«Το τέλος ενός τυράννου» είναι το πιο συχνό σημερινό σχόλιο στον διεθνή Τύπο που πανηγυρίζει για το φυσικό τέλος του Μουαμάρ Καντάφι και δευτερευόντως του γιου του Μοτάσεμ, ενώ σειρά παίρνει και ο άλλος γιος του, ο Σάιφ Αλ Ισλάμ, παρά το γεγονός κάποτε αποτελούσε τη μεγάλη ελπίδα της Δύσης για την εισαγωγή μεταρρυθμίσεων στη Λιβύη, ερχόμενος ενίοτε και σε σύγκρουση με τον πατέρα του, προωθώντας και χρηματοδοτώντας προγράμματα της «πολικά ορθής» έννοιας της «κοινωνίας των πολιτών».
Ο επίλογος της πολυτάραχης ζωής του Μουαμάρ Καντάφι γράφτηκε χθες με φρικτό τρόπο. Ο συνταγματάρχης δεν την «κοπάνησε» όπως πίστευαν πολλοί και δεν επιχείρησε να βρει άσυλο σε κάποια χώρα του εξωτερικού, αλλά προτίμησε να μείνει στη χώρα και να προσπαθήσει να οργανώσει αντάρτικο για να ανατρέψει το νέο καθεστώς.
Υπό αυτή την έννοια έδειξε να είναι συνεπής με όσα έλεγε, ενώ όσοι υποστηρίζουν ότι δεν απολάμβανε της υποστήριξης τμήματος της λιβυκής κοινωνίας, απλώς ψεύδονται, ή δεν έχουν ιδέα. Χωρίς κάποια έστω λαϊκή υποστήριξη δεν μένεις στην εξουσία για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες. Πλέον, το άμεσο μέλλον θα δείξει το κατά πόσον όσα συνέβησαν θα οδηγήσουν σε μια Λιβύη η οποία θα είναι ειρηνική, ή σε μια Λιβύη η οποία θα είναι ασταθής και θα έχει ως κύριο χαρακτηριστικό τις συγκρούσεις μεταξύ των φυλών που ζουν στη χώρα.
Τα γράφουμε αυτά διότι πρέπει να είμαστε συνεπείς με όσα πιστεύουμε. Είχαμε γράψει ξεκάθαρα ότι δεν θεωρούσαμε τον Καντάφι και το καθεστώς του συμβατούς με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, τόσο για τη μη αναγνώριση δικαιώματος Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) στη Γαύδο, όσο και λόγω των ιδιαίτερων σχέσεων που φερόταν να διατηρεί με την Τουρκία, με τα δυο θέματα να συνδέονται από ένα σημείο και μετά.
Ωστόσο, εμμένουμε σε αυτό που διατυπώσαμε σαν άποψη σε χθεσινή μας ανάρτηση: Ότι είναι απλώς άθλιος και εντελώς παράνομος με βάση το Διεθνές Δίκαιο Ενόπλων Συγκρούσεων ο τρόπος με τον οποίον έφυγε από τη ζωή ένας σημαντικός όσο και εκκεντρικός ηγέτης του 20ου αιώνα. Σίγουρα, σύμφωνα με όλα τα στοιχεία, είχε βάψει τα χέρια του με αίμα (π.χ. Λόκερμπι). Ωστόσο, αυτός ήταν ο ηγέτης με τον οποίο προσπάθησαν απελπισμένα να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους και να αποσπάσουν χρυσοφόρα συμβόλαια. Τώρα όλοι ρίχνουν ανάθεμα και θυμήθηκαν ότι ήταν… χασάπης…
Ο γνωστός αμοραλισμός των διεθνών σχέσεων…
Πηγή: ‘DEFENCEPOINT’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου