Όταν πριν αρκετά χρόνια ένας Αμερικανός υπουργός εξωτερικών είχε τολμήσει να προσδιορίσει τον χρόνο των εκλογών στην Ελλάδα, πυροδοτήθηκε πολιτικός σεισμός που λίγο έλειψε να οδηγήσει σε βαθιά κατάψυξη τις διμερείς σχέσεις.
Σήμερα, οι Γερμανοί όχι μόνο επιχειρούν να μας υπαγορεύσουν πότε θα στήσουμε κάλπες, αλλά μας επιβάλουν και τι πρέπει να…ψηφίσουμε, χωρίς φαινομενικά να ανοίγει μύτη.
Η αλήθεια είναι ότι οι Αμερικανοί μας συνήθισαν την περίοδο της μεταπολίτευσης σε χονδροειδείς παρεμβάσεις, κυρίως όμως γεωπολιτικού τύπου, που υπαγορεύονταν από μία στρεβλή ιεράρχηση των στρατηγικών τους προτεραιοτήτων. Οι παρεμβάσεις αυτές οδήγησαν σε σφοδρό κύμα αντι-αμερικανισμού, ενθαρρύνοντας ακόμη και το φαινόμενο της τρομοκρατίας που σε πρώτο στάδιο, φόρεσε έναν «αντι-ιμπεριαλιστικό μανδύα».
Κοινή πεποίθηση των περισσότερων Ελλήνων πολιτικών στην δεκαετία του ‘80 ήταν ότι χωρίς το «νεύμα» της πρεσβείας δεν είχαν τύχη στην διεκδίκηση ανώτατων αξιωμάτων εξουσίας. Τα πράγματα όμως άλλαξαν με την σταδιακή, αλλά επίμονη και στοχευμένη διείσδυση του γερμανικού παράγοντα στα πολιτικά πράγματα της χώρας και την ταυτόχρονη εγκατάσταση γερμανικών επιχειρηματικών κολοσσών σε ελληνικό έδαφος.
Το «επενδυτικό» ενδιαφέρον της μεταπολεμικής Γερμανίας για την Ελλάδα, δεν ανιχνεύεται μόνο τις τελευταίες δεκαετίες. Όπως υπενθυμίζουν οι Financial Times σε μία ενδιαφέρουσα ανάλυση του Τόνυ Μπάρμπερ με τίτλο: «Οι Έλληνες απευθύνουν κραυγές πόνου στη Γερμανία» η πρώτη «συναλλαγή» της Βόννης με το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο χρονολογείται το 1957. Τότε οι ελληνικές αρχές συνέλαβαν τον Μαξιμίλιαν Μέρτεν, πρώην στρατιωτικό διοικητή της κατοχικής Θεσσαλονίκης, γνωστό ως «χασάπη», ο οποίος και καταδικάστηκε για εγκλήματα πολέμου σε 25 χρόνια φυλάκιση. Σιωπηρά, λίγο καιρό αργότερα, ο Μέρτενς απελευθερώθηκε και μόλις το 1990, ήρθαν στο φώς ιστορικά αρχεία που αποκάλυψαν ότι η τότε ελληνική κυβέρνηση ικανοποίησε αίτημα της Βόννης για να διασφαλίσει «οικονομική συνεργασία με την Ομοσπονδιακή Δυτική Γερμανία»!
Σας κάνει εντύπωση; Αλήθεια πόσα πολιτικά τζάκια «χτίστηκαν» τα τελευταία χρόνια, χάρις στις αγαστές σχέσεις με το γερμανικό πολιτικό και βιομηχανικό στερέωμα; Να σας θυμίσω τον «γερμανοτραφή», Κώστα Σημίτη με τον αδελφό που διέπρεπε ακαδημαϊκά, χάρις στις επαφές του με τα σαλόνια της γερμανικής Καγκελαρίας; Η τις προνομιακές σχέσεις της οικογένειας Μητσοτάκη με την γερμανική άρχουσα πολιτική και…επιχειρηματική τάξη.
Προσωπικά βρίσκω αδιανόητη, ακόμη και την λειτουργία της Siemens στην Ελλάδα του σήμερα, όταν δεν έχει προσδιορισθεί το ύψος της αποζημίωσης για τα άγρια λαδώματα Ελλήνων πολιτικών που στοίχισαν δεκάδες εκατομμύρια στην τσέπη του απλού φορολογούμενου. Βρίσκω ακόμη παράδοξη την πρόσφατη έγκριση από την βουλή σύμβασης της εν λόγω εταιρείας για την λειτουργία σταθμών του μετρό, έστω και αν για λόγους συγκοινωνιακής τάξης αυτό σε άλλες εποχές θα αποτελούσε αυτονόητη επιλογή.
Διερωτώμαι, πώς στο καλό θα πιέσουμε τους Γερμανούς, ή έστω θα αποκρούσουμε με δικά μας μέσα την πρόθεση τους να μας καταστήσουν δευτέρας διαλογής αποικία, όταν εξακολουθούμε να τους αντιμετωπίζουμε με πολιτική «ανοιχτών θυρών» στις επιχειρηματικές τους επιδιώξεις; Όλα αυτά γίνονται από την κεκτημένη ταχύτητα των…δημοσίων σχέσεων του Χριστοφοράκου; Η υπάρχουν ακόμη δεσμοί που επιβάλλουν σε Έλληνες πολιτικούς να…υποβάλουν διαπιστευτήρια, αντί για την Βασιλίσσης Σοφίας, στη γερμανική πρεσβεία;
πηγή: 'από τον Γιώργο Χαρβαλιά στον Τύπο της Κυριακής'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου