Μην κοροϊδέψεις κανένα για τη συμφορά του, γιατί η τύχη είναι κοινή και το μέλλον άγνωστο.
του Γ. ΜΑΛΟΥΧΟΥ εφημερίδα ΒΗΜΑ 11/1/2011
Λοιπόν, όπως πάνε τα πράγματα, σε λίγο θα συμβεί το απίστευτο: οι «αγορές» με την επιθετικότητά τους, θα καταφέρουν εκείνο που απέτυχαν να κάνουν οι πολιτικοί με τη νωθρότητά τους: να χτίσουν την Ευρώπη των λαών! Να την ενώσουν πραγματικά και να την στρέψουν και πάλι στο πραγματικό αξιακό της περιεχόμενο που τόσο βάναυσα πρώτη η ίδια το περιφρόνησε – κι ίσως γι αυτό έφτασε ως εδώ… Πώς θα μπορούσαν να γίνουν όμως όλα αυτά; Ας πάμε λίγο πίσω. Πριν από έναν ακριβώς χρόνο, η Ελλάδα εισερχόταν σε μια πρωτοφανή παραζάλη. Η προηγούμενη κυβέρνηση είχε αφήσει πίσω της ερείπια και, αφού καλοπέρασε πέντε χρόνια στα μεγαλεία, προτού καταλάβουμε τι είχε συμβεί, μας είχε κουνήσει το μαντίλι και πονηρά απερχόταν των καθηκόντων και των ευθυνών της.
Η νέα κυβέρνηση, λίγων μηνών τότε, που είχε εκλεγεί με δέκα μονάδες διαφορά και με βασικό σύνθημα το… «λεφτά υπάρχουνε», παραπατούσε ανάμεσα στην πίεση των αγορών και της «Ευρώπης του Βερολίνου». Η Ελλάδα ήταν το μέγα θέμα στις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις όλου του κόσμου, με τα γερμανικά κίτρινα φύλλα να κάνουν πρωταθλητισμό στην αθλιότητα. Κάπως έτσι, ήταν που, ξαφνικά, μέσα σε λίγες εβδομάδες, και με την κυβέρνηση να ρίχνει λάδι στη φωτιά αντί για νερό, η λέξη Έλληνες ταυτίστηκε στη διεθνή συνείδηση με τις λέξεις διεφθαρμένοι, απατεώνες, σπάταλοι, τεμπέληδες. Στο πρωτοφανές αυτό χάος, ουδείς γνώριζε τι θα απογίνει.Ένα χρόνο μετά, υπάρχει κάτι που δεν έχει αλλάξει: ακόμα και σήμερα, ουδείς γνωρίζει ακόμα τι πραγματικά θα απογίνει. Υπάρχει όμως και κάτι που έχει αλλάξει – κι είναι πολύ σημαντικό: καλά οι Έλληνες, είμαστε όλα αυτά κι άλλα τόσα. Όμως, προχθές, οι Ιρλανδοί; Είναι κι αυτοί κλέφτες, τεμπέληδες και διεφθαρμένοι; Και, χθες, οι Πορτογάλοι, που είναι έτοιμοι κι εκείνοι να περάσουν το κατώφλι του μηχανισμού στήριξης, το ίδιο; Κι αύριο, οι Ισπανοί; Μα τι γίνεται; Γέμισε ο κόσμος παλιανθρώπους; Που ζούμε!... Όχι βέβαια. Απλώς, ένα χρόνο μετά, αποδεικνύεται περίτρανα: δεν ήταν μόνο ότι αρμενίζαμε στραβά – που το κάναμε, έχουμε τεράστιες ευθύνες και ασυζητητί πρέπει να το σταματήσουμε. Όμως, ήταν κι ο γιαλός στραβός. Και πολύ μάλιστα.
Το συμπέρασμα είναι ένα και είναι διατυπωμένο μερικές χιλιάδες χρόνια πριν, από τον Ισοκράτη: «Μηδενί συμφοράν ονειδίσης, κοινή γάρ ή τύχη καί τό μέλλον αόρατον»: μην κοροϊδέψεις κανένα για τη συμφορά του, γιατί η τύχη είναι κοινή και το μέλλον άγνωστο.
