Ο άνθρωπος, από ποιητής πολιτιστικών
δημιουργημάτων, μας παρουσιάζεται σαν μοναδικός ποιητής του σύμπαντος. Οι
ουρανοξύστες μας εμποδίζουν να δούμε τη συμπαντική οικία του Θεού. Κάτω από τον
πηλό της ανθρώπινης μυρμηγκοφωλιάς μας, αδυνατούμε να δούμε τον ουρανό.
Είμαστε άδικοι, γι αυτό εκτιμούμε το έργο
περισσότερο από τον εργάτη. Παρατηρούμε έναν μεγαλοπρεπή καθεδρικό ναό με
θαυμασμό, αλλά ταυτόχρονα κοιτάζουμε με μεγάλη περιφρόνηση τους ανθρώπους, λες
κι ο ναός αξίζει να θαυμάζεται περισσότερο από τους ανθρώπους που τον έφτιαξαν,
τους δημιουργούς.
Συχνά παρατηρούμε επίσης με θαυμασμό τη φύση,
αλλά λησμονούμε τον δημιουργό της, λες και το κτιστό αξίζει περισσότερο από τον
Κτίστη του. Παρατηρούμε τον άνθρωπο
στο ρόλο που διαδραματίζει στον κόσμο αυτόν, αλλά τον θαυμάζουμε περισσότερο
από Εκείνον που τον έπλασε και τον
όρισε σε αυτόν τον ρόλο.
Αυτή είναι η πλάνη από την οποία προέρχεται η
τραγωδία της πίστης που ταλανίζει τις ψυχές μας.
Πηγή: ‘έγραψε ο Άγιος Νικόλαος
Βελιμίροβιτς’
