Θεωρώντας αδιανόητο, ως Έλληνας, να μην γνωρίζω τα τεκταινόμενα στην Βαλκανική, σε συζητήσεις με διάφορα άτομα, για τα εν γένει προβλήματα της περιοχής μας, παρατήρησα για τα άτομα αυτά, ότι όχι μόνο δεν γνώριζαν τα περί της Συνθήκης του Βουκουρεστίου, αλλά και θεωρούσαν αδιανόητο, ότι μπορεί να αμφισβητηθούν τα σύνορά μας.
Ποια είναι όμως η Συνθήκη Βουκουρεστίου?
Η Συνθήκη Βουκουρεστίου (1913) είναι η συνθήκη ειρήνης που συνομολογήθηκε στις 10 Αυγούστου του 1913 στο Βουκουρέστι, εξ ου και η ονομασία της, μεταξύ των τότε Βασιλείων της Ελλάδας, της Ρουμανίας, της Σερβίας, και του Μαυροβουνίου αφενός και της Βουλγαρίας αφετέρου. Με τη συνθήκη αυτή δόθηκε τέλος στο Β' Βαλκανικό Πόλεμο ακριβώς μετά την ήττα της Βουλγαρίας.
Η θέση των Μεγάλων Δυνάμεων όπως αυτή εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια της συνδιάσκεψης των Βαλκανικών Βασιλείων στο Βουκουρέστι και ειδικότερα επί των ελληνικών αιτημάτων ήταν η ακόλουθη:
1. Τόσο πρώτη η Γερμανία όσο και η Γαλλία υποστήριξαν θερμά τις ελληνικές θέσεις και μάλιστα σε βαθμό που η δεύτερη εκ του γεγονότος αυτού να περιέλθει σε διπλωματική ψυχρότητα με τη σύμμαχό της Ρωσία.
2. Η Ρωσία αντίθετα υποστήριξε θερμά όλα τα αιτήματα της Βουλγαρίας, όπως τη παραχώρηση της Καβάλας.
3. Αλλά και η Αυστροουγγαρία υποστήριξε επίσης τη Βουλγαρία, συγκεκριμένα ο υπουργός εξωτερικών της, κόμης Μπέτερχολντ, εξέφρασε την αδικία σε βάρος της Βουλγαρίας που επιχειρούνταν με την διαρρύθμιση των συνόρων της με την Ελλάδα και Σερβία προβάλλοντας λόγους τόσο εθνολογικούς όσο και οικονομικούς.
4. Τέλος η Αγγλία και η Ιταλία δεν εναντιώθηκαν αλλά ούτε και υποστήριξαν τα ελληνικά αιτήματα και ιδιαίτερα για τη παραχώρηση της Καβάλας στη Βουλγαρία. Αξίζει όμως ν’ αναφερθεί η διπλωματική στάση της Αγγλίας όπως δηλώθηκε από τον πρέσβη της στον Ρουμάνο πρωθυπουργό και υπουργό των Εξωτερικών Μαγιορέσκου, που είχε ως εξής:
"Οποιαδήποτε κι αν είναι η απόφαση της Συνδιάσκεψης αυτής του Βουκουρεστίου, η αγγλική Κυβέρνηση επιφυλάσσει στον εαυτόν της το δικαίωμα της αναθεώρησής της, προς υπεράσπιση των βρετανικών συμφερόντων".
Επειδή στη θέση αυτή δεν συνέπραξαν το ίδιο και οι πρέσβεις της Γερμανίας, Γαλλίας και Ιταλίας, αναγκάσθηκε ο άγγλος πρέσβης να σπεύσει και ν’ αποσύρει έγκαιρα τη παραπάνω δήλωσή του, με σχετική ανακοίνωση στον Ρουμάνο πρωθυπουργό.
