Είναι δυστυχώς αλήθεια, δεν είμαστε όλοι Έλληνες. Όχι δεν είμαστε όλοι της ίδιας ράτσας. Χωριστήκαν τα τσανάκια μας από καιρό. Όταν εμείς, κάποιοι λίγοι, φωνάζαμε για την επερχόμενη καταστροφή, κάποιοι άλλοι εθελοτυφλούσαν, μας θεωρούσαν γραφικούς όχι γιατί δεν ήθελαν απλά να ακούσουν, όχι γιατί δεν ήθελαν να διαβάσουν τα απανωτά άρθρα που δημοσιεύαμε εμείς οι αλύτρωτοι ηλίθιοι, αλλά γιατί άκουγαν μόνον κάποιους άθλιους κομματικούς, κάποιους υποτιθέμενους φίλους τους, κι έρχονται σήμερα, πάνω κάτω μια δεκαετία μετά, να λένε, «ξέρεις ότι μπορεί να γίνει αναστολή πληρωμών, ξέρεις ότι μπορεί να μην πληρωθούν συντάξεις, ξέρεις ότι υπάρχει κίνδυνος γενικής χρεοκοπίας;;;».
Όταν υπήρξε δεδομένη αντίδραση, και υπόδειξη, γιατί τόσον καιρό δεν άκουγε, δεν διάβαζε, δεν αντιδρούσε, δεν έκανε μποϋκοτάζ, δεν, δεν, δεν, τότε εμείς οι αλύτρωτοι ηλίθιοι πήραμε την επόμενη απάντηση, γεμάτη με άπλετη ειρωνία «όλα τα ξέρεις εσύ».
Ε, όχι δεν τα ξέρω όλα, λοιπόν, έχω μάθει όμως να ακούω, έχω μάθει να διαβάζω, έχω μάθει να βλέπω. Κι έχω μάθει να διαβάζω, αυτά που αποκρύβονται, αυτά που ενοχλούν, αυτά που πλαταίνουν νου και λογισμό.
Σίγουρα λοιπόν σ’ αυτόν τον καφενέ του Βαλκανικού Νότου έχουμε στριμωχθεί αγρίως τα παλικάρια με τις αδελφές.
Εμείς θα πολεμάμε και θα χτυπάμε το άδικο συνέχεια, με νύχια και με δόντια.
Κι όποιος θέλει να ακούσει ας ακούσει.
Κι όποιος θέλει να διαβάσει ας διαβάσει.
Μην τολμήσει να πει όμως ότι δεν ήξερε. Θα’ ναι υπεύθυνος των πράξεών του.
