ΠΑΛΛΑΊΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Αν τα κόμματα ‘εξουσίας’ έχουν το πρώτο μερίδιο ευθύνης βεβαίως, τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν επίσης μεγάλο μερίδιο λόγω των πράξεων και των παραλείψεών τους.

Οι ευθύνες της ‘μεταπολιτευτικής’ αριστεράς ξεκινούν, από τον κομμουνιστικό εμφύλιο (ΚΚΕ-ΚΚΕεσ) που επέτρεψε τη γιγάντωση του ΠΑΣΟΚ, την ενσωμάτωσή της (ιδίως της λεγόμενης ‘ανανεωτικής πτέρυγας αλλά και όχι μόνο αυτής) στο καθεστώς της ΠΑΣΟΚοκρατίας μετά το 1981, τη διάσπαση του Συνασπισμού και τον ‘μικρό’ εμφύλιο, που συνεχίζεται ως τις μέρες μας, όχι τόσο μεταξύ του ΚΚΕ και του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, όσο μεταξύ των μεταρρυθμιστών (ή «συστημικών») και των επαναστατών (ή «αντισυστημικών»). Τόσο στο ΚΚΕ όσο και στον Συνασπισμό (αν όχι στον ΣΥΡΙΖΑ) επικρατούν οι πρώτοι. Αν στην περίπτωση του Συνασπισμού το πράγμα είναι ξεκάθαρο, σ’ αυτή του ΚΚΕ καλύπτεται από την ‘επαναστατική’ ρητορική και την ‘επαναστατική’ γυμναστική.  Το αποτέλεσμα πάντως είναι ότι παρά τη συντελούμενη καταστροφή της Χώρας, η κοινοβουλευτική αριστερά αρνείται ή αδυνατεί (και εδώ οι ευθύνες βαρύνουν συντριπτικά το ΚΚΕ ως μεγαλύτερο κόμμα, συμπαγές και συστηματικά αρνούμενο ακόμη και τον διάλογο με την άλλη πλευρά) να υπερβεί τις πικρίες, τα λάθη  και τα πάθη του παρελθόντος και να αναλάβει την πρωτοβουλία συγκρότησης ΠΑΛΛΑΪΚΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ με συγκεκριμένο πρόγραμμα εναλλακτικής πολιτικής, ικανό όχι μόνο να δώσει διέξοδο από την κρίση για τη χώρα μας και να θέσει τις βάσεις για μια ανθρώπινη κοινωνία, αλλά και να εμπνεύσει τους άλλους λαούς και να συντελέσει καίρια στην ανάδειξη κινήματος διεθνούς αλληλεγγύης στον αγωνιζόμενο Ελληνικό Λαό, ενός κινήματος που μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη της αλλαγής των συσχετισμών δύναμης, τουλάχιστον στην Ευρώπη....

Αντί αυτής της προοπτικής, της ‘μεγάλης’ και ‘επιθετικής’ πολιτικής, τι έχουμε; Παχιά λόγια και μίζερες πράξεις. Ενώ έχουμε στο σβέρκο μια νέα χούντα και μια νέα κατοχή που είναι πολύ πιο επικίνδυνες και ολοκληρωτικές από τις παλιές, ακριβώς γιατί δεν φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού και διότι στηρίζονται στην ισχύ του πιο αντιδραστικού παγκοσμιοποιημένου χρηματιστικού μονοπωλιακού κεφαλαίου με τα σύγχρονα μέσα που διαθέτει, τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς συνεχίζουν, ένα χρόνο μετά την υπογραφή του Μνημονίου και της Δανειακής Σύμβασης, που κατέλυσαν την έννομη τάξη και την εθνική κυριαρχία και οδήγησαν τη Χώρα σε οικονομική και κοινωνική καταστροφή, να παίζουν το αντιπολιτευτικό τους βιολί ωσάν να μη συμβαίνει τίποτα το εξαιρετικό! Ακριβώς γι’ αυτό δεν τους θέλει ο κόσμος. Τους θεωρεί συνενόχους, τους καταλογίζει ότι με την παραμονή τους στη Βουλή ‘νομιμοποιούν’ το καθεστώς, συμβιβάζονται με αυτό, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του, ‘αριστερό’ πυλώνα του συστήματος, ‘αριστερό’ παίκτη του στημένου παιχνιδιού που παίζεται χρόνια εις βάρος του.

Σήμερα όμως τα πράγματα αλλάζουν. Δεν μπορούν πια να το παίζουν σε δύο ταμπλώ. Πρέπει να διαλέξουν: με τα μονοπώλια ή με το Λαό; Ο Λαός είναι στους δρόμους και στις πλατείες. Εκεί είναι η Εκκλησία του Δήμου σήμερα και όχι στη Βουλή. Ιδού η Ρόδος!!!
Εκτός όμως από τις διοικητικές και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και τις οικονομικές διαπλοκές, τα κόμματα της κοινοβουλευτικής (και όχι μόνο) αριστεράς πάσχουν (και εδώ οι λεγόμενοι ‘ανανεωτικοί’ έχουν αναμφίβολα τα πρωτεία!)  και από ένα σύνδρομο ιδεολογικής τύφλωσης, θα έλεγα, σε ότι αφορά το έθνος.  Τόσο αναφορικά με την εθνική μας ταυτότητα (πρώτιστο θέμα εδώ είναι η ένταξή μας στη ΕΟΚ και την Ευρωπαϊκή Ένωση που αντιμετωπίζεται στενά ‘οικονομιστικά’ όχι μόνο από τους πάλαι ποτέ υπερασπιστές –σήμερα αναθεωρητές- της αλλά και από τους επικριτές ή πολέμιούς της) όσο και με τα λεγόμενα εθνικά θέματα, αυτά που αφορούν την εθνική ασφάλεια και κυριαρχία, την Κύπρο, το λεγόμενο ‘Μακεδονικό’ το μεταναστευτικό κλπ, η αδυναμία της κοινοβουλευτικής (και όχι μόνο) αριστεράς να εκφράσει μεταπολεμικά το Ελληνικό Έθνος είναι προφανής και έχει βέβαια τις ρίζες της στη συντριβή του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και στον Εμφύλιο καθώς και στο καθεστώς της ψευδεπίγραφης και δοσίλογης ‘εθνικοφροσύνης’ που τον διαδέχθηκε, με θλιβερή κατάληξη τη χούντα των συνταγματαρχών και την καταστροφή της Κύπρου.
Ασχέτως όμως αιτιών και ελαφρυντικών, γεγονός παραμένει ότι η σημερινή κοινοβουλευτική (και όχι μόνο) αριστερά παραμένει μονοδιάστατα προσδιορισμένη από έναν ‘κοινωνισμό’ (στην καλλίτερη περίπτωση) ή έναν ‘οικονομισμό’ (στη χειρότερη) που την θέτει στο πολιτικό περιθώριο.
Αν όμως τα κόμματα της αριστεράς ‘βολεύονται’ στο περιθώριο, δεν συμβαίνει το ίδιο με τον κόσμο της αριστεράς που συρρέει, μαζί με ‘δεξιούς’ και ‘κεντρώους’, στο Σύνταγμα και στις κεντρικές πλατείες, διεκδικώντας τη Χώρα μας, διεκδικώντας τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.