οργανωθεί μια άλλη κυβέρνηση. Αν το σύνταγμα δεν το επιτρέπει, θα ανατραπεί το σύνταγμα. Η Ελλάδα πρέπει να μπει στο πόλεμο. Είναι η «μοναδική» ευκαιρία να «λύση» το εθνικό μας ζήτημα».
Έτσι ανέγνωσε ο Σεραφείμ Μάξιμος τη περίοδο του «εθνικού διχασμού» του 1916, στο βιβλίο του «Κοινοβούλιο ή Δικτατορία». Στο ίδιο βιβλίο, ο σπουδαίος Έλληνας μαρξιστής, προσπαθεί να βγάλει συμπεράσματα από όλη την ταραχώδη εμπειρία του μεσοπολέμου για τις σχέσεις της ελληνικής αστικής τάξης με τους θεσμούς αντιπροσώπευσής της. Τα συμπεράσματα που βγάζει είναι ενδεικτικά και για το σήμερα. Για τον Μάξιμο η ανάπτυξη και η δυναμική του κεφαλαίου στην Ελλάδα ταυτίζεται από την συνύπαρξη του κοινοβουλευτισμού με τον αντικοινοβουλευτισμό. Όπως λέει χαρακτηριστικά «η δικτατορία είναι φορέας και στυλοβάτης του κοινοβουλευτισμού και ο κοινοβουλευτισμός φορέας της δικτατορίας, το αποτέλεσμα είναι ένας ιδιότυπος κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός».
Πόσο κοντινό φαίνεται έτσι το 1920. Για το ελληνικό κεφάλαιο τα διλήμματα μπαίνουν σήμερα με τον ίδιο τρόπο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τη μεγάλη «Αντάντ του Ευρώ και της ΕΕ». Αποτελεί στρατηγική επιλογή που με κάθε τρόπο θα υπερασπιστεί, «εθνικό» στόχο επιβίωσης. Για το πόσο εθνικός είναι αυτός ο «εθνικός» στόχος και πραγματικά ποια κοινωνικά στρώματα εξυπηρετήθηκαν από αυτή τη στρατηγική το νιώθει ο κάθε εργαζόμενος σήμερα. (ανάλυση του Γ. Τριανταφυλλόπουλου).
Από τα αστικά κόμματα, αυτό που αποφάσισε στη κυριολεξία να διαλυθεί με στόχο να φέρει εις πέρας αυτή την ιστορική αποστολή ήταν το ΠΑΣΟΚ. Σε αυτό το σχέδιο χρησιμοποιήθηκε κάθε δυνατό μέσον, η κρατική καταστολή, η προπαγάνδα των ΜΜΕ και όλα μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο εκφασισμού και επίθεσης στα λαϊκά στρώματα που αντιστέκονταν. Για να μη χαθεί το στοίχημα της Ευρωπαϊκής προοπτικής του κεφαλαίου πραγματοποιείται ένας μαζικός εξευγενισμός μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Όμως αυτό δεν αρκεί, για να κερδίσει περαιτέρω τη συνεργασία της Δύσης προχωράει ακόμη παραπέρα και ταυτίζει τη στρατηγική του Ευρώ με το νέο «εθνικό» σχέδιο. Υπάρχουμε «χάρη στη Δύση» έγραφε Νίκος Χρυσολωράς στην Καθημερινή’, για να υπενθυμίσει που βρισκόμαστε.
Ποίος όμως θα μπει μπροστά στη νέα αυτή καμπή; Το ΠΑΣΟΚ με επιτυχία τα κατάφερε ως εδώ αλλά δε μπορεί πλέον. Βλέπετε όπως και τη δεκαετία του ‘20, η μετατροπή του κοινοβουλίου σε εφαλτήριο πολιτικών λιτότητας, οδήγησε σε διακοπή των δεσμών μια δεδομένη στιγμή ανάμεσα στο «κυρίαρχο λαό» και στους αντιπροσώπους του. Το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης δε μπορεί να πείσει κανένα, ο κοινοβουλευτισμός παύει να είναι χρήσιμος σαν μέθοδος καταπίεσης. 
Η μόνη λύση είναι να γίνει μια άτυπη δικτατορία. Συνένωση όλων των κομματικών αστικών δυνάμεων, ασχέτως των συσχετισμών στη κοινωνία (από τα αριστερά μέχρι τα δεξιά) ώστε να περάσει η δανειακή σύμβαση, να εγγυηθούμε στους Ευρωπαίους «συμμάχους» νέα μέτρα, και πάνω από όλα να δοθεί μια ευκαιρία ανασυγκρότησης του πολιτικού δυναμικού του κεφαλαίου που θα οδηγήσει σε εκλογές. Τότε και μόνο τότε έχει σημασία η «λαϊκή ετυμηγορία». Όπως παρατηρούσε και ο Μάξιμος: «Νέες εκλογές είχαν έννοια για τη μπουρζουαζία τότε μονάχα, όταν μπορούσε να κινητοποιήσει νέες δυνάμεις και νέα κεφάλαια, αφού τα παλιά τα είχε εξαντλήσει σε οικονομικές επιθέσεις κατά του λαού, του προλεταριάτου, των μικροαστικών μαζών».  
Μέχρι τότε όμως ποιος θα αναλάβει; Εδώ είναι ένα άλλο στοιχείο της πτώχευσης των αστικοδημοκρατικών θεσμών. Εκεί που δε μπορεί η πολιτική θα αναλάβει άμεσα η Αγορά: Πρωθυπουργός ένας εκπρόσωπος του Κεφαλαίου. Ένας πετυχημένος επιχειρηματίας που θα μας συμμαζέψει. Έτσι φθάνει ο Παπαδήμος, ο διεθνούς φήμης τραπεζίτης. Η χούντα των Τραπεζών προσωποποιημένη και το κοινοβούλιο ένα φύλο συκής. Ο «εθνικός» στόχος μπορεί να ολοκληρωθεί καθώς ο τραπεζίτης θα «αναλάβει» μόνο αν το κοινοβούλιο δεχτεί τις προϋποθέσεις:
«Οι όροι του τέως αντιπροέδρου της ΕΚΤ έχουν ως εξής: Πρέπει να υπάρξει υπογραφή των δύο κομμάτων τουλάχιστον για τους όρους του προγράμματος όπως ζητούν οι Βρυξέλλες \ Μεγαλύτερη συμμετοχή πολιτικών στελεχών της ΝΔ στο νέο κυβερνητικό σχήμα \ Η κυβέρνηση δεν μπορεί να εμπίπτει σε χρονικούς περιορισμούς. Δηλαδή, η 19η Φεβρουαρίου είναι ενδεικτική».
Σε αυτή τη στιγμή που όλοι έχουν συναδελφωθεί στην υπηρεσία του κεφαλαίου, πρέπει να τελειώνουμε με τις αυταπάτες που μας φέρανε μέχρι εδώ. Δεν υπάρχει επιστροφή στα συμβόλαια του παρελθόντος και χώρος για δημοκρατικές ουτοπίες στα πλαίσια του συστήματος. 20 χρόνια μετά το «τέλος της ιστορίας» τα λόγια του Λένιν ακούγονται τόσο μακρινά και τόσο κοντά:
«Η ως το τέλος ανάπτυξη της δημοκρατίας, η αναζήτηση των μορφών αυτής της ανάπτυξης, ο έλεγχος τους στη πράξη κλπ, αποτελούν ένα από τα συστατικά καθήκοντα της πάλης για την κοινωνική επανάσταση. Κανένας δημοκρατισμός χωριστά παρμένος δε θα δώσει το σοσιαλισμό, στη ζωή όμως ο δημοκρατισμός δεν «θα παρθεί» ποτέ «χωριστά» με άλλα φαινόμενα, θα ασκεί την επιρροή του και στην οικονομία, θα προωθεί το μετασχηματισμό της, θα δέχεται την επίδρασή της οικονομικής εξέλιξης κλπ. Αυτή είναι η διαλεκτική της ζωντανής ιστορίας.»

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

ΕΛΛΑΔΑ ΤΕΛΟΣ ... Έλληνες ξεσηκωθείτε...

ΜΕ ΤΗΝ ορκωμοσία της 11/11/11, της «μεταβατικής» κυβέρνησης Λουκά Παπαδήμου η χώρα διαχειριστικά πέρασε οριστικά στη «μεταπολιτική» περίοδο, σαν συνέπεια αδυναμίας του πολιτικού συστήματος και κύρια των δύο κόμματων εξουσίας να διαχειριστούν την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών….
Η εισαγωγή στα σχόλια της ελληνικής πολιτικής κατάστασης των τελευταίων ημερών, είναι απ’ το άρθρο του Σπύρου Γκανή ‘Ελλάδα Καληνύχτα…’ στην ιστοσελίδα του ‘Αντίκρυ’.
Κλείνω χωρίς περιττά λόγια, αναφερόμενος στην Νέα Γερμανική και Κατοχική πλέον κυβέρνηση του νέου ‘Λογοθετόπουλου’, Λουκά Παπαδήμου, με τις κάτωθι ρήσεις,
· ‘η πόλις εάλω’, ήταν τα λόγια του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου κατά την άλωση της Κωνσταντινούπολης απ’ τους σημερινούς μας, ‘άσπονδους φίλους’ Τούρκους. Μια άλωση που ήταν το τελικό αποτέλεσμα ενός διαλυμένου κράτους, μιας πλήρους διεφθαρμένης, οικονομικά και πολιτικά της άλλοτε κραταιάς Βυζαντινής αυτοκρατορίας, μιας διαφθοράς και μιας διάλυσης η οποία άρχισε με την συνδρομή των ‘δυτικών φιλικών’ κρατών, Βλέπε πλιατσικολόγοι σταυροφόροι.
·  ‘μπήκαν στην πόλη οι οχτροί’, τραγουδούσε ως άλλος προφήτης ένας απ’ τους μεγάλους έλληνες τραγουδιστές – επαναστάτες της εποχής μας. Ο Νίκος Ξυλούρης.

Τα υπόλοιπα λόγια είναι περιττά……Όποιος θέλει να καταλάβει κατάλαβε….!!!