Τώρα τελευταία κυκλοφορήθηκε μία νέα ταινία στους κινηματογράφους που αφορά και διαζωγραφίζει την ζωή της Μάργκαρετ Θάτσερ, της γνωστής ως Σιδηράς Κυρίας, αρνητικά λόγω του ανελέητου χαρακτήρα της απέναντι στους εργάτες και τα συνδικάτα τους, αλλά και λόγω του πολέμου που έκανε στα νησάκια Φώκλαντ. Έλεγε, λοιπόν, αυτή η κυρία που πίστευε στις ακραιφνείς φιλελεύθερες ιδέες και που ήταν υπέρ της ελεύθερης από κάθε νομική δέσμευση επιχειρηματικότητας: “Δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο άτομα και οικογένειες”. Η Θάτσερ έφυγε από την εξουσία, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 90, αλλά ο Τόνυ Μπλερ, ο ίδιος προερχόμενος όχι μόνο από το Νέο Εργατικό Κόμμα, αλλά -αλί και τρισαλί- και από το …”Χριστιανικό Σοσιαλιστικό Κίνημα”(CSM) της Μ. Βρεττανίας(!), υποστήριξε ότι διατηρούσε την κληρονομιά της. Ένα έως δύο έτη αργότερα γράφτηκαν και εκδόθηκαν κάποια κείμενα που ξαναδιάβαζα τελευταία, με τίτλο “Ορθοδοξία ή βαρβαρότητα”, του αρχιμ. Δοσίθεου Καστόρη, με προλόγισμα του τότε Θηβών και Λεβαδείας Ιερώνυμου. Ένα από αυτά τα κείμενα τιτλοφορείται “σκέψεις πάνω στην νέα χρονιά”και το βρήκα πραγματικά εύστοχο και συγκλονιστικά πραγματικό, μέσα στα πράγματα, μια γνήσια εκκλησιαστική φωνή, που αντιστέκεται, που δεν συσχηματίστηκε:
Η δικαιοσύνη έγινε ουτοπία και άπιαστο όνειρο, γιατί λησμονήσαμε Εκείνον, που μέσα από τον προφητικό λόγο βροντοφώναξε “Δικαιοσύνη μάθετε οι ενοικούντες επί της γης“.”
Η δικαιοσύνη, έλεγε και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΉ. Η θυσία (του δικαιώματος) προαιρετική. Αν κάποιος συκοφαντείται, έχει υποχρέωση να τον αποκαταστήσει ο άλλος. Αν του αποστερεί το προϊόν της εργασίας του ή τα εργασιακά δικαιώματά του, έχει υποχρέωση ο εργοδότης να του δώσει αυτά που του οφείλει. Απεναντίας, σήμερα συνηθίζουμε να θυμόμαστε τα κηρύγματα περί αγάπης και ταπείνωσης, όταν πρόκειται να θίξουμε κάποια κακώς κείμενα ισχυρών ανδρών και “ενδόξων της γης”. Έλεγε και ο T.S. Elliot ότι ” Όταν το Κράτος και η Εκκλησία τα πάνε υπερβολικά καλά, τότε κάτι δεν πάει καλά με την Εκκλησία”. Η Εκκλησία και ειδικότερα οι Μητροπολίτες της έχει γίνει ένα ντεκόρ, ένα συμπλήρωμα σε φιλανθρωπικά γκαλά. Αυτό περίπου σε αδρές γραμμές. Οι φορές που οι Πατέρες είχαν φιλικές σχέσεις με την άσκηση εξουσίας ήσαν σπάνιες. Οι σημερινοί Μητροπολίτες και πλείστοι ιερείς απλώς συμβάλλουν στον πόλεμο που αποκαλούν κοινωνική ειρήνη. Βεβαίως, έτσι, δεν μπορούν να εφελκύσουν το ενδιαφέρον των εντίμων και ανιδιοτελών ανθρώπων για την Εκκλησία. Οι ίδιοι στις δικές τους ιδεολογίες που θητεύουν είναι απέραντα πιο θερμοί, ασυμβίβαστοι, ελεγκτικοί, μη-εκκοσμικευμένοι· έχουν τις αρετές των Πατέρων σε ένα μη-χριστιανικό περιβάλλον.
Και συμπεραίνει ο πατήρ Δοσίθεος εκεί, ολόσωστα, ειλικρινά και σπαρακτικά :
“Κι όμως, παρά ταύτα πριν λίγες ημέρες εορτάσαμε κατά πομπώδη τρόπο με αρκετή δόση υποκρισίας την σάρκωση του Θεού Λόγου. Ύβρις και υποκρισία: ένας κόσμος αποξενωμένος από τον Θεό υποτίθεται ότι γιορτάζει για τον Εμμανουήλ, δηλαδή για τον Θεό ανάμεσά μας. Αλλά τα έργα του τον ξεσκεπάζουν. Η κοινωνική πρακτική αποκαλύπτει ότι ο κόσμος ζεί σε συνεχή κατάσταση αποστασίας από το θέλημα του Θεού. ο Θεός είναι παρών με τις άκτιστες ενέργειές του στον υλικό κόσμο. Αν οι άνθρωποι θελήσουν να δεχθούν την παρουσία του Θεού στην ζωή τους, αυτό θα αποτελέσει το πρώτο βήμα για την μεταμόρφωση του κόσμου και της κοινωνίας.”
Σχετικά έλεγε και ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης σε κάποιον “σωφρονιστή Σεραπίωνα” για την καλή χρήση της εξουσίας:
“Εάν υποχωρήσεις στον θυμό, θα σβήσεις οπωσδήποτε τη δόξα σου, και θα αποκομίσεις τη φήμη θηριωδίας. Γιατί το να συγχωρείς εκείνους που αμαρτάνουν είναι πράξη θεϊκή, ενώ το να τιμωρείς αμέσως και απαραίτητα είναι κάτι που ταιριάζει στα θηρία και στα φίδια. Ποιος, όμως, αφήνοντας τη μίμηση του Θεού, θα θελήσει να εξομοιωθεί με εκείνα που σύρονται στη γη; Κανένας, εκτός βέβαια, εάν περιφρονήσει και τον φόβο του Θεού και τη δόξα των ανθρώπων”.(Επιστολή ΙΕ’)
Ο Άγιος προτρέπει τον σωφρονιστή -είναι δεδομένο ότι δεν μιλάμε για τυραννία, βέβαια, δηλαδή ατομιστική χρήση της εξουσίας προς ίδιον όφελος του άρχοντος- να ΜΗΝ ΤΙΜΩΡΕΊ, να μακροθυμεί σε αυτόν που όντως και τεκμηριωμένα πράττει το κακό. Δεν του ζητάει δικαιοσύνη με την έννοια της εκδίκησης -ανταπόδοσης, αλλά έλεος, απουσία τιμωρίας, συγχώρηση, μακροθυμία, όχι βία. Οι Πατέρες φωνάζουν: “Ίδιον [σ.φ.: θεάρεστης] αρχής το ελεείν”. (Άρα, ίδιον τυραννίας το ανελέητον.)
Εμείς, όμως, τι κάνουμε ως κοινωνία; Πώς δρουν οι σωφρονιστές και οι άρχοντές μας; Είναι ελεήμονες ή μήπως επιτίθενται ακόμη και στους καλώς πράττοντες και δικαίως διαμαρτυρομένους; Η δε Εκκλησία αυτούς τους ανθρώπους τους ελέγχει ή μήπως απροϋπόθετα τους …εκθειάζει, διότι τους θεωρεί συγγενή …θεσμό του Κράτους με αυτήν(!!!);
Καταλαβαίνω: τα διλήμματα που ίσως αντιμετωπίζουν αυτοί οι άνθρωποι, όσοι δεν απώλεσαν τελείως την συνείδησή τους και το αίσθημα της ενοχής, τα έχει ήδη προνοήσει το“σύστημα που προγραμματίζει την ανεργία”, σύμφωνα με κάποιους Γάλλους ιερείς… Σου λέει, κάνε την δουλειά σου, έστω και αν αυτή είναι “χυδαία επίδειξη ισχύος”, αλλιώς, αν βγεις έξω από το μαντρί, θα σε φάει ο λύκος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου