Καταδρομέας Μανώλης Μπικάκης - Παρών!!!
Η ιστορία του, στο άκουσμά της, κάνει τους Έλληνες που νοιάζονται, να ριγούν από συγκίνηση, μα και να σφίγγουν τα δόντια από αγανάκτηση!!! Όμως, ένα είναι βέβαιο. Καθένας που θα διαβάσει για τούτο το παλικάρι, θα νιώσει πως δίκαια του αξίζει μια θέση δίπλα στους Μεγάλους Ήρωες του Ελληνισμού! Και καθένας θα θελήσει να γίνει «Μπικάκης» σαν έρθει η ώρα να ξοφλήσει η Ελλάδα τους λογαριασμούς της με τους παρανοϊκούς πολιτικούς και τους Στρατηγούς της Τουρκίας, που βασισμένοι και με την πλήρη ανοχή των "Ελλήνων" πολιτικών, κυβερνώντων και μή, παραβιάζουν σχεδόν καθημερινά την Ελλάδα θέλοντας να εκπληρώσουν τις γεωπολιτικές βλέψεις τους, παραβιάζοντας έτσι όχι μόνο την Ειρήνη, αλλά και την υπομονή του Θεού, που θα αποδώσει κάποτε Δικαιοσύνη…
Φόρος Τιμής σε έναν πραγματικό και όχι ξεχασμένο ήρωα
<Η προδοσία της Κύπρου βρίσκεται σε εξέλιξη, ο Αττίλας προχωράει και η 35η Μοίρα Καταδρομών βρίσκεται στην Μεγαλόνησο να υπερασπιστεί τα πάτρια εδάφη . Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας απόγονος των Μινωιτών τοξοτών ,του Δασκαλογιάννη ,του Γιαμπουδάκη ,ο καταγόμενος από το χωριό Ασή Γωνιά στα σύνορα Ρεθύμνου – Χανίων καταδρομέας Μανώλης Μπικάκης.
Ηρωική μορφή των μαχών ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄Μοίρας της ΕΛΔΥΚ και των Κυπρίων καταδρομέων, που συμμετείχαν σε αυτές, ανεδείχθη ο καταδρομέας Μανώλης Μπικάκης.
Η μοίρα χωρίζεται σε ζευγάρια έχοντας ως βαρύ οπλισμό, μερικά οπλοπολυβόλα και ΠΑΟ (Πυροβόλα Άνευ Οπισθοδρομήσεως). Ο Μπικάκης μαζί με τον έτερο κρητικό Μπιχανάκη καλούνται να υπερασπιστούν την περιοχή αριστερά της αντιπροσωπίας της “Ford”, γνωστό ως "ανώνυμο λόφο".
Οι Τούρκοι προωθούνται στα προάστια της Λευκωσίας .
Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα 'PAO' και ο Μπικάκης με το 'PAO' του παρατηρεί τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε .Υπό συνεχή βροχή από όλμους των 4,2 χιλιοστών των Τουρκων , ο Μπικάκης μετακινείται προς άλλο σημείο, πιστεύοντας ότι ο Μπιχανάκης τον είχε αντιληφθεί, όμως εκείνος απορροφημένος από την μεταφορά των βλημάτων δεν είδε την μετακίνηση του Μπικάκη και αμέσως άρχισε να τον καλεί χωρίς να λαμβάνει απάντηση. Γυρνά στην αρχική του θέση και αναφέρει την απώλεια του συντρόφου του.
Όμως ο Μανώλης Μπικάκης ζει και με την σειρά του ψάχνει τον σύντροφο του, νομίζοντας ότι σκοτώθηκε. Δεν παίρνει απάντηση αφού το μόνο που ακούει είναι οι εκρήξεις από τους όλμους των Τούρκων.
Παρόλο που γνωρίζει ότι είναι μόνος, δεν λιποψυχεί αλλά μένει στη θέση του, ακολουθώντας τις εντολές που είχε.
Μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση αρχίζει ανάμεσα στον ΑΝΘΡΩΠΟ και στα ΤΑΝΚΣ.
Τοποθετεί το βλήμα, φέρνει το ΠΑΟ στον ωμό του και το μάτι του στην διόπτρα .
Έρχονται 6 άρματα Μ-48/Α2 και πίσω τους ένα Τουρκικό τάγμα πεζικού .
Στα 300 μέτρα εγκλωβίζει το 1ο άρμα και στα 270 μέτρα το κάνει παλιοσίδερα, αναγκάζοντας τα δυο άτομα του πληρώματος να το εγκαταλείψουν. Αλλάζει θέση, εγκλωβίζει το 2ο άρμα και το τυλίγει στις φλόγες χωρίς να γλιτώσει κανείς. Στα 200 μέτρα καταστρέφει και το 3ο άρμα, ενώ οι Τούρκοι τον ψάχνουν σαν τρελοί. Αλλάζει θέση και καταστρέφει και το 4ο, μην αφήνοντας κανένα ζωντανό .
Τα δυο εναπομείναντα άρματα φοβούνται και κρύβονται, όμως το 5ο κάνει το λάθος και εμφανίζεται δίνοντας την ευκαιρία στον Μπικάκη να το εξαφανίσει.
Το 6ο και τελευταίο οπισθοχωρεί, 700 μέτρα μακριά από τον Μπικάκη, ελπίζοντας ότι θα γλιτώσει .Ο Μπικάκης το καταστρέφει και αυτό. Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες, ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό εκδικητή. Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το κερδίσει ο Άνθρωπος..
Οι πεζικάριοι βλέποντας το θάνατο μπροστά τους τρέχουν να καλυφθούν στη σχολή Γρηγορίου. Τα δυο εναπομείναντα βλήματα του Μπικάκη ρίχνονται στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο του κτιρίου. Πόσα πτώματα άραγε μέτρησαν οι Τούρκοι στο κτίριο!!! Δεν μαθεύτηκε ποτέ . ..
Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο, και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη.
Ο Καταδρομέας Μανώλης Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο. Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του χρυσού Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια των “ΗΓΕΤΩΝ”....
Κανένας Δάσκαλος ή Ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν. Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις.Έστω για ένα τραγούδι....>
Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε.... Τιμήθηκε απλά μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας.
Ίσως αν τον λέγανε Κεμάλ......Τότε πιθανώς να τον τιμούσαν και οι 'Έλληνες' πολιτικοί για λόγους καλής γειτνίασης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου