Πολιτικός Αμοραλισμός - Το παράλογον του πολιτικού θεάτρου σκιών

Πολιτικός Αμοραλισμός – Το παράλογον του πολιτικού θεάτρου σκιών

Ο ​​διεθνής ορίζοντας ανησυχητικά θολός, οι παράγοντες των εξελίξεων αστάθμητοι. Η συνοχή (άρα η ύπαρξη) της Ε.Ε. διακυβεύεται από μέρα σε μέρα, ο διεθνοποιημένος ολοκληρωτισμός των «Αγορών» και οι φιλοδοξίες της «ενιαίας παγκόσμιας διακυβέρνησης» πυροδοτούν την έκρηξη ακραίων κινημάτων σε όλες τις προηγμένες κοινωνίες. Ο προεκλογικός αγώνας στις ΗΠΑ ξεγύμνωσε τον αμοραλισμό και την παρακμιακή ευτέλεια του παιχνιδιού της εξουσίας στην πολιτισμική μας παρουσία στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Και την ίδια ώρα οι «καθ’ έξιν» ταραξίες της Ιστορίας, ο γερμανικός και ο τουρκικός ηγεμονισμός, σηκώνουν και πάλι κεφάλι.

Μέσα σε αυτό το διεθνές σκηνικό, το ελλαδικό κράτος κυριολεκτικά παραπαίει. Δεν είναι συναισθηματισμός να θυμόμαστε ότι για να υπάρξει και να διασώζεται έως σήμερα αυτό το κράτος θυσίασαν τη μία και μοναδική ζωή τους κάποιες εκατοντάδες χιλιάδων Ελλήνων, σε πεδία μαχών ή σφαγιασμένοι από τους κατά καιρούς Αττίλες που γεννάει η αδυσώπητη Ιστορία.

Το παράλογο πολιτικό θέατρο που παίζεται πάνω σε μια αποτυχημένη αλλά αμοραλιστική πολιτική σκηνή συνεχίζει τις ψεύτικες παραστάσεις του, ενώ παράλληλα συνεχίζεται και επιδεινώνετε η τραγωδία του ελληνικού λαού που καρατομείται καθημερινά και τώρα αναμένεται να οδηγηθεί στο ικρίωμα για τον τελικό του αποκεφαλισμό, κατά το… «πρότυπο» των Τζιχαντιστών. Το θέατρο εκτυλίσσεται με την απειλή της εκλογολογίας απ’ όλα τα κόμματα του υποτιθέμενου ‘δημοκρατικού τόξου’ με την ψήφιση των απαιτούμενων μέτρων που ζητούν συνεχώς ‘οι φίλοι, εταίροι, σύμμαχοι’ μας. Αν δεν ψηφισθούν, «… θα οδηγηθεί η χώρα στις εκλογές ….».

Και ποιοι θέλουν εκλογές; Κανένας!

Δεν θέλει εκλογές η κυβέρνηση για να διασωθεί από την νέμεση του κόσμου για την προδοσία και για την καταστροφή που επέφερε στην χώρα. Είναι γνωστή στην ιστορία η τύχη των προδοτών.

Δεν θέλει η οικονομία που θα στενάξει ακόμα μια φορά και θα υποστεί τα πάνδεινα, ενώ οι φήμες για «καταστροφική» εκλογή της νυν αντιπολίτευσης θα οργιάσουν, με συνέπεια να φύγουν και τα εναπομείναντα κεφάλαια στο εξωτερικό.

Δεν θέλει όμως και η νυν αντιπολίτευση, γιατί γνωρίζει πως το «πικρό» ποτήρι θα έρθει μπροστά της αμέσως μετά τις εκλογές στην περίπτωση, που είναι και η πιο πιθανή, της εκλογικής της νίκης. Και δεν θέλει τις εκλογές γιατί γνωρίζει ότι μπροστά σε όλους μας στέκονται κραδαίνοντας τα νέα δολοφονικά μέτρα «της Τρόικας – θεσμών», που χωρίς έλεος πλέον, αφού εμείς οι ίδιοι τους δώσαμε αυτό το δικαίωμα, σκοπεύουν στην τελειωτική και ολοκληρωτική εξόντωση του ελληνικού λαού. Γιατί αν πραγματικά ήθελε την ανατροπή, θα έλεγε την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Ότι δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι, δεν μπορεί να επιβιώσει η χώρα μέσα σε αυτό το στραγγαλιστικό πλαίσιο του ευρώ και αυτής της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι Τούρκοι το κατάλαβαν εδώ και καιρό και έριξαν «μαύρη πέτρα» στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μόνο οι «σύντροφοι» του Περισσού (συνιστώσα του δημοκρατικού τόξου γαρ) μας λένε εδώ την αλήθεια. Και στο κάτω – κάτω, ποιος «καίγεται» για το ποιος θα είναι ο αυριανός κυβερνήτης και πρωθυπουργός, όταν δεν έχει την δυνατότητα επιβίωσης ; 

Η αποθέωση της υποκρισίας και της απατής!

Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως αυτή η εξόντωση, αυτή η ολοκληρωτική λεηλασία της ελληνικής κοινωνίας, έχει ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για το τελικό γενικό ξεπούλημα όλων των εθνικών θεμάτων, για τα οποία, εκτός από κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις, κανένας πλέον δεν μιλά.

Κανείς δεν μιλά γι’ αυτά λες και όλοι έχουν πιει το αμίλητο νερό. Αποφεύγουν να αναφερθούν στα εθνικά θέματα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Αισθάνονται άβολα όταν κάποιος τολμά να τα θίξει και τότε γίνονται «τυφλοί» και «κωφάλαλοι», ενώ μόνο τότε θυμούνται πως οι Έλληνες πεινούν, (φυσικά δεν ομολογούν ότι πεινούν εξ’ αιτίας τους) και δεν έχουν καιρό να ασχοληθούν με την ΑΟΖ, το Καστελόριζο, την τουρκική προκλητικότητα, το Σκοπιανό, τον αλβανικό επεκτατισμό και όλα τα συναφή.

Αυτό το θέατρο θα είναι το πιο θλιβερό θέατρο όλης της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Οι πρωταγωνιστές είναι όλοι αυτοί οι πολιτικοί που σαν τα κοράκια ρήμαξαν την χώρα, σαν τα βαμπίρ ήπιαν το αίμα του ελληνικού λαού, σαν τους Τζιχαντιστές αποκεφαλίζουν κάθε προοπτική για την σωτηρία αυτής της χώρας. Είναι όλοι αυτοί που θα αρχίσουν να παρελαύνουν από τις οθόνες μας με γεμάτες τσέπες, με καλοβολεμένα παιδιά που τα περισσότερα σπουδάζουν στα καλύτερα πανεπιστήμια του εξωτερικού, με πανάκριβες και αδήλωτες βίλες, με πανάκριβα τελευταίου μοντέλου τετρακίνητα, για να παίξουν το «παιχνίδι» της εκλογής του νέου κυβερνήτη της χώρας, την ίδια ώρα που ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι προσπαθούν να επιβιώσουν με τα ψίχουλα της κρατικής μέριμνας.

Αντί όλοι αυτοί να μας πουν πως θα αποτινάξει η χώρα την ξένη τοκογλυφική σκλαβιά που σκυλεύει πάνω στο κορμί της, αντί να μας πουν πως θα ανασάνει ένας δυστυχισμένος κόσμος, αντί να μας πουν πως θα προστατέψουν την απειλουμένη άμεσα εθνική μας ακεραιότητα, μας παίζουν το θέατρο της πολιτικής αντιπαράθεσης, Έλεος!

  

Αυτή είναι η χώρα που υποδέχτηκε το 2017 με τους ξένους «φίλους» και «συμμάχους» της να ακονίζουν τα μαχαίρια τους, σκοπεύοντας να τα μπήξουν στον λαιμό της για να την αποτελειώσουν!

Αυτή είναι η χώρα όπου η προδοσία είναι εθνικό προϊόν!

Αυτή είναι η χώρα που αναζητά την φλόγα μέσα από τις στάχτες.

Αυτή είναι και η χώρα όπου ο φοίνικας αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες!

Και να μην ξεχνάμε ότι ο από μηχανής Θεός, είναι ελληνικό δημιούργημα!

Η Ελλάδα αποτελεί κλασσική περίπτωση φθίνουσας χώρας. Δυστυχώς στον λαό της Ελλάδας είναι εξόφθαλμη η έλλειψη της φιλοπατρίας και της επαναστατικής ορμής. Αποχαυνωμένοι και απαθείς, παρακολουθούμε ανήμποροι να σταματήσουμε τον καταστροφικό κατήφορο στον οποίο μας οδήγησαν και μας οδηγούν οι θλιβερές μας ηγεσίες.

Και ο Ελύτης συμπλήρωνε: «Η συρρίκνωση του ελληνισμού μετά την επικράτηση των εθνικισμών –δεν το συνειδητοποιήσαμε ποτέ όσο έπρεπε– μας αποστέρησε από τον τρόπο να βλέπουμε τα πράγματα με την ανοιχτοσύνη εκείνη και την ισχύ που διέθετε το ίδιο μας το γλωσσικό όργανο σε μια μεγάλη έκταση του πολιτισμένου τότε κόσμου.»

Μέσα σε ελάχιστο διάστημα (πενήντα χρόνια είναι λιγότερο κι από στιγμή μέσα σε τριάντα πέντε αιώνες ιστορίας) ο Ελληνισμός συρρικνώθηκε εξοντωτικά. Επαψε να πατάει και στις δύο όχθες του Αιγαίου – πανάρχαιο δεδομένο ορισμού και ταυτότητας της παρουσίας του στην Ιστορία. Ξεριζώθηκε από τη Θράκη, την Ανατολική Ρωμυλία, την Κωνσταντινούπολη, την Ιμβρο, την Τένεδο, διώχτηκε από τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, τη Ρωσία, την Αίγυπτο, του αφαίρεσαν ληστρικά τη Βόρεια Ηπειρο, τη Βόρεια Κύπρο.

Αποδείχτηκε πανεύκολο στον όποιο ιταμό επίβουλο να αρπάζει και να σφετερίζεται εδάφη πανάρχαιων κοιτίδων του Ελληνισμού μακελεύοντας τους αυτόχθονες – όταν η ισχυρή Δύση με ποικίλα προσχήματα συναινούσε, το εξαρτημένο (πάντοτε και μονότροπα) από αυτήν ελλαδικό κρατίδιο συμμορφωνόταν πειθήνια. Μοιάζει να μην καταλάβαμε ποτέ οι Νεοέλληνες ότι την «προστάτιδά» μας Δύση την ενδιαφέρει να διαχειρίζεται ένα «ελληνικό» προτεκτοράτο, που θα της έφτανε να τελειώνει στη Μελούνα στον Κάτω Όλυμπο (η Ελλάδα του 1897), αφού θα περιλάμβανε τα αρχαία τοπωνύμια (Αθήνα, Σπάρτη, Μυκήνες, Θήβα, Ολυμπία) των οποίων το πολιτισμικό αντίκρισμα θέλει να μονοπωλεί. Η Τουρκία είναι πολύτιμη για τη Δύση, όχι σαν φραγμός στη ρωσική επέκταση και επιρροή, αλλά σαν εγγύηση οριστικής ταφόπλακας του πιο μισητού ιστορικού της Δύσης αντιπάλου: της ελληνορωμαϊκής «οικουμένης» – του «Βυζαντίου», όπως δυσφημιστικά επέβαλαν οι Δυτικοί να αποκαλούμε την αυτοκρατορία της Nova Roma.

Μέσα σε ένα τέτοιο διεθνές σκηνικό, ποια θα ήταν η ενστικτώδης αντίδραση οποιουδήποτε οργανωμένου σε κράτος λαού, που θέλει να συνεχίσει να υπάρχει μέσα στην Ιστορία; Θα έβαζε στην άκρη, εντελώς στο κοινωνικό περιθώριο, τους καριερίστες της εξουσίας. Που δοκιμάστηκαν επανειλημμένα και αποδείχτηκαν κατ’ εξακολούθησιν ανίκανοι ή αηδιαστικά φαύλοι – άνθρωποι άρρωστοι, ψυχοπαθολογικά εξουσιολάγνοι. Κατάστρεψαν τις ζωές μας, βύθισαν μια ολόκληρη κοινωνία σε εξαθλίωση και πανικό, σε εφιάλτη εξωφρενικού υπερδανεισμού που θα κρατάει σε υποτέλεια και τα τρισέγγονα των τρισεγγόνων μας, με χαμένη την εθνική ανεξαρτησία και ατιμασμένο και ντροπιασμένο, το όνομα των Ελλήνων.

Οι γύπες έχουν αρχίσει το κλωθογύρισμα πάνω από το κορμί της Ελλάδας που αναδίνει πτωμαΐνη, παίζουμε μάλλον το τελευταίο χαρτί της ιστορικής μας επιβίωσης. Άραγε το Σύνταγμα, αυτό το σεσημασμένο κουρελόχαρτο που καθορίζει και προστατεύει το «δημοκρατικό» μας πολίτευμα, προϋποθέτει τη δημοκρατία μόνο αυτονοήτως δέσμια των κομμάτων και του πελατειακού κράτους που τα κόμματα (όλα) πρωτευόντως υπηρετούν; Δημοκρατική έξοδος από αυτόν τον εφιάλτη και κοπρώνα είναι δυνατό να μην υπάρξει;

Το ένστικτο αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας των πολιτών προστάζει να χάσουν οι φυσικοί αυτουργοί του εφτάχρονου ολέθρου τα πολιτικά τους, τουλάχιστον, δικαιώματα, να τους τα αφαιρέσει η ψήφος του λαού. Όταν όμως η ψήφος είναι εξ ανάγκης πουλημένη, γιατί μόνο έτσι εξαγοράζει ο πολίτης το ψωμί του και το ψωμί των παιδιών του, τότε τι γίνεται;