Με τον Ισοκράτη όμως, συμφωνεί και ο Μάθιου Λιν, οικονομικός αναλυτής του πρακτορείου Μπλούμπεργκ, που έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο για την ελληνική κρίση με τίτλο «Χρεοκοπία – Η Ελλάδα, το ευρώ και η κρίση κυριαρχίας του χρέους», αν και βλέπει τα πράγματα υπό άλλη οπτική γωνία. Κατά τον Λιν, μεγάλο εκφραστή των «αγορών», αυτή είναι η ιστορία ενός έθνους που βρέθηκε σε οικονομική ευημερία και παρέσυρε μια ήπειρο, ένα νόμισμα, και, ίσως, το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, να πέσουν στα γόνατα…Το πόσο ψέγει την Ελλάδα ο Λιν, δεν χρειάζεται να το πει κανείς, είναι αυτονόητο από τα προαναφερθέντα. Αλλά ψέγει εξίσου και την Ευρώπη, για δύο λόγους: πρώτον, επειδή δεν απέκοψε αμέσως την Ελλάδα ώστε, όπως λέει, να μην εξαπλωθεί η κρίση της και, δεύτερον, επειδή κατά τη γνώμη του – κι εδώ, σε αντίθεση με τα προηγούμενα, δεν μπορεί κανείς παρά να συμφωνήσει – επειδή έβαλε πρώτα το κοινό νόμισμα και μετά κοινή την πολιτική, που δεν την έβαλε ακόμα…
Λοιπόν, μεγάλη τιμή μας κάνει ο κ. Λιν: είμαστε οι εκπρόσωποι του κακού επί της γης. Εμείς θα τα κάνουμε όλα αυτά, εμείς φέρνουμε τον αρμαγεδώνα: το 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ ή το…0, … % του παγκόσμιου, τα τινάξαμε όλα στον αέρα. Φυσικά, όλα αυτά, δεν είναι σοβαρά πράγματα. Αντικατοπτρίζουν όμως τον τρόπο που σκέφτεται ένα μεγάλο μέρος των «αγορών» και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και ως εκ τούτου καθίστανται σοβαρά, σοβαρότατα…Την ώρα που το βιβλίο του Λιν φτάνει στα βιβλιοπωλεία με εξώφυλλό του μια ξεθωριασμένη ελληνική σημαία που οι εννέα λουρίδες της καταλήγουν σε βέλη που δείχνουν το πάτωμα, η Πορτογαλία ετοιμάζεται να μπει στο μηχανισμό, ακολουθώντας τα βήματα της Ελλάδας και της Ιρλανδίας. Οι πάντες γνωρίζουν, και προεξοφλούν, ότι ο επόμενος στόχος θα είναι η Ισπανία. Εκεί, όμως, τα πράγματα, θα αγριέψουν πάρα πολύ. Σε κάθε περίπτωση, παραφράζοντας ένα άλλο ρητό, αυτό της εποχής μας, αναφωνούμε: «Είμαστε όλοι Πορτογάλοι και Ιρλανδοί και Ισπανοί και, κυρίως, Ελληνες. Δεν είμαστε πια μόνοι.
Μπορούμε συνεπώς πλέον να κερδίσουμε χρόνο και να διεκδικήσουμε καλύτερες συνθήκες εξόδου από αυτή τη φοβερή κρίση. Τελικά, η ιστορία ίσως να γεννήσει λοιπόν το πιο οξύμωρο σχήμα: οι βαρβαρότητες των «αγορών» μαζί με την πολιτική ακρισία και τον εθνικιστικό ηγεμονισμό του Βερολίνου, μπορεί εξ αντιδράσεως να ζωντανέψουν κάτι από την ξεχασμένη πια «Ευρώπη των λαών», αυτής δηλαδή που έχει νόημα να υπάρχει ως Ευρώπη χωρίς να χάνει τον εαυτό της και να μεταλλάσσεται σε κάτι που δεν μπορεί να γίνει. Μόλις το καταλάβουν αυτό και οι Γερμανοί, μόλις ξεφύγουν από τη λογική του «αποδιοπομπαίου τράγου» που λέγεται Ελλάδα και δουν τη συνολική εικόνα, θα πρέπει να αποφασίσουν, οι πολίτες, αν θέλουν μια αληθινά ενωμένη Ευρώπη αλληλεγγύης, ή μια γερμανική Ευρώπη ηγεμονίας. Και είναι πολύ πιθανό, να ζητήσουν το πρώτο. Σε αυτό, μπορεί φυσικά να βοηθήσει και η Γαλλία, χώρα πνευματική και πολιτική μήτρα της Ευρώπης – και χώρα με την πιο «γεώδη», παραγωγική οικονομία, γι' αυτό και έχει πληγεί λιγότερο από κάθε άλλη τα τελευταία χρόνια. Χθες, ο Γάλλος πρόεδρος είπε κάτι που προφανώς δεν κατανοήθηκε στο βάθος του: είπε, μιλώντας μέσα στον Λευκό Οίκο, ότι αναγνωρίζει το δολάριο ως το πρώτο παγκόσμιο νόμισμα.. Η εύκολη ανάλυση, είναι ότι τα λέει για να γίνει αρεστός στους Αμερικανούς. Αστειότητες......
Η ουσία είναι αλλού: ότι λέει πώς η Ευρώπη πρέπει να εγκαταλείψει σταδιακά τον εναγκαλισμό με τις πολιτικές των άυλων αγορών, τον οικονομικό ηγεμονισμό, αλλά και τον αγώνα για μια ακατανόητη «σκληρή πρωτιά» που άλλοι κυνηγούν και που δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς αυτές τις αγορές και τον τρόπο που επιβάλλουν στα κράτη να λειτουργούν. Και να κοιτάξει και πάλι, τους λαούς της και το μέλλον τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου