“Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτή πως δεν μπορεί να πορπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, αλλά ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστευαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε απ’ τον Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, πού ‘ναι πιο δαιμονισμένοι απ’ τους Τούρκους.”
Ο Παπουλάκος μοναχός Όσιος Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος, σε αρκετούς Πελοποννήσιους και όχι μόνο, το όνομα του είναι χαραγμένο μέσα στη μνήμη μας, αν και έχει περάσει ενάμιση αιώνας από το πέρασμά του.
Ήταν μια προσωπικότητα που συγκλόνισε και ταρακούνησε μέσα σε μια δεκαετία το νεοελληνικό κράτος, με τις προτροπές και τις παρεμβάσεις του, κυρίως όμως με το άδολο κήρυγμά του. Έζησε και έδρασε στην εποχή της αντιβασιλείας και της βασιλείας του Όθωνα.
Η ύπαρξη ενός ελληνικού κράτους ήταν μία αναγκαία ιστορική πραγματικότητα. Η δημόσια διοίκηση προσπαθούσε να οργανωθεί κατά τα πρότυπα των λοιπών δυτικοευρωπαϊκών κρατών.
Ο λαός που κατοικούσε στον τότε ελλαδικό χώρο, έπρεπε να δεχθεί μία νέα υπό διαμόρφωση εξουσία μέσα από δυτικά μοντέλα. Το κράτος παρεμβατικού τύπου σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής των πολιτών, δεν ήταν κάτι συνηθισμένο στους κατοίκους της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που άντεξε πολλά χρόνια.
Εξάλλου, ο αγώνας του 1821 για ελευθερία είχε επιδράσει στις ψυχές των ανθρώπων, καθόσον δεν ήταν αγώνας ελευθερίας μόνο σωμάτων, αλλά και ψυχών.
Στα πλαίσια αυτά, ο Παπουλάκος, δηλαδή ο μοναχός Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος από τον Άρμπουνα των Καλαβρύτων, με την ζωή του και τον αγώνα του εξέφραζε μία αντίδραση του γαλουχημένου στην Ορθόδοξη παράδοση λαού, έναντι των αλλοιώσεων από το ισχυρό κοσμικό πνεύμα του διαφωτισμού, που με την υλική του λάμψη, άρχισε να εισέρχεται και να επιβάλλεται από το νεοσύστατο κράτος, θαμπώνοντας και ανατρέποντας συθέμελα στις ψυχές των ανθρώπων τις πατροπαράδοτες αξίες του ταλαίπωρου γένους μας.
Το αποτέλεσμα της βίαιης αυτής υιοθέτησης του ξενόφερτου τρόπου ζωής στον έλληνα, οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Την εποχή που άρχισε να επιβάλλεται με όλες τις μορφές της ζωής κάθε ανθρώπου αυτός ο νέος τρόπος ζωής, ωστόσο λίγοι κατάλαβαν τις παγίδες και τα επακόλουθα.
Οι λίγες αυτές προσωπικότητες άρχισαν να κηρύττουν όχι μόνο το λόγο του Θεού, αλλά και το λόγο του ανθρώπου. Οι σημαντικές αυτές μορφές που έκαναν την διαφορά ήταν επί το πλείστον ρασοφόροι, οι τελευταίοι εκφραστές του κινήματος των κολλυβάδων. Δυστυχώς όμως οι δυνάμεις εξουσίας ήταν ισχυρές και κατέπνιξαν αυτή την προσπάθεια.
Ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές αυτής της προσπάθειας ήταν και ο Παπουλάκος μοναχός Όσιος Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου