Όπως είχε πει και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, η τιμή ενός μάρτυρα είναι η μίμησή του. Ο μάρτυρας πραγματώνει τον λόγο του Χριστού που λέει «μείζονα της αγάπης ταύτης ουδείς έχει, ίνα τις θη την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού». Όμως, σύμφωνα με τους Πατέρες, και ειδικότερα τους “μεγαλύτερους Θεσσαλονικείς όλων των εποχών” Αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο, αυτός μπορεί να είναι και ο μόνος σκοπός ενός πολέμου από χριστιανικής πλευράς, δηλαδή το να θέσει κανείς την αγάπη του υπέρ των αγαπημένων του, για να τους σώσει από τους θανάσιμους κινδύνους που τους απειλούν. Έτσι ένας πατριωτικός πόλεμος γίνεται από μια υπερβάλλουσα ‘αλληλεγγύη προς τους ομοεθνείς’, όπως θα έλεγε και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Έτσι, μπορούμε κατ’ αναλογία να πούμε “τιμή εθνομάρτυρος, μίμησις εθνομάρτυρος”. Να μιμηθούμε τους πεσόντες του 40. Και πώς μπορούμε να μιμηθούμε τους πεσόντες του 40 σε ένα Κράτος που πλέον βρίσκεται υπό την βελούδινη αλλά όχι λιγότερο θανάσιμη, γερμανική -και, βαθύτερα, του διεθνούς Κεφαλαίου- μπότα;
Έτσι, είχαμε σε Θεσσαλονίκη, Ξάνθη, Τρίκαλα, Πύργο κ.ά., σε όλη την Ελλάδα, το φαινόμενο της αποπομπής των πολιτικών παραγόντων, συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου της Δημοκρατίας, από τις παρελάσεις, παρελάσεις που σε αδρές γραμμές κατόπιν έγιναν. Στην Θεσσαλονίκη, λ.χ., παρέλασαν τα μη-στρατιωτικά τμήματα και καταχειροκροτήθηκαν. Στην Κρήτη, έμεινε μόνο ο αρχιεπίσκοπος στους επισήμους. Το κίνητρο, όπως διαφαίνεται, είναι η ελπιδοφόρα, όπως νομίζω, έλλειψη ανοχής απέναντι σε αυτόν τον πολιτικό κόσμο ο οποίος ανέχεται ή επέφερε την ιδιότυπη οικονομική κατοχή της πατρίδας: η Μέρκελ ουσιαστικά επέβαλε την απόφαση της γερμανικής Βουλής (που ελήφθη με ποσοστό 80%) στην …Ενωμένη Ευρώπη. Όπως αναφέρει στην ενδιαφέρουσα ανακοίνωσή του και το περιοδικό Άρδην, είναι μια “λαϊκή κινητοποίηση” με το ιστορικό προηγούμενο του 1942.Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η παρέλαση αυτή που έγινε σήμερα, με τους μαθητές να αποστρέφουν το κεφάλι τους από την (κομματική ή και στρατιωτική) ηγεσία ήταν μια ενέργεια που δίνει ελπίδες και που προσδίδει στο θεσμό της παρέλασης ένα πιο ουσιώδη χαρακτήρα. Η παρέλαση δεν μπορεί και δεν πρέπει να σημαίνει μία τυφλή πειθαρχία στις αρχές, στους “άρχοντες της γης”, αυτό είναι, νομίζω, μια καθαρή αυτοχειρία, και αρκεί να δούμε πώς λειτουργούσε η ναζιστική γραφειοκρατία (π.χ. ο Άιχμαν), για να το καταλάβουμε. Αυτό θα βοηθούσε να ρίξουμε μια ματιά στους λεγόμενους στρατιωτικούς Αγίους για να το συμπεράνουμε: ο Άγιος Δημήτριος και ο μεγαλομάρτυρας Άγιος Γεώργιος άφησαν τις υψηλές τους θέσεις ως στρατιωτικών αξιωματούχων, για να ομολογήσουν την πίστη τους, για να αρνηθούν τους διωγμούς, ενώ όσο ζούσαν διατηρούσαν -κρυφά- κύκλους χριστιανικής κατήχησης και συμπεριφέρονταν στους κατώτερούς τους ακριβώς αντίθετα από πολλούς “υπερεθνικόφρονες”: τους συμπεριφέρονταν σαν αδελφούς τους, σαν ίσους, τουλάχιστον. Με άλλα λόγια, έκαναν πράξη από που αναφέρει και η πρωτοχριστιανική “προς Διόγνητον επιστολή”: “Οι Χριστιανοί τω ιδίω βίω νικώσιν τους νόμους”, δηλαδή με την προσωπική τους διαγωγή νικάνε τους τεθειμένους από τον εκάστοτε Καίσαρα νόμους. Κι’ αυτό σε μια επιστολή που συντάχθηκε σε τρομερά δύσκολους καιρούς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου