ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ: ΕΝΝΟΙΕΣ ΤΑΥΤΟΣΗΜΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΜΕΝΕΣ

Πρόκειται πλέον για ένα «δίλημμα» που ούτε ως κουίζ αναζήτησης των δέκα διαφορών δεν μπορεί να έχει υπόσταση στη σύγχρονη ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Οι ρόλοι βεβαίως της κάθε μιας από τις συνιστώσες του είναι διακριτοί. Και ο «κυρίαρχος» λαός πολιτογραφείται εξ ορισμού ως συνένοχος με τιςπολιτικές – εκλογικές επιλογές του.

Μόνο που αυτός ο λαός, δεν είναι μόνο υποκείμενο συνενοχής. Είναι κατά μείζονα λόγο και αντικείμενο καταδυνάστευσης.

Κανείς δε δικαιούται να του καταδεικνύει μόνο τη συνενοχή του. 

Αντίθετα οφείλει ο καθένας να του αναγνωρίσει και το θυμό του, και την οργή, αλλά και την αγανάκτηση για τη μοίρα που του επιφυλάσσουν κάθε φορά οι «εκλεκτοί της καρδιάς» του.

Και οφείλει να το κάνει, όχι για να γανώνει προσωρινά μέσα σ' αυτή την οργή την αντιπολιτευτική του φλυαρία, αλλά για να τη μετατρέπει σε όπλο αντίστασης και αποφασιστικής ανατροπής τόσο των πολιτικών, όσο και των ανδρεικέλων που τις εφαρμόζουν.

Η απόλυτα υποταγμένη στις επιλογές της παγκόσμιας διακυβέρνησης παρεούλα του Jeffrey, καταστρέφει και αποδομεί τη χώρα.

Ξεπουλά την εθνική κυριαρχία της.

Εκποιεί την εδαφική ακεραιότητά της.

Καταλύει το Σύνταγμα και κουρελιάζει κάθε έννοια Εθνικήςαξιοπρέπειας.

Θεσμοθετεί το γενικευμένο κοινωνικό παροπλισμό.

Δηλητηριάζει τις αξίες, τις παραδόσεις και την ίδια τηφυσιογνωμία αυτής της κοινωνίας.

Ενοχοποιεί την ιστορική της ταυτότητα.

Υλοποιεί το όραμα της γενικευμένης μπαχαλοποίησης των πάντων, με απώτερο στόχο να παραδώσει στις επόμενες γενιές, όχι μια κοινωνία ανθρώπων αλλά ένα κοινωνικό νεκροταφείο κωδικών, υποταγμένων, άχρωμων και άβουλων πιονέρων στα σχέδια  των υπερεθνικών της αφεντικών...

Το νομοθετικό έργο του κοινοβουλίου της ντροπής, δεν αποτελεί απλά ένα άθροισμα επιμέρους πολιτικών που οφείλει κανείς να αντιπαλεύει με βάση τις ειδικότερες ιδεολογικοπολιτικές του προσεγγίσεις.

Αποτελεί ένα σύνολο πολιτικών ανατροπών, που έχει βάλει στο στόχαστρο την ίδια την Ελληνική κοινωνία στο σύνολό της.

Και όλα δείχνουν πως το σύνολο του πολιτικού συστήματος, αυτή τη μεγάλη αλήθεια, είτε αδυνατεί να την κατανοήσει, είτε – και αυτό είναι τοχειρότερο – ηθελημένα και σκόπιμα την προσπερνά.

Και να θυμάστε, ότι αυτή η κυβέρνηση των μεγάλων ενόχων, την κορυφαία της μάχη θα την δώσει προκειμένου να εξασφαλίσει την υπαγορευόμενη από τους νταβατζήδες στους οποίους έχει υποταχθεί, Συνταγματική μεταρρύθμιση.

Εκεί το καταστροφικό της έργο θα έχει ολοκληρωθεί, και τότε πλέον θα καταστεί περιττή και άχρηστη ακόμα και για τα ίδια τα αφεντικά της.

Να θυμάστε επίσης, ότι η μάχη που δίνεται σήμερα, δεν είναι για περισσότερο η λιγότερο καπιταλισμό.

Η μάχη που δίνεται δεν είναι για μεγαλύτερα η μικρότερα μεροκάματα.

Η μάχη που δίνεται δεν είναι ούτε για το μέγεθος αλλά ούτε για το ονομαστικό εύρος των όποιων παροχών.

Η πραγματική μάχη που δίνεται σήμερα, στοχεύει στην απόλυτη καταβαράθρωση της κοινωνικής αξιοπρέπειας.

Στοχεύει στην απόλυτη εμπέδωση συνείδησης υποταγής και γενικευμένου ραγιαδισμού.

Στοχεύει στην ευρύτατη κοινωνικοποίηση της κατοχικής ιδέας.

Στοχεύει στην απόλυτη εξοικείωση της Ελληνικής κοινωνίας με την υπερεθνική ιδέα και το γιουσουφακισμό.

Στα πλαίσια αυτής της μεγάλης αλήθειας, η κυβέρνηση των νέων Τσολάκογλου νομοθετεί, και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του υποκλίνεται.

Ο αντιπολιτευτικός λόγος δε στοχεύει στην ανατροπή των επικίνδυνων πολιτικών επιλογών, αλλά νομιμοποιεί μέσα από τις κραυγές του τα εφαρμοζόμενα.

Η Νέα Δημοκρατία αρκείται – και ήταν αναμενόμενο αυτό – σε μια «διαδικαστική αντιπολίτευση» που καταπιάνεται με τους τρόπους και τις μεθόδους, συμφωνώντας επί της ουσίας με το σύνολο των πολιτικών επιλογών.

Ο καιροσκοπισμός του πατριδοκάπηλου ΛΑΟΣ, μέσα από διάφορες επικοινωνιακές παλινωδίες, λειτούργησε ως το «πατριωτικό δεκανίκι» απέναντι σε μια γενικευμένη πολιτική κοινωνικής αποδόμησης.

Οι ΣΥΡΙΖΟΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΑΙΟΙκαι το «άλλα λόγια ν αγαπιόμαστε» ΚΟΥΒΕΛΗΣ-MAGAZINE & Co, επιδίδονται σε πράξεις…τρυφερότητας με τη γενικολογία και το μεταμοντερνισμό πότε τουρκολαγνώνας και πότε λαθρομεταναστευτικολαγνώντας, έτσι για να χουμε κάτι να πούμε.

Όσο για το ΚΚΕ, εγκλωβισμένο στο μετεμφυλιοπολεμικό σύνδρομο της ατολμίας, και στην αμπελοφιλοσοφία της ιδεολογικής καθαρότητας από τη μια και στην άκρως επικίνδυνη λαθρομεταναστευτικολαγνεία από την άλλη, αρκείται στο να επιδίδεται σε όμορφαμεν συνθήματα περί απειθαρχίας και ξεσηκωμού, που όμως τα καταδικάζει να  είναι κενό γράμμα αφού δεν τολμά να εμπνεύσει μ αυτά τον ξεσηκωμό της Ελληνικής κοινωνίας.

Αρκείται να περιμένει η να αναζητά την «ωρίμανση» των υποκειμενικών συνθηκών, ταυτίζοντας τη δική του αβλεψία με την πραγματική κοινωνική διάθεση.

Αρκείται να αμπελοφιλοσοφεί για το ποια θα είναι η επόμενη μέρα, ενώ ήδη… αυτή τη μέρα… αυτός ο επικίνδυνος κυβερνητικός θίασος… υλοποιεί πολιτικές που αποδομούν και καταστρέφουν τον τόπο.

Κι όλα αυτά, σε μια κοινωνία που βράζει από αγανάκτηση, οργή και άσβεστο πολιτικό μίσος.

Όλοι αυτοί, χαμπάρι δεν πήραν από τον ξεσηκωμό στην Τυνησία, στην Αίγυπτο και αλλού…

Όλοι αυτοί δεν μπήκαν στον κόπο να καταλάβουν πως τα συνθήματα που αφυπνίζουν, τα φτιάχνουν στο πεζοδρόμιο οι ίδιοι οι λαοί.

Όλοι αυτοί θέλουν να βαυκαλίζονται ως αυτόκλητοι ηγέτες ενόςλαού που τους περιφρονεί και τους γυρίζει επιδεικτικά την πλάτη στην καθημερινότητά του.

Όλοι αυτοί καμώνονται πως νοιάζονται για το αύριο του τόπου και επιδίδονται σε περισπούδαστες αναλύσεις γι αυτό, και παραβλέπουν πως γι αυτό ακριβώς το αύριο, είναι ζωτικής σημασίας η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΗΜΕΡΑ αυτής της κυβέρνησης και η ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΟΠΗ ΤΩΝ ΟΛΕΘΡΙΩΝ ΣΧΕΔΙΑΣΜΩΝ της.

Όλοι αυτοί καμώνονται πως δεν άκουσαν τα συνθήματα που κυριάρχησαν στις πλατείες της Αιγύπτου και της Τυνησίας.

Κι όμως αυτοί οι λαοί… δεν είχαν ηγέτες.

Εμείς έχουμε υπερπληθώρα ηγετών, ηγετίσκων και λοιπών φιλόδοξων αβανταδόρων, που δε διστάζουν να φωνασκούν, αλλά και δεν παραλείπουν να δηλώνουνάλλοι με λόγια και άλλοι με πρακτικές, την απόλυτη υποταγή τους στη «νομιμότητα»που προστατεύει το πολιτικό σύστημα από την ανατροπή του.