Γενικά η Συνθήκη Βουκουρεστίου (1913) με την άμεση σχετικά συνομολόγηση και υπογραφή της, υπήρξε πολύ σημαντική ιδιαίτερα στους Συμμάχους (Ελλάδα, Σερβία και Ρουμανία) δια της οποίας εκτός του ότι ορίσθηκαν τα σύνορα της ηττημένης Βουλγαρίας με τις όμορες σύμμαχες και νικήτριες χώρες, ταυτόχρονα απετράπη και η όποια ανάμιξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε βαλκανικά πλέον ζητήματα, εκτός από της εκ μέρους της τελευταίας ανακατάληψη της Αδριανούπολης καθώς και τμημάτων της Ανατολικής Θράκης μέχρι τον ποταμό Έβρο. Πρόσθετα όμως για την Ελλάδα με τη συνθήκη αυτή άρχισε και να οριστικοποιείται και η ποθητή λύση ενός μεγάλου επίσης ζητήματος του ‘Κρητικού ζητήματος’ το οποίο ακόμα χρονοτριβούσε. Αν και η συνθήκη αυτή δεν συμπεριέλαβε διατάξεις σχετικά με τον καθορισμό συνόρων μεταξύ των νικητριών χωρών εν τούτοις οι κύριες συνέπειες εξ αυτής της ήταν:
- Η Σερβία να λάβει υπό τη κυριαρχία της όλη τη Βόρεια Μακεδονία μέχρι τη Ραντοβίτσα και τη Στρώμνιτσα περιλαμβάνοντας το Μοναστήρι και το μεγαλύτερο τμήμα του Βαρδάρη (Βαρντάσκας). Τα δε Ελληνο-Σερβικά σύνορα είχαν όμως καθορισθεί από συνελθούσα ειδική διμερή επιτροπή που συνέταξε ιδιαίτερο πρακτικό το οποίο και είχαν προσυπογράψει, επτά ημέρες πριν, στις 3 Αυγούστου 1913 οι Πρωθυπουργοί της Ελλάδας και της Σερβίας Ελευθέριος Βενιζέλος και Νικόλα Πάσιτς αντίστοιχα.
- Τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα (οροθετική γραμμή) σύμφωνα με το άρθρο 5 της Συνθήκης και του προσαρτημένου στη συνθήκη Πρωτοκόλλου της 17 Αυγούστου (1913) καθορίζονται ανατολικά μεν μεταξύ του όρους Μπέλες και των εκβολών του ποταμού Νέστου στο Αιγαίο, και βόρεια από εγγύς Στρωμνίτσας μέχρι όρους Μπέλες.
- Η Ρουμανία μετά την επίθεση που ξεκίνησε η Βουλγαρία παρασυρόμενη από το πάθος πολεμικής λύσης, είχε εισβάλει στη Βουλγαρία από την οποία και προσάρτησε τη Βουλγαρική Δομβρουτσά.
- Η δε Οθωμανική Αυτοκρατορία επανέκτησε την Αδριανούπολη και τμήματα της Α. Θράκης.
- Αλλά και η Βουλγαρία αν και ηττημένη, διατήρησε το Μελένικο και το Νευροκόπι στη βόρεια Μακεδονία καθώς και τη Δυτική Θράκη, εκτός της Καβάλας. Συνεπώς η Βουλγαρία, από τη Συνθήκη αυτή, εξήλθε πολλαπλά κερδισμένη τόσο σε έκταση, όσο και σε πληθυσμό. Συγκεκριμένα έστω και με τα εδάφη που της απέμειναν από εκείνα που είχε προσαρτήσει στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο έφθανε σε έκταση και πληθυσμό την Ελλάδα, υπερβαίνοντας και τη Σερβία.
Η Συνθήκη αυτή λοιπόν λήγει το 2012, δηλαδή σε ένα μόλις χρόνο. Το θέμα δεν είναι βέβαια ότι λήγει, αλλά μια σειρά από γεγονότα τα οποία εκφράζουν τις αλυτρωτικές βλέψεις και επιδιώξεις των Σλαβομακεδόνων Εθνικιστών οι οποίοι με την υποστήριξη των Σκοπίων, ζητούν την αναθεώρηση της Συνθήκης και επαναπροσδιορισμό των συνόρων και φυσικά με στόχο την ‘Ενωμένη Μακεδονία’!!! Πρέπει να τονισθεί, ότι από το 1946, ορισμένοι Γιουγκοσλάβοι και Σλαβομακεδόνες εθνικιστές έχουν εκφράσει αλυτρωτικές διεκδικήσεις εις βάρος της Ελλάδας («Μακεδονία του Αιγαίου»), της Βουλγαρίας («Μακεδονία του Πιρίν»), της Αλβανίας («Μάλα Πρέσπα» και «Γκόλο Μπάρντο») και της Σερβίας (Γκόρα και «Πρόχορ Πτσίνσκι»), παρόλο που Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί και Σέρβοι αποτελούν την πλειονότητα σε κάθε περιοχή αντίστοιχα. Αυτές οι εθνικιστικές ομάδες απολαύουν πιο περιορισμένη υποστήριξη από την κυβέρνηση της ΠΓΔΜ («Μακεδονία του Βαρδάρη») από το 1995, τότε δηλαδή που συμφώνησαν να αναθεωρήσουν το σύνταγμά τους και να διαγράψουν όλα τα άρθρα με αλυτρωτικό ύφος.
Οπότε το όραμα της ‘Ενωμένης Μακεδονίας’, όπως ακριβώς εμφανίζεται και στο παραπλεύρως χάρτη, δημοσιευμένο απ' την προπαγάνδα των αλύτρωτων σλαβομακεδόνων, δεν θα πραγματοποιηθεί πλέον με πόλεμο αλλά απλά με …υπογραφές, δηλ. με μια νέα Διεθνή Συνθήκη. Και εδώ …αρχίζουν τα δύσκολα! Το θέμα είναι πολύ λεπτό και θα ‘πρεπε να ευαισθητοποιηθούν όλοι οι έλληνες πολίτες, άλλωστε μιλάμε για την δική μας χώρα , για την Ελλάδα.
Αφενός μεν, είναι να φοβάσαι τα πολιτικά παιχνίδια, αφετέρου δε, κατά το διεθνές δίκαιο οποιαδήποτε Διεθνής/Ευρωπαϊκή Συνθήκη πριν το 1948 είναι ΑΚΥΡΗ. Έτσι με την δημιουργία των Ηνωμένων εθνών, όπου κατά την περίοδο 1945-1949 υπέγραψαν 192 χώρες (σήμερα), καθορίστηκαν τα σύνορα και απαγορεύτηκε η διεκδίκηση ξένων εδαφών, αλλά και οι προσαρτήσεις εδαφών σε υπάρχον κράτος. Μια συμφωνία του ΟΗΕ, η οποία είναι επί της ουσίας και όχι τυπικά, ‘άκυρη’, βλέποντας τις συνεχόμενες δημιουργίες νέων κρατών στην Βαλκανική Χερσόνησο με την διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, την πρόσφατη δημιουργία του κράτους-παρωδία ΚΟΣΣΟΒΟ, και τις αλυτρωτικές σκέψεις των αλβανών ‘φίλων’ μας οι οποίοι ακόμα τώρα πιστεύουν και δημοσιεύουν χάρτες της ‘Μεγάλης Αλβανίας’, όπως επίσης και των σκοπιανών ‘άσπονδων φίλων’ μας με τις δικές τους αλυτρωτικές σκέψεις και βλέψεις.
Κάποιοι, σε συζητήσεις μεταξύ, ‘φιλοσόφων και διανοουμένων’, ισχυρίσθηκαν ότι δεν έχει σημασία η ισχύ ή όχι της Συνθήκης του Βουκουρεστίου, γιατί στη συνέχεια, υπήρξαν η Συνθήκη των Σεβρών και η Συνθήκη της Λωζάννης. Μέγιστο λάθος, εδώ, απλά έδειξαν την άγνοιά τους.
Ίσως δεν γνωρίζουν καλώς, ότι η Συνθήκη των Σεβρών δεν αναγνωρίσθηκε ποτέ από την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία και την ανερχόμενη διπλωματία των Νεοτούρκων. Επίσης, η ουσία της Συνθήκης της Λωζάννης το 1923, ήταν ότι η Ελλάδα υποχρεώθηκε μετά το τέλος του πολέμου στην Μικρά Ασία, να πληρώσει σε είδος (ελλείψει χρημάτων) τις πολεμικές επανορθώσεις προς την Τουρκία. Η αποπληρωμή έγινε με επέκταση των τουρκικών εδαφών της Ανατολικής Θράκης πέρα από τα όρια της συμφωνίας. Τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος παραχωρήθηκαν στην Τουρκία με τον όρο ότι θα διοικούνταν με ευνοϊκούς όρους για τους Έλληνες. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχασε την ιδιότητα του Εθνάρχη και το Πατριαρχείο τέθηκε υπό ειδικό διεθνές νομικό καθεστώς. Σε αντάλλαγμα, η Τουρκία παραιτήθηκε από όλες τις διεκδικήσεις για της παλιές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκτός των συνόρων της και εγγυήθηκε τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Τουρκία. Με ξεχωριστή συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αποφασίστηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή μειονοτήτων από τις δύο χώρες και η αποστρατικοποίηση κάποιων νησιών του Αιγαίου.
Με το βλέμμα στραμμένο στο 2012 βρίσκεται λοιπόν η σκοπιανή ηγεσία, αφού θεωρούν ότι τότε θα ανοίξει ο δρόμος για την επαναχάραξη των συνόρων στη Βαλκανική, όπως τουλάχιστον αυτά καθορίστηκαν βάσει της Συνθήκης του Βουκουρεστίου το 1913. Η συγκεκριμένη συνθήκη, η οποία όπως προαναφέραμε επί της ουσίας σηματοδότησε και το τέλος του Β’ Βαλκανικού πολέμου, χαράσσοντας τα σημερινά σύνορα μεταξύ Σερβίας (ΠΓΔΜ πλέον), Ελλάδας και Βουλγαρίας, είχε ισχύ για 99 έτη και χρησιμοποιείται σήμερα από εθνικιστικούς αλλά και κυβερνητικούς κύκλους των Σκοπίων για την υλοποίηση των αλυτρωτικών βλέψεών τους εις βάρος της χώρας μας.
Σύμφωνα, μάλιστα, με τον πρόεδρο του υπερ-εθνικιστικού κόμματος TMRO, η κυβέρνηση των Σκοπίων οφείλει να ζητήσει την αναθεώρηση της Συνθήκης του Βουκουρεστίου, προκειμένου να οδηγήσει στην ένωση των «κατεχομένων» τμημάτων της Μακεδονίας, σε Ελλάδα και Βουλγαρία, με την χώρα του.
Κυβερνητικοί κύκλοι των Σκοπίων υποστηρίζουν ευθέως ότι στις προθέσεις τους είναι να διεκδικήσουν επίσημα στην πρώτη ευνοϊκή πολιτική συγκυρία, που υπολογίζεται από τους ιδίους μέχρι το 2012, την αναθεώρηση της συνθήκης, σημειώνοντας ότι στο παρασκήνιο έχουν λάβει διαβεβαιώσεις από «ξένους διπλωματικούς παράγοντες» ότι ετοιμάζεται Νέα Διεθνής Συνθήκη για τα Βαλκάνια, με αφορμή και το νέο κράτος του Κοσσυφοπεδίου. Στην προσπάθειά της αυτή, η σκοπιανή πλευρά έχει ζητήσει ακόμη και την βοήθεια της Τουρκίας να της παράσχει στοιχεία από τα κρατικά της αρχεία, αναζητώντας έγγραφα ακόμη και από την οθωμανική περίοδο, προκειμένου να αποδείξουν την ύπαρξη «μακεδονικού» πληθυσμού στην «ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας», δηλαδή, σε εδάφη που ανήκουν τόσο στην Ελλάδα όσο και την Βουλγαρία. Η σκοπιανή πολιτική ηγεσία έχει σιωπηρά μεταφέρει την σχετική προπαγάνδα της στο μεταναστευτικό ‘λόμπι’ στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά. Η αλυτρωτική προπαγάνδα των Σκοπιανών, με την οποία ουσιαστικά αμφισβητείται η Εδαφική Ακεραιότητα της Βόρειας Ελλάδας, προωθείται με διαφημίσεις και δημοσιεύσεις στα αμερικάνικα μέσα ενημέρωσης και με την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δημοσιοποίηση της εργολαβίας αγωγών των «Μακεδόνων του Αιγαίου» εναντίον του ελληνικού κράτους. Θα τονίζεται, μάλιστα, ότι το μοίρασμα των συνόρων μετά το τέλος του Β’ Βαλκανικού πολέμου έγινε χωρίς τη συμμετοχή τους, κάτι που πρέπει να ληφθεί υπόψη στην αναθεώρηση της Συνθήκη του Βουκουρεστίου το 2012!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου