ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ

Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά! Ρήγας Φεραίος

“Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι`θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία.” Ανδρέας Κάλβος

Μέσα στον ορυμαγδό της αλλαγής του κόσμου και τον πόνο ψυχής του σήμερα που χάνει, σαν άμμο μέσα από τα δάχτυλά του, τις αξίες του χθες, έρχονται στιγμές, που μου λεν κάποιοι φίλοι:

«Τί αγωνίζεσαι, άνθρωπε! Δεν καταλαβαίνεις ότι το ποτάμι μας είναι στραβό, ότι είναι ο φταίχτης, αυτό που έχει στραβές όχθες, και, σα λαός, πρέπει να πληρώσουμε! Να πληρώσουμε, γιατί ο ρους μας, ρεμπελεύοντας στα “ρόζνοα”, “ρόζπνοα” και “ροζοφανή” ρεζιλέματα των “realities”, “ρουτίνιασε τη ρουτίνα του στο ραχατλίδικο ραγιαδισμό και στον παχυδερμιαίο ωχαδερφισμό· στο ρυπαρό ρασιοναλιστικό ρεαλισμό, αλλά κι ακόμα, στην ρεπιασμένη και ρηξοθέμιδα ρουσφετολογία, στις χρηματικές ή χρηματιστηριακές ραδιουργίες, ρεμούλες και ρεγάλα, ως και στην αλλαξοραχιαία τρυφηλότητα”!

Εξάλλου, στη διακυβέρνηση των πέντε ηπείρων τα ατομικά δικαιώματα δε μετράνε, αφού, σαν αποστήματα τα σπάνε, ενώ και τα εθνικά θέματα δε χωρούν κι ούτε χωράνε ως έχουν, αλλά, ως “ομελέτα”, τα μαγειρεύουν κατά τις ορέξεις τους! Δεν βλέπεις ότι η υπόθεση είναι χαμένη! Η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι εδώ και δεν αστειεύεται. Δεν σου το δείχνει, ξεκάθαρα, το ξεθάρρεμα των μουγκρητών των υποχθόνιων οντοτήτων! Τί θέλεις τώρα; καμιά εξορία στης ιστορίας τα περίχωρα; ή σε κάποιο σκαρί Αιγαιοπελαγίτικο, όπου το Ελληνικό σου διαβατήριο δε θα έχει, πλέον, καμιά ισχύ! Δεν το βλέπεις ότι θα βγεις ζημιωμένος; Γιατί “δεν κάθεσαι … στ’ αυγά σου”! Και εν τέλει, γιατί αγωνίζεσαι! Ποιός είναι ο λόγος»!

Απαντώ, λοιπόν, και λέω…

Παίρνω την άδεια από τον ουρανό της καρδιάς μου, και με την αξίνα του πνεύματος, σκαλίζω διασαλπίζοντας την ΑΛΗΘΗ αλήθεια στους τόμους των σαλπισμάτων των αιώνων, με τούτα τα, εντελέχεια έχοντα, και εκ Θεού, αείποτε, εκπορευόμενα και εντελλόμενα ρήματα:

Ακόμα κι αν των αιώνων, ο μεγαλύτερος φταίχτης, ήμουν! Ακόμα κι αν δε στάθηκα πάντοτε, στο ύψος του υψηλού προορισμού μου. Κι αν εθελοτυφλούσα στο κατρακύλημα του σκάφους μου, ακόμα και τότε. Κι αν, ακόμα, ναρκώθηκα από συβαρίτικους επίπλαστους παραδείσους. Κι αν έβλαψα τον εαυτό μου, ιδιοχείρως. Ακόμα και τότε: Θέλω, ως εννοιόσημος και ενδόκαρπος λαός, αυτεξούσιος να είμαι! να μη με ορίζουν άλλοι!

Δικαιούμαι να έχω και να εφαρμόζω, απαρέγκλιτα, το Σύνταγμά μου. Αυτό που έφτιαξα με αγάπη, ιδρώτα, πόνο και αίμα, μέσα από τις προαιωνίως αιώνιες παρακαταθήκες των προγόνων μου· από την αυτοθυσία του τιτάνα Προμηθέα και των ημίθεων Ορφέα και Ηρακλή· από τη σύλληψη και εφαρμογή των πανανθρώπινων οραματισμών των πολιτών, πρώτα, και πολιτικών, ύστερα, Σόλωνα και Λυκούργου, Κλεισθένη και Περικλή· από τις ένθεες θεωρήσεις, της ψυχής και του σύμπαντος κόσμου, των φιλόσοφων Πυθαγόρα και Ηράκλειτου, Σωκράτη, Πλάτωνα και Αριστοτέλη, και από τα υψηλόθωρα δημιουργήματα τόσων άλλων, πανυφήλιου ακτινοβολίας προσωπικοτήτων, ων ουκ έστι αριθμός, μέχρι τους αστερισμούς των κοινοτήτων των Αμπελακίων και της Χάρτας και του Θούριου του Ρήγα, το ελπιδόχρωο, ανθρωπογενές και φιλάνθρωπο, πρώτο Σύνταγμα της Επιδαύρου, τα αγνά και λαμπερά, διαχρον

ικώς, ήθη, έθιμα και παραδόσεις του τόπου αυτού, κι ακόμα, τους άχραντους πόθους του Έλληνα, όπως αυτοί αναβρύζουν από τα δημοτικά τραγούδια του, και τους αμέτρητους πηγαίους αγώνες του απλού λαού, για αγάπη και δημοκρατία, για δικαιοσύνη, για ελευθερία, ανεξαρτησία, μέσα από το σεβασμό κάθε υπόστασης.

Επιπλέον, δεν απεγκλιμάτισα κανένα περιβάλλον, τουλάχιστον συνειδητά, και δεν εγκλημάτησα κατ’ ουδενός, πολύ δε περισσότερο, δεν δημιούργησα με βόμβες, εκατόμβες θυμάτων αθώων, είτε παγκόσμιες συρράξεις, προκαλώντας, είτε αναλαμβάνοντας καθήκοντα παγκόσμιου αστυνόμου ή τρομοκράτη. Κι ακόμα, ουδέποτε έχτισα οποιοδήποτε κοσμοφόνο ή ρεβανσιστικό ράιχ.

Κι αν, διψασμένο ποτάμι εγώ, χρωστώ σε κάποιους, υλικές ασημαντότητες, οι πιστωτές μου, αυτές οι ορφνόνερες ορδές κυνηγών υποψήφιων θυμάτων, δεν είναι λιγότερο άμοιροι ευθυνών από μένα!

Έπειτα, δεν ζημίωσα κανένα, περισσότερο, απ’ ότι, η συναλλαγή μαζί του, ζημίωσε και πλήγωσε βάναυσα τα μύχια μου και κάθε προοπτική αληθούς προόδου του έρμου αυτού τόπου! Ούτε, φυσικά, το αγνάντι θεατό χρέος μου είναι το πραγματικώς υπάρχον, αυτό που θα είχα την υποχρέωση να πληρώσω, αν οι ερπετόκυνες των παγκόσμιων αρχόντων δεν έδειχναν με τα ιοβόλα τους δήγματά το γνωστό σενάριο! Και, πάντως, δε θα υπήρχε αυτή η ανάγκη και δε θα υπέκυπτα ως κράτος, αν, ως κράτος, δεν τελούσα υπό ζυγόν θιάσου, πρωτοφανούς αθλιότητας, ασελγούντος επί παντός ζωτικού στοιχείου, κάθε ικμάδας, της πατρίδας μου, με προφανή, απεριφράστως, σκοπό, την εξόντωσή της· θιάσου, δωσίλογου, συναποτελούμενου εξ εκπροσώπων της παγκόσμιας κλίκας αταξίας πραγμάτων και απαξίας ιδεών, εντεταλμένων να διαφεντεύουν, με αυτή τη συνταγή, ως επίσημοι κυβερνήτες μου, τον τόπο, έως την πλήρη απόθεμελίωσή του! Αυτοί, οι υποτιθέμενοι Έλληνες κυβερνήτες μου (ουχ ήττον Εφιάλτες), εκλεγμένοι, δήθεν, με δημοκρατικές διαδικασίες, στην πραγματικότητα, όμως, έχοντας υφαρπάσει την λαϊκή ψήφο με δόλια μέσα!

Όμως, υπάρχει Νέμεση! Η Θεία Αρμονία του Σύμπαντος, η οποία ως Θεία Δίκη, ως Λόγος Αγάπη – Λόγος Θεού, ως το απόλυτο Φως των αιώνων, θα επιφέρει την κάθαρση. Μέσα από τη θετική ενέργεια και ακτινοβολία που, ως πνεύμα, πρέπει να εκπέμψω, κάνοντας πράξη τον αρχαίο χρησμό “συν Αθηνά και χείρα κίνει“. Έχει καταγραφεί, ήδη, πλειστάκις, στις αετόρραχες σελίδες της ιστορικής αξιοπρέπειας, πως “του Έλληνα ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει”! Γι’ αυτό, λοιπόν, αγωνίζομαι…

Αγωνίζομαι για μια πάμφωτη ιδέα που λέγεται Πατρίδα! Να! Αυτή η ίδια μου φεγγοβολά και μου δείχνει το δρόμο. Αυτή που είν’ ο φωτοδότης, η καρδιά και η ουσία της Ευρώπης· όλων των μεγάλων, πνευματικά, πολιτειών της ανθρωπότητας· αυτή η παγκόσμια πατρίδα που λέγεται Ελλάδα!

Είμαι κι εγώ, μια στάλα από τους πόθους της διαδρομής σου πατρίδα. Στάλα τη στάλα να φτιάξουμε το μεγάλο ποτάμι που θα φέρει το γαλάζιο σκάφος μας στη θάλασσα του προορισμού του! Χωρίς κλυδωνισμούς, σκαμπανεβάσματα και πισωγυρίσματα! Με όλα τα διαμαντένια στολίδια του Αιγαιοπελαγίτικου γιορντανιού σου να κοσμούν το στήθος σου με τον αγέρωχο παφλασμό του Αιγαιογάλαζου χαμογέλιου τους. Με μια, μόνο, Μακεδονία, Ελληνίδα βυζάστρα, που μαζί με τις ομογενείς και ομογάλακτες αδερφές της, την Θράκη και την Ήπειρο, θα αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο με τα υπόλοιπα κύτταρά σου· να τραγουδάν, και ν’ αντιλαλούν τα πελάγη, το αγερόχρωμο τραγούδι αυτής της γης, της Ελληνίδας γης, πατρίδα φιλημένη! ΜΑΝΑ ΠΑΤΡΙΔΑ!

Με οδηγεί το φωτοβόλο πνεύμα του Ελληνισμού· το πνεύμα αυτό που δίδαξε την, μέχρι αυτοθυσίας, ανιδιοτελή αγάπη στο σύνολο και στο συνάνθρωπο!

Με εμπνέει η ανθρωπιά αυτού του λαού που, μέσα από τη μοναδικότητα και απλότητα της μονάδας, ανακάλυψε, με το υψιμέλαθρο πνεύμα του, τη σύνθεση και το όλον· και από το πλήθος, την ποσότητα και τη δύναμη, με την ψυχότροφη φλόγα της αγάπης, ξεχώρισε και σεβάστηκε το άτομο, τον ανίσχυρο, τον διαφορετικό.

Με πυργώνουν οι αρχές της Ελληνικής κοινωνίας, αυτής, που έλαβε ένα σκληρό και ισχυρό και ανελέητο «εγώ» και το μετέτρεψε στο πράο, αλλά και πανίσχυρο θώρακα του «εμείς».

Αγωνίζομαι και κλαίω για τα τραύματά σου πατρίδα!

Όμως, δε θα συμπλεύσω με την άναρχη εξουσιάζουσα Αρχή. Το χατίρι στους καταπιεστές σου, δεν θα το κάνω. Όσο μπορώ θα αντισταθώ στην άρνηση και στο σκότος που σε πνίγουν, με πνίγουν αγαπημένη. Δε θα κρίνω άλλον Συνέλληνα. Θα σεβαστώ όλες τις απόψεις. Αγαπώ όλους τους ανθρώπους· όχι, μόνο, αυτούς που, ως άνθη, ανθίζουν δίπλα μου ανθίζοντας τη μέρα μου· αλλά, ακόμα, κι αυτά τα μαραμένα λούλουδα της υφηλίου, τους άμοιρους λαθρομετανάστες, αυτούς που, άθελά τους, γίνονται το όχημα της εγκαθίδρυσης καθεστώτος ημισελήνου στον τόπο μου· του καθεστώτος που θα με κάνει ιθαγενή και πρόσφυγα στην πατρίδα μου!

Λατρεύω το θείο πολίτευμα που υποτίθεται ότι έχουμε – και που τόσο, τόσο μου λείπει – με κορωνίδα του το Σύνταγμα που κατάφωρα παραβιάζεται· μισώ δε, την κάθε μορφής τυραννία και βία. Αλλά, ίσως και γι’ αυτούς τους λόγους, κι επειδή, είναι, πλέον, φανερό ότι όλοι αυτοί οι θεατρίνοι βαρόνοι της ελιτίστικης “νομενκλατούρας” της νέας τάξης, απεργάζονται, όχι, μόνο, τον ηθικό, αλλά και τον φυσικό θάνατο της πατρίδας μου, το στιλέτο στο στήθος ή στην πλάτη της, ΔΕΝ θα είμαι ζωντανός για να το δω μπηγμένο!!

Αν καταφέρουν, τελικά, να έμπουν, πλησίστιοι, για την ολοκλήρωση των σχεδίων τους, η σημαία μου ΔΕΝ θα κυματίζει στο μπαλκόνι του σπιτιού μου για να τους υποδεχτεί, έστω μεσίστια. ΘΑ ΜΟΥ ΣΦΟΥΓΓΙΖΕΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΡΕΕΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ «ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ» ